Βαράνε και πανηγυρίζουν όλοι μαζί, είναι ομάδα, είναι Άρης

Ένα γκρουπ που δε μάσησε από κλωτσιά. Την ανταπέδωσε και… αστραπιαία ήταν έτοιμο να τις παίξει κιόλας στη μέση του γηπέδου, φτάνοντας αλλά μην ξεπερνώντας τη γραμμή που χωρίζει τη συμπεριφορά ομάδας από μια ανεξέλεγκτη κατάσταση. Και που πριν παίξει φιλικό έδωσε… όρκο νίκης στο κέντρο του γηπέδου!

Μια παρέα που μοιράζεται και τη χαρά, πανηγυρίζει «κουβάρι» στο σημείο που ο πρώτος προλαβαίνει να σταματήσει και να ακινητοποιήσει το σκόρερ για να στηθεί επί τόπου το σκηνικό.

Ένας προπονητής που κοουτσάρει νευρικά και πάσα – πάσα το ματς. Μιλάει, μιλάει πολύ. Δε σταματά να κινείται και να καθοδηγεί, να κάνει παρατηρήσεις για ότι δεν του αρέσει αλλά να ρίχνει κι ένα 17χρονο στο ματς αφού τον χαϊδέψει στο κεφάλι για να τον παρακινήσει. Αν ήταν σε συστημικό κλαμπ, θα διαβάζαμε ήδη παπάδες.

Αυτά μ’ άρεσαν εμένα από τον Άρη σήμερα. Πιο πολύ κι από τη γκολάρα του Ντιγκινί. Πιο πολύ κι από το παστέλι του Διαμαντόπουλου που μπήκε ξανά σαν δεύτερη επιλογή επιθετικού αλλά το κάρφωσε άνετα και το γλέντησε κιόλας.

Περισσότερο από την τεχνική του Ματέο, την ποιότητα του Ματίγια στην κυκλοφορία, την δυνατότητα του Κολάσο να παίξει δυο θέσεις ακόμη και σε δυο διαδοχικές φάσεις γιατί εκτός από ποιότητα έχει και εμπειρία.

Πάνω από το μηδέν παθητικό για τρίτο ματς κι από την διπλή απόκρουση στα ρεφλέξ του δίμετρου Κουέστα ή την ασφάλεια και τη σωστή θέση σε κάθε περίσταση του Αναγνωστόπουλου.

Δε με εξέπληξαν αυτά. Ξέραμε και λέγαμε από την αρχή ότι ο Άρης ακολουθεί συνταγή που του ταιριάζει και θα είναι value for money στο πρωτάθλημα, μπορεί κι ο ορισμός αυτού. Περιμένω βελτίωση από προπόνηση σε προπόνηση κι από φιλικό σε φιλικό.

Ξέρω ότι τα χρόνια της υπομονής κόστισαν στον κόσμο. Ταΐστηκε πολύ κυριολεκτικά και μεταφορικά, με παραμύθι, η ποδοσφαιρική πιάτσα. Για τα big 4 και τα της εξυγίανσης. Και βγάζει εδώ και λίγη ώρα, από τη λήξη του πρώτου ματς που είδε, μια συσσωρευμένη θετική ενέργεια.

Θα σας τη σπάσω λίγο, συμπαθάτε με. Θα μείνω στα δυο λάθη στο κέντρο της άμυνας που πρέπει να γίνουν ένα και μετά κανένα.

Θα μείνω στην ανάγκη να μπουν όλοι οι νέοι στο κλίμα και το ρυθμό, γιατί σε τρεις βδομάδες –μάλλον- έχει πρωτάθλημα. Να ενσωματωθούν Μπάσα και Βέλεθ απολύτως, να μπει ο Γιουνές και να μάθει να παίζει με τους υπόλοιπους, να έρθει ο Μελέτζε, ο εξτρέμ που αναμένεται και όποιος άλλος πρόκειται (γιατί πρόκειται) να έρθει.

Γιατί απλά, μιλάμε για τον Άρη και δεν μπορεί να υπάρχει τίποτε άλλο από το να πάει καλύτερα και ψηλότερα, έχοντας αντέξει όλα αυτά που πέρασε το κλαμπ. Γιατί αν συσπειρωθούν όλες οι δυνάμεις του στην ίδια πλευρά και σπρώχνουν προς την ίδια κατεύθυνση, όσο κι όπως μπορεί ο καθένας, τα πράγματα θα γίνουν πιο απλά και πιο γρήγορα.

Αλλά να μην κάνει ξανά κανείς το λάθος: Όχι κρίσεις και πράξεις πάνω στην «έξαψη» (sic) γιατί σε τέτοιες στιγμές όλα τα βλέπεις πιο… ελκυστικά. Να κρατήσουμε όλοι την αισιοδοξία για το καλό που είδαμε, αλλά να μην πλακώσουμε με αυτή το καλύτερο που αναμένεται, για να του αφήσουμε το χώρο και το χρόνο να έρθει όταν θα είναι έτοιμο. Δεν είναι πια κριτήριο για τον Άρη τα βιωματικά «στοπ καρέ» από το Κοκκινόχωμα. Τελείωσαν αυτά. Η σελίδα γύρισε.

Στήριξη θέλει η ομάδα. Υπομονή, όταν θα έρθουν και στραβές στο δρόμο της και ρεαλισμό, για να εκτιμηθεί σωστά ότι αυτό είδαμε σήμερα είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που δεν πάει ούτε ένα μήνα πίσω και αν έχει βοήθεια και συμπαράσταση θα φτάσει κάποια στιγμή όσο ψηλότερα σε απόδοση μπορεί.

Το καλύτερο που έγινε απόψε, ήταν ότι μέσα από ένα streaming της πλάκας, προέκυψε οπτικοποιημένο και προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα, πως κάτι καλό ξεκίνησε. Περιμένω… summer party στο Χαριλάου στις 9 Αυγούστου με την ΑΕΛ.