Μια μέρα χωρίς ψέμα, η μπαλίτσα και το χρήμα του 7ου Στόλου

Στέλιος Μαρκάκης 19.11.2017-09:35

Η «υπόσχεση» όλων των κατά καιρούς δυνατών (όσων είχαν χρήμα και ισχύ) ήταν και παραμένει ίδια: καλύτερο πρωτάθλημα και καλύτερη μπάλα. «Αυτό που ήθελαν και θέλουν», όμως, ήταν κάτι άλλο. Εφόσον μπορούν, το έχουν.

Ωραίος και ο «Αρμαγεδόνας» και το «Μετά την Επόμενη Μέρα» και το «2012». Αλλά η πραγματική ημέρα της «Αποκάλυψης» -επίσης εντός εισαγωγικών, μυθοπλασία γαρ και αυτή- θα είναι η ημέρα που με κάποιο μαγικό τρόπο κανείς δε θα μπορεί να πει το παραμικρό ψέμα.

Μία ημέρα θα είναι υπεραρκετή, πιστέψτε με, για την πλήρη κατάρρευση.
Και το πράγμα δε θα έχει καθόλου πλάκα, όπως στη σχετική κωμωδία του Τζιμ Κάρει «Ο Ψευταράς», ούτε γλυκανάλατη ρομαντίδα, όπως στο έκτρωμα του Μελ Γκίμπσον, το «Αυτό που θέλουν οι Γυναίκες». (Μην ανησυχείτε αν δεν τις θυμάστε: αμφότερες οι ταινίες θα παίξουν σίγουρα από έξι-εφτά φορές η καθεμία στον Star τους προσεχείς μήνες).

Μέσα σε λίγες ώρες από τη στιγμή που το ψέμα θα καταστεί αδύνατο, θα έχει διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη σχεδόν κάθε ένα θεωρητικό οικοδόμημα που έχει χτίσει το ανθρώπινο κτήνος και βάσει αυτού διάγει τον ατομικό και συλλογικό βίο του, ενάρετο ή όχι.

Οι οικογένειες –αν μη τι άλλο, διότι πραγματικά θα μάθουμε όλοι, ίσως ακόμη και οι ίδιες «Αυτό που θέλουν οι Γυναίκες» (και το αντίστροφο). Οι θρησκείες –διότι θα μάθουμε αυτό που θέλουν οι ταγοί τους.

Ο κοινωνικός ιστός αυτός καθαυτός –διότι θα μάθουμε τι ακριβώς σκέφτονται για μας οι διπλανοί μας κι εκείνοι το ίδιο σε σχέση με μας.

Η δημοσιογραφία –για ευνόητους λόγους, που δε χρειάζονται ανάλυση…
Τα πολιτικά συστήματα κάθε είδους –διότι θα μάθουμε αυτό που θέλουν οι ηγέτες μας για μας, τις τσέπες μας και τις δικές τους.

Οι διακρατικές σχέσεις και κάθε διεθνής συμμαχία, οποιοδήποτε είδους: η Ε.Ε, το ΝΑΤΟ, οι BRICS, ο ΟΗΕ, you name it.

Πάνω απ’ όλα, κάθε μορφή οικονομίας που δεν είναι ανταλλακτική, αλλά περιλαμβάνει εγχρήματες συναλλαγές –διότι το μεγαλύτερο ψέμα απ’ όλα όσα βασίζουμε επάνω τους τη ζωή μας είναι αυτό ακριβώς: το χρήμα.

Στο πρώτο τετράμηνο του 2017, το παγκόσμιο χρέος κάθε είδους, δηλαδή η «υπόσχεση» μελλοντικής απόδοσης της πλανητικής οικονομίας, είχε φτάσει στα 217 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αλλά το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν θα κλείσει, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις περίπου σε 80 τρισεκατομμύρια.
Δεν «είναι η οικονομία, ηλίθιε». Είναι η ηλίθια οικονομία.

Βασισμένη σ’ ένα ψέμα που μπορεί να διακρίνει κι ένα μικρό παιδί που μόλις έμαθε προσθαφαίρεση, αλλά, παρά ταύτα, κινούνται γύρω του, ωσάν να πιστεύουν ακράδαντα την υπόσχεσή του, εφτά δισεκατομμύρια ψυχές!

Οκτώ απ’ αυτές τις ψυχές (κατά σειρά, Μπιλ Γκέιτς -Microsoft, Αμάνθιο Ορτέγα – «Zara», Γουόρεν Μπάφετ –Berkshire Hathaway, Κάρλος Σλιμ Ελού –Grupo Carso, Τζεφ Μπέζος –Amazon, Μαρκ Ζούκερμπεργκ -Facebook, Λάρυ Ελλισον –Oracle και Μάικλ Μπλούμπεργκ –Bloomber LP) έχουν, λέει, τόσα λεφτά όσα το 50% της ανθρωπότητας!
Φοβερά πράγματα. Που επιλέγουμε -;- να αγνοούμε…

Ένα ανέκδοτο ρωτάει: «Γιατί ο σκύλος γλύφει κάθε τόσο τ’ αχαμνά του»; Και απαντά: «Επειδή μπορεί».

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι ΗΠΑ δε χρεοκόπησαν το 2008, όχι επειδή είναι μεγάλη οικονομία, να ‘ουμε και ζήτω ο καπιταλισμός. Δε χρεοκόπησαν επειδή ο 7ος στόλος, 70 πλοία, 300 αεροπλάνα και 40.000 άντρες, εξακολουθούσε και ήταν μια χαρά λειτουργικός στο ρόλο του ως «χωροφύλακας» του Ειρηνικού Ωκεανού.

Σας αφήνω να σκεφτείτε εσείς εάν έπαιξε ρόλο αυτό στο γεγονός ότι η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, η Ταιβάν και η Ιαπωνία, αγόρασαν μέσα σ’ ένα χρόνο (Οκτώβριος του ’08 με Οκτώβριο του ’09) 522.000.000.000 δολάρια σε ομόλογα από την κλονισμένη στα όρια της καταπληξίας αμερικανική οικονομία εκείνης της εποχής.
Υποθέτετε ότι, ε, όλο και κάποιο ρολάκι θα έπαιξε, μμμ; Το ίδιο κι εγώ.

Και ο νόμος και το «χρήμα» έχουν να κάνουν με τις σφαίρες και την ισχύ κατά βάθος, ούτε με «ανθρώπινες αξίες», ούτε με το «ιδεώδες της δημοκρατίας», ούτε με τίποτε απολύτως απ’ όλα αυτά τα ωραία περιτυλίγματα. Όποιος μπορεί, κάνει. Όποιος δε μπορεί, διδάσκει, καθώς είπε ο Γούντι Αλλεν.

Αλλά είπαμε: μια μέρα χωρίς κανένα απολύτως ψέμα, χωρίς καμία «υπόσχεση»-καρότο για να τρέχει από πίσω του το μουλάρι, θα ήταν η τελευταία ημέρα της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε.

Άρα μην αναρωτιέστε γιατί, π.χ., κάποιοι μπορούν να βγάζουν δισεκατομμύρια και να φοροδιαφεύγουν νομίμως (άρα και «ηθικώς», όπως ακούσαμε…) κι εσείς κι εγώ, για πενταροδεκάρες, να τρώμε ολόκληρο το αγγούρι και να ζοριζόμαστε.

Φοροδιαφεύγουν επειδή θέλουν και μπορούν. Ενώ εσείς κι εγώ, δε μπορούμε, θέλουμε δε θέλουμε.

Εκείνοι έχουν στο πλάι τους τον «7ο στόλο» των λόμπι, των «φορέων», των «οργανώσεων» και, κυρίως, των πολιτικών που εξαγοράζουν, ενώ εσείς κι εγώ έχουμε στο «πλάι» μας… αυτούς τους ίδιους πολιτικούς.

Αντιστοίχως, να μην αναρωτιέστε και για ποιο λόγο όλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο «αλλάζουν», αλλά, κατά βάθος, όλα τα ίδια μένουν. Επειδή κάποιοι θέλουν και μπορούν να το έχουν έτσι.

Κάποτε ήταν άλλοι, σήμερα άλλοι, αύριο κάποιοι διαφορετικοί. Η «υπόσχεση» όλων των κατά καιρούς δυνατών (όσων είχαν χρήμα και ισχύ) ήταν και παραμένει ίδια: καλύτερο πρωτάθλημα και καλύτερη μπάλα. «Αυτό που ήθελαν και θέλουν», όμως, ήταν κάτι άλλο. Εφόσον μπορούν, το έχουν. Είναι τόσο κυνικά απλό.
Κάποιοι θα χαρούν και κάποιοι θα μείνουν με την υπόσχεση στο χέρι.
Και μετά, θα αντιστραφούν, ενδεχομένως, οι ρόλοι. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Γύρω γύρω όλοι, στη μέση ένα βολικό ψέμα…

Τι τα θέλετε, όμως; Είπαμε: έτσι πάει το πράγμα. Το ξέρουμε, αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, προτιμάμε να το ξεχνάμε. Με τα λόγια του Τόμας Γκρέι: «(Εκεί)) Όπου η άγνοια είναι ευτυχία, είναι ανοησία να είσαι σοφός»…