Μια ομάδα που θα κερδίσει το κοινό πριν νικήσει αντιπάλους

Ο Άρης ολοκληρώνει το… extreme make over σιγά – σιγά. Πώς πήγαινε η άλλη, 128 κιλά, με τρία big mac και δυο milkshake για πρωινό, μαλλί που το χτένιζε μόνο… τσουγκράνα και σ’ ένα μήνα την πλακώνανε στη δίαιτα, την άσκηση και τις αισθητικές παρεμβάσεις και την ξεφουρνίζανε έτοιμη για να πάει στα καλλιστεία; Ε, αυτό ακριβώς, τίποτ’ άλλο, που λένε…

Αυτό θα γίνει την Πέμπτη το βράδυ στο Χαριλάου. Θα τελειώσει μια και καλή η εικόνα του «πριν». Τέσσερα χρόνια στη Γ και τη Β εθνική. Κι άλλα δύο που η ομάδα πάλεψε να αποφύγει το γκρεμό. Δεν είναι λίγα, ίσα – ίσα. Είναι πάρα πολλά.

Και προφανώς έχουν αφήσει σημάδια: Κάποιοι μπορεί να τα παράτησαν ή να σκέφτηκαν το «δεν ασχολούμαι ξανά». Κάποιοι ίσως θεώρησαν σωστό να «αραιώσουν» την επαφή. Δεν είναι εύκολο για όλους να αντέξουν το να βλέπουν την ομάδα τους να τρώει τα μούτρα της στις μικρές κατηγορίες και να διπλασιάζει το χρόνο παραμονής εκεί.

Υπάρχει, στον αντίποδα, μια σημαντική μερίδα ανθρώπων που είδαν τη σχέση τους με την ομάδα τους να χαλυβδώνεται μέσα από την φοβερή δοκιμασία της.

Κι εκείνοι που από αυτήν ακριβώς την εικόνα, επέλεξαν τον Άρη. Και τον ακολουθούν, από τα χρόνια της υπομονής και έπειτα.

Όλες οι κατηγορίες, περιμένουν πρώτα το βράδυ της Πέμπτης. Ίσως η περιέργεια ορισμένων ακόμη, να εκτείνεται μέχρι και ένα επόμενο φιλικό ή το πρώτο επίσημο ματς της σεζόν. Κανένας όμως δεν έχασε το ενδιαφέρον, την περιέργεια, την αγωνία, ο καθένας το ορίζει όπως επιθυμεί.

Πιστεύω ότι ποτέ κανένας οπαδός (μόνο οπαδούς γνωρίζω, δεν ξέρω κανέναν που από Κυριακή σε Κυριακή επισκέπτεται διαφορετικά γήπεδα για να δει επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αυτός είναι ο φίλαθλος) δεν έπαψε να αγαπά την ομάδα του και να τη θεωρεί κομμάτι του, μέρος της καθημερινότητας του. Προφανώς, επιλέγει το χρόνο και την ενέργεια που επιλέγει ανά περίοδο να της χαρίσει.

Είναι τεράστια η συζήτηση για τα διαρκείας: Πώς γίνεται να έχουν γίνει τόσες πολλές και –με βιογραφικά στοιχεία- καλές μεταγραφές, να φαίνεται από την προετοιμασία ότι υπάρχουν σημαντικές δυνατότητες, αλλά οι πωλήσεις των διαρκείας να είναι τόσο χαμηλά.

Καταλαβαίνω, όσο κι αν μου «χτύπησε στο μάτι» αυτό το… «από μπράβο χορτάσαμε» του Καρυπίδη, ότι έχει και μια δεύτερη ανάγνωση. Μου μοιάζει με «Μάγκες, με μια επίδοση στα διαρκείας πιο κοντά στα αληθινά δεδομένα του κλαμπ και τηλεοπτικό καλύτερο θα είχαμε και χορηγό θα έβρισκα με περισσότερα και καλύτερους παίκτες θα έπαιρνα».

Ο Αρειανός στήριξε με όλους τους τρόπους την ομάδα του όσο κανένας άλλος. Υπήρξε αυτός που υλοποίησε μια επανάσταση στα αθλητικά της χώρας σαν ο πρώτος φορέας λαϊκής βάσης.

Και ακριβώς επειδή όλο αυτό ενώ φαινόταν ότι θα μπορούσε να επιταχύνει την προσέγγιση της κορυφής είχε την χειρότερη κατάληξη, τείνω να πιστέψω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που νιώθει… ακόμη και μπερδεμένος. Άλλος ίσως και να έχει χάσει την επαφή του με το κλαμπ.

Γι’ αυτό θεωρώ σημαντικό το φιλικό της Πέμπτης. Γιατί είτε είσαι στο γήπεδο είτε δεν είσαι, είναι η βραδιά που από τη φυσούνα θα ξεπροβάλει το αποτέλεσμα του κιτρινόμαυρου extreme make over και όλοι θέλουν να το δουν: Άκουσαν, τους είπαν, διάβασαν, ψιλοείδαν από ένα live streaming ή ακόμη και από… live στο facebook.

Αλλά η… ταλαιπωρημένη και παρατημένη ομάδα, έκανε ότι μπορούσε για να μοιάσει, να πλησιάσει τον πραγματικό της εαυτό και να βγει μπροστά σε όσους την αγαπούν, έτσι όπως στ’ αλήθεια θέλουν να τη βλέπουν, έτσι όπως τη θυμούνται όσοι γυρίζουν μετά από καιρό και ελπίζει ότι θα την στηρίξουν.

Η ομάδα θα τραβήξει τον κόσμο. Είναι άδικο και για το γκρουπ, αλλά αυτό είναι. Θυμάστε το ΑΕΛ-Άρης στο Αλκαζάρ πρεμιέρα το 2006; Έληξε το ματς 1-1 και παραμιλούσε όλη η Θεσσαλονίκη: «Τι μπάλα παίζουμε ρε φίλε;»

Μεταξύ μας; Έπαιξε και πάρα πολύ καλύτερα ο Άρης αμέσως μετά και για αρκετά χρόνια, αλλά σαν ορόσημο παραμένει εκείνη η εικόνα, η σύγκριση της ομάδας που βγήκε από τα σκ@τ@ στα χασομέρια με το γκολ του Βελώνη, στο παιχνίδι εκείνης με ανάπτυξη μιας επαφής και τα τούνελ του Χαβίτο.

Αυτή είναι η μοίρα και της σημερινής ομάδας. Κουβαλάει και θα κληθεί να αποτινάξει από πάνω της, τις φοβίες, τις ανασφάλειες και τις επιφυλάξεις, έξι οδυνηρών ετών. Θα βγει στο γήπεδο να μας κερδίσει όλους. Αυτή θα είναι η νίκη, όχι το 90λεπτο με τη Λάρισα.

Γι’ αυτό ανυπομονώ και θέλω να τα καταφέρει. Για τις παρέες των Αρειανών (δικών μου φίλων συμπεριλαμβανομένων) από νωρίς. Για τη συζήτηση για το «νέο πουλέν». Για την ανάλυση του προγράμματος «Κάνε ρε Πάκο ένα πέντε στα πέντε κι ελάτε μετά να σας πω»…

Για τη χαρά της κανονικότητας που τόσο έλειψε η άτιμη αλλά «εδώ είμαστε και έρχεται η ώρα σας…».

Για την ανατροφοδότηση του οράματος: Από την ομάδα στο κοινό και το αντίστροφο. Αυτό είναι ο Άρης κι αυτό ξεχωρίζει τον Άρη. Αυτή η μοναδική σχέση. Όταν αποκατασταθεί οριστικά, θα έρθουν και τα διαρκείας θα έρθουν και όλα τα υπόλοιπα.