Αν η κυρία Βέρνμπλουμ, ήθελε αναπαλαιωμένο Μεσαιωνικό κάστρο

«Κανείς δεν είναι πάνω από τον ΠΑΟΚ», είναι αυτό που συναντάς συχνότερα γραμμένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ΠΑΟΚτσήδες, μετά την αρνητική τροπή της υπόθεσης Βέρνμπλουμ. Το έγραψε κι ο Γιώργος Σαββίδης, αποτελεί ξεκάθαρα και την κυβερνητική γραμμή της ΠΑΕ, αν και χωρίς αυτήν δε θα άλλαζε κάτι θεαματικά.

Οποιοσδήποτε στη θέση μας, με τον ίδιο τρόπο θα αντιδρούσε. Όταν περιμένεις έναν παίκτη ολόκληρο καλοκαίρι, κι αφού αποφασίζει να έρθει, διαπιστώνεις πως η γυναίκα του δε μπορεί να βολευτεί σε κανένα σπίτι, της προσφέρεις μεζονέτα και θέλει βίλα, της βρίσκεις βίλα και ζητά έπαυλη κι αφού της βρεις έπαυλη θέλει ανάκτορο, που ακόμα και για τη Γιάννα Αγγελοπούλου θα αποτελούσε όνειρο, είναι αυτονόητο πως θα τσατιστείς.

Το «κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα» αποτελεί περισσότερο σχήμα λόγου, για τον απλούστατο λόγο πως κι ο ποδοσφαιριστής από την πλευρά του θα μπορούσε να επικαλεστεί πως «κανείς δεν είναι πάνω από την οικογένειά μου-κανείς δεν είναι πάνω από το Νινάκι μου-κανείς δεν είναι πάνω από τη σωματική μου ακεραιότητα, διότι αν δεν έχουμε 15 τζακούζι και στριμωχτούμε σε μόλις 3 όταν έρθουν οι φίλοι μας από την πατρίδα, θα φάω τσόκαρο στο κεφάλι». Ποιος θα είχε το δικαίωμα να κατηγορήσει έναν άνθρωπο επειδή έχει τις δικές του απαιτήσεις;

Μα, αυτό ακριβώς είναι το θέμα κι εκείνο που ταιριάζει στην περίπτωση, αντί του σχηματικού «κανείς πάνω από την ομάδα».

Οι προτεραιότητες.

Ο Βέρνμπλουμ δέχτηκε από τον ΠΑΟΚ την υψηλότερη οικονομική πρόταση για να προσφέρει τις υπηρεσίες του παίζοντας ποδόσφαιρο, αυτή θα έπρεπε να είναι η βασικότερη παράμετρος των συζητήσεων. Τούτο δε σημαίνει πως είναι απαγορευτικό να ασχοληθεί με τα υπόλοιπα, ίσα ίσα επιβάλλεται να τον ενδιαφέρει το περιβάλλον και η ποιότητα ζωής στην πόλη, το σχολείο που θα πάνε τα παιδιά του, ακόμα και άλλα πράγματα που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με λεπτομέρειες, δεν είναι όμως για κάποιον που δεσμεύεται να ζήσει σε μια άγνωστη για εκείνον χώρα τα επόμενα χρόνια.

Άλλο το ενδιαφέρον όμως κι άλλο το ψείρισμα, όπως λέμε.

Το ποδόσφαιρο πάντως θα έπρεπε να παραμένει ως προτεραιότητα, η πρόταση δεν αφορούσε την έλευση του ως φιλοξενούμενου ή επισκέπτη για να απολαύσει τον ήλιο, τη θάλασσα και τις πελαγίσιες τσιπούρες στα κάρβουνα. Και εννοείται πως δεν του προτείναμε ως αντάλλαγμα των γκολ που θα σκοράρει, να διαλύσει την οικογένειά του, να πάρει διαζύγιο ή να στείλει τα παιδιά του στο κρυφό σχολειό..

Η Θεσσαλονίκη όπως όλες οι μεγάλες πόλεις έχει τα κολέγια, τις ωραίες κατοικίες της, αν ήταν αλλιώς δε θα έρχονταν καλά ονόματα ποδοσφαιριστών. Από τον ΠΑΟΚ έχουν περάσει παίκτες με καλύτερες περγαμηνές από τον Σουηδό όπως ο Μπερμπάτοφ, ο Γκαρσία, ο Κονσεισάο, κάποτε στο μπάσκετ φέραμε τον Κλιφ Λέβινγκστον, των πρωταθλητών Σικάγο Μπουλς, που έμεναν όλοι αυτοί σε τρώγλες ή κοιμόταν στα παγκάκια;

Αντιλαμβάνομαι πλήρως πως για την κυρία Νίνα, τον άντρα της ή οποιονδήποτε αθλητή, ενδεχομένως να μην αρκούν αυτές οι παροχές, να τις θεωρεί παρωχημένες, ίσως πάλι να νιώθει πως είναι γαλαζοαίματη. Μπορεί να επιθυμούσε σπίτι Χολιγουντιανών προδιαγραφών, σαν αυτό που μένει η Μαντόνα ή κάτι σε Λευκό Οίκο.

Απολύτως σεβαστό, μόνο που αποδεικνύει στην πράξη πως προτεραιότητα τους δεν είναι το ποδόσφαιρο κι αυτό είναι υπεραρκετό για να κοπεί κάθε συζήτηση..

Διότι σε περίπτωση που η απάντηση είναι τελικά θετική, θα είναι ξεκάθαρο πως εκείνο που τους έκανε να αποφασίσουν είναι το σπίτι μου θα μείνουν, άρα όχι κάτι που σχετίζεται με το λόγο που θέλουμε τον παίκτη.

Εμείς τον θέλουμε για να παίξει μπάλα, αυτός θα μας προτιμούσε επειδή του προτείναμε τα σπίτι με τις περισσότερες πισίνες. τέτοιος γάμος δε μπορεί να στεριώσει..

Το παν στη ζωή είναι η βούληση, υπάρχουν άνθρωποι που ενώ δεν έχουν χέρια ζωγραφίζουν εκπληκτικά πιάνοντας το πινέλο με το στόμα, άλλοι χωρίς πόδια που αθλούνται, παίζουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, γιατί απλά το θέλουν.

Άπαξ και δε θέλεις κάτι, υπό την έννοια πως δεν αποτελεί τη βασική σου προτεραιότητα, όποιο κι αν είναι το αντίτιμο δεν πρόκειται να το κάνεις με την ψυχή σου, άρα είσαι καμένο χαρτί.

Θεωρώ μέγιστο λάθος της ΠΑΕ που αποδέχτηκε το περιθώριο των τεσσάρων ημερών που ζήτησε ο παίκτης μέχρι να λάβει την οριστική του απόφαση, αν κάτι δε σε τραβήξει από την αρχή, δεν υπάρχει λόγος να το βασανίσεις. Αυτό το «κάτι» μόνο βιώνεται, δεν είναι δυνατόν να εξαγοραστεί..

Η οικογένεια Βέρνμπλουμ ψάχνει ένα ανάκτορο με 17 μπάνια και χρυσά πόμολα στις πόρτες, για να εγκατασταθεί και να παίξει ποδόσφαιρο.

Αν ήθελε καταρχήν να παίξει ποδόσφαιρο και να μείνει σε αναπαλαιωμένο Μεσαιωνικό κάστρο, μπορεί και να ξεριζώναμε κάποιο από τη Σκωτία και να το φέρναμε για πάρτη της…