Θες να  παίξεις μπάσκετ; Συγκεντρώσου σε αυτό..

Μην κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε για τα καλά το δάσος. Το μεγαλύτερο λάθος σε αυτές τις ηλικίες είναι οι ίδιοι οι γονείς και ο κόσμος που είναι τριγύρω τους. Οι μάνατζερ πλέον, έχοντας στερέψει τα ταλέντα άνω των 18 και έχοντας καπαρωθεί οι αθλητές, κοιτούν να «κλείσουν» παίκτες πριν την ενηλικίωσή τους.

Υπάρχουν λοιπόν παιδιά και αποπαίδια. Το μπάσκετ πηγαίνει στην άκρη τις περισσότερες στιγμές. Οι εκπρόσωποί τους μυρίζονται… ευρώ, οι παίκτες ξαφνικά θεωρούν τον εαυτό τους Σπανούλη και Διαμαντίδη, οι γονείς τους γίνονται προπονητές και σπεύδουν επάνω στις κερκίδες να έχουν άποψη για τα πάντα.

Αυτές οι ηλικίες θέλουν προσοχή.. Το ότι ένα παιδί διαθέτει την πρώτη ύλη για να πετύχει, δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρει. Η δουλειά είναι το «Α και το Ω» για να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Όπως η τριβή με το άθλημα, οι ώρες στο παρκέ, η σωστή αθλητική του διαπαιδαγώγηση. Πολλοί προπονητές φέρουν ευθύνη για το τελευταίο κομμάτι. Γιατί κοιτούν το αποτέλεσμα και όχι το να μάθει και να αγαπήσει το άθλημα ένα παιδί. Να παίξει άμυνα για να κερδίσει, να μπει σε καλούπι από μικρός, να κοιτάει μονάχα τη νίκη, με όποιον τρόπο υπάρχει. «Βάρα τον για να μην βάλει το καλάθι. Πίσω στην πλάτη χαμηλά. Τράβα του το σορτσάκι ύπουλα να χάσει τον χρόνο του στο άλμα». Πόσα τέτοια έχουν ειπωθεί σε μικρά παιδιά από προπονητές; Την ίδια ώρα του κάνουν παρατήρηση επειδή σουτάρει, αλλά δεν έχουν κάτσει μαζί του να του εξηγήσουν πως η ομάδα είναι πάνω από όλα. Κερδίσεις ή χάσεις. Καλή η τακτική, όμως χρειάζεται και η ελευθερία. Είναι μικρά παιδιά, μην τους χαλάτε την ευχαρίστηση του παιχνιδιού.

Οι επιτυχίες μίας ομάδας δεν ολοκληρώνουν ένα παιδί και δεν τον κάνουν έτοιμο παίκτη. Είναι φορές μάλιστα που του προκαλούν σύγχυση και τον ανεβάζουν σε ένα ανούσιο συννεφάκι, το οποίο όταν εξαφανιστεί, η σύγκρουση με το έδαφος  είναι άκρως επώδυνη. Που είναι οι γονείς εκεί για να τον συνεφέρουν; Καυχιούνται και οι ίδιοι που ο κανακάρης τους είναι παικταράς, κάνουν οι ίδιοι τους μάνατζερ (είπαμε μυρίζουν και αυτοί ευρώ), καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών τους.

Πόσα ταλέντα έχουν χαθεί στον βωμό αυτό; Ένα τουρνουά και έγιναν το next big thing του ελληνικού μπάσκετ. Κακά τα ψέματα. Τα μετάλλια είναι για την εθνική μας περηφάνια και για να μπορούν οι καρεκλοκένταυροι της ΕΟΚ να καυχιούνται για τις επιτυχίες τους. Να είναι στις απονομές παρόντες (όχι πάντα γιατί όταν υπάρχει ερυθρόλευκοι χρώμα δεν είναι εκεί), να σηκώνουν τις κούπες, να κάνουν δηλώσεις.

Δεν προσφέρουν κάτι σε έναν αθλητή. Μόνο το παρκέ μπορεί να τον… σώσει και να τον βάλει στον σωστό το δρόμο. Δουλειά, υπομονή και επιμονή.

ΥΓ1 Οι δύο απανωτές αποτυχίες των μικρών εθνικών πρέπει να ανησυχήσουν την ομοσπονδία μονάχα. Όχι τα παιδιά. Σε αυτά πρέπει οι ομάδες να στρέψουν τον ενδιαφέρον τους και να εστιάσουν την προσοχη τους για το πώς θα είναι παίκτες-ομάδας και μετά να βλέπουν το δικό τους συμφέρον. Ομαδικό άθλημα το μπάσκετ.

ΥΓ2 Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι όσο μεγάλα κλαμπ διαθέτουμε (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός), τόσο μέτριες υποδομές έχουμε. Γίνεται δουλειά βέβαια, όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που γίνεται στο εξωτερικό. Δράττομαι της ευκαιρίας να μιλήσω για τον Τρίσταν Βούκσεβιτς. Χάθηκε από τον Ολυμπιακό γιατί ήθελε να πάει στην Ρεάλ Μαδρίτης. Δείτε το πώς λειτουργούν στην Ισπανία. Πως κοιτούν τις λίγκες τους, το επίπεδό τους. Είναι χαοτική η διαφορά και εκεί θα μπορέσει ο υιός του Ντούσαν να γίνει καλύτερος. Το σημαντικότερο; Εκεί θα έχει την ευκαιρία να τον δουν περισσότεροι άνθρωποι και γιατί όχι εάν δουλέψει να βρεθεί και στο ΝΒΑ. Εδώ καλά καλά δεν έπαιζε στο παιδικό του Ολυμπιακού..

ΥΓ3 Πολλές φορές το σκέφτομαι. Θέλει η ίδια η λίγκα να βοηθήσει το πρωτάθλημά της; Γουστάρουμε ως μπάσκετ, να βγάλουμε παίκτες; Να γεμίσει η Α1 με ελληνόπουλα; Γιατί αν θέλουμε, είναι γελοίο στις 12άδες κάθε ομάδας να είναι 6 ξένοι. Θέλεις να βοηθήσεις στην ανάπτυξη του αθλητισμού σου; Ανάγκασε τις στην Α1 να δηλώσουν παιδιά των Ακαδημιών τους ή κάτω των 20 ετών στα ρόστερ τους. Άσε τους το δικαίωμα να έχουν όσους ξένους θέλουν, όμως στην 12άδα να παίζουν μέχρι 5. Οι 7 ας είναι Έλληνες. Δικαίωμα κάθε ομάδας είναι η διαχείριση του ρόστερ της. Αλλά ως λίγκα,  σκέψου το καλό του αθλητισμού σου. Αλλά που..  Στο Κύπελλο βάλε όριο ηλικίας. Να έχει δηλαδή κάθε 12άδα τουλάχιστον δύο αθλητές κάτω των 18. Εξάλλου ο θεσμός είναι ένα πανηγύρι. Να υπάρχει και ένα κέρδος από αυτό και γιατί όχι να βλέπουμε και εκπλήξεις και παιδιά να ξεπηδούν από αυτήν την ιστορία.

ΥΓ4 Και ξέρετε και το άλλο; Ρωτήστε τι κάνουν οι ομάδες της Α1 με τους ξένους; Όσο εχουν 6, τους πληρώνουν μέχρι την παραμονή στην κατηγορία και μετά γειά σου. Μην τον είδατε. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα. Συμβαίνει διαρκώς και δεν θα πάψει να γίνεται.