Τα μουλάρια της Σαντορίνης

Οι επιτυχίες Ελλήνων αθλητριών και αθλητών σε στίβο και τένις μετέτρεψαν αίφνης μια χώρα που «δεν είχε τύχη» (όπως εύκολα αφόριζε καθένας στα ΜΚΔ) στην… Ελλάδα που αντιστέκεται, στην Ελλάδα που επιμένει. Αίφνης καθένας ταυτίστηκε με αθλητές, που μέχρι χθες δεν γνώριζε τα ονόματά τους. Αν πάλι τα παιδιά δεν γύριζαν με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος, δεν θα τους υποδέχονταν κανείς πλην των γονιών τους.

Θα μου επιτρέψετε, από σεβασμό προς την προσπάθεια (και όχι την επιτυχία) τους, να μην ταυτιστώ μαζί τους. Δεν παρακολουθώ αγώνες στίβου, το τένις μου φαίνεται ανιαρό και παρότι μπορώ -όλοι μπορούμε- να αντιληφθώ τη σημασία των κατορθωμάτων τους, δεν θα ψάξω την πιο έξυπνη ατάκα, για να αναζητήσω like. Η επιτυχία των παιδιών είναι ΔΙΚΗ τους κι ένεκα του εθνοσήμου αντανακλά στον κάθε Έλληνα, που όμως γι’ άλλη μια φορά πανηγυρίζει χωρίς συμμετοχή και προσπάθεια.

Αυτά τα παιδιά, περιμένουν ένα παγκόσμιο, Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα μεγάλο τουρνουά τένις, για να βγάλουν στον στίβο αυτό για το οποίο παλεύουν όλο τον χρόνο. Και το κάνουν κάτω από αντίξοες -τις περισσότερες φορές- συνθήκες, γι’ αυτό τους αξίζουν τιμές.

Αντίθετα, τα δικά μας παιδιά, αυτά που αγωνίζονται στις Εθνικές ομάδες μικρότερων ηλικιών, ψάχνουν να βρουν χρόνο να προπονηθούν και δεν βρίσκουν. Βλέπετε, γι’ αυτά τα παιδιά θα ακολουθήσει μια γεμάτη σεζόν, με 40-70 παιχνίδια, ανάλογα με το επίπεδο της ομάδας στην οποία ανήκουν.

Αν τα αποτελέσματα ήταν θετικά, θα φορούσαμε φουστανέλες και σ’ αυτά τα παιδιά, θα τα αποθεώναμε, θα γράφαμε (κι εγώ μαζί) διθυραμβικά σχόλια, συγκρίνοντάς του άλλοτε με τον Νικηταρά, άλλοτε με τον Δαβάκη κι άλλοτε με τον εφευρέτη της πενικιλίνης. Μπάσκετ παίζουν, αλλά κατά το δοκούν γίνονται τουρκοφάγοι, ήρωες, κι αν στο τέλος της ημέρας δεν φτάσουν στο χρυσό είναι… «χρυσοί στην καρδιά μας». Δύο λέξεις: Η δεύτερη είναι «μπλε». Την πρώτη αποφεύγω να τη γράψω…

Αυτά τα παιδιά έχουν μια ανάγκη: Να γίνουν μπασκετμπολίστες. Για να το πετύχουν πρέπει να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους, αλλά κανείς δεν τους δίνει τον χρόνο να το κάνουν. Αν ένα παιδί -σε αυτή την ηλικία- αρνηθεί τη συμμετοχή στην Εθνική, κινδυνεύει μέχρι με αφαίρεση υπηκοότητας και δημόσιο λιθοβολισμό. Εκτός αν είναι στις παρυφές του ΝΒΑ, οπότε έχουν άλλα δικαιώματα.

Ουδείς ασχολείται με τα ίδια τα παιδιά. Αν θέλουν βελτίωση στην ντρίμπλα, αν πρέπει να δουλέψουν τον μυϊκό τους όγκο, αν πρέπει να βάλουν ή να χάσουν κιλά, αν το σουτ χρειάζεται δουλίτσα. Θα το συζητήσουμε, κράζοντάς τα, όταν θα βρεθούν στην ομάδα που υποστηρίζουμε και δεν βρίσκουν θέση. «Έπρεπε να δουλέψεις την πάσα σου νεαρέ» τους λέμε κουνώντας το δάχτυλο, χωρίς να αναρωτηθούμε πότε θα δουλέψουν;

Να καταργήσουμε τις Εθνικές; Όχι δα. Να ορθολογήσουμε υποχρεώσεις και αγώνες. Να επιτρέψουμε στον καημένο τον Χαραλαμπόπουλο να γίνει παίκτης. Έχει παίξει από πόιντ γκαρντ μέχρι σέντερ ως διεθνής, αλλά δεν έχει βρει χρόνο να βελτιωθεί. Του κόβουμε το μέλλον ως μπασκετμπολίστα και τον προετοιμάζουμε για ήρωα. Μόνο που «ήρωες» αναδεικνύονται όσοι χάνονται κι εμείς ΔΕΝ έχουμε πολυτέλεια να χάνουμε ταλέντα.

Όταν, λοιπόν, σταματήσετε να γράφετε αρλούμπες για τους ημίθεους και τις θεές του στίβου και του τένις, αναλογιστείτε πόσους αγώνες πανελληνίου πρωταθλήματος κλειστού στίβου έχετε δει, αν σκαμπάζετε από τους κανονισμούς του τένις και μετά πάρτε κάτι από τη λάμψη των παιδιών.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Όσοι, δε, έχετε εξουσία (ΕΟΚ, ΓΓΑ, ΣΕΠΚ, ΠΣΑΚ) ασχοληθείτε λίγο με τα παιδιά, που φορτώσαμε σαν τα μουλάρια της Σαντορίνης, δίχως να τα ρωτήσουμε αν αντέχουν το βάρος κι αν θέλουν να το κουβαλήσουν.