Οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ, Αλεκάρα

Ο μεγάλος Αλέκος Αλεξιάδης δεν είναι, πια, ανάμεσα μας. Ο εμβληματικός φορ, ο παίκτης που ήταν ικανός να διαλύσει οποιαδήποτε άμυνα, «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών. Οι θρύλοι, όμως, δεν πεθαίνουν ποτέ… Ο Αλεκάρας ήταν ένας θρύλος και θα μείνει για πάντα μέρος της ιστορίας του Άρη.

Θα μείνει για πάντα στην μνήμη όσων των είδαν να φοράει την κιτρινόμαυρη φανέλα με τον Θεό του πολέμου στο στήθος, σε όσους δεν τον πρόλαβαν αλλά διάβασαν, άκουσαν, ή πληροφορήθηκαν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο τα κατορθώματα του.

Διαβάστε επίσης: Λίβερπουλ – Παρί Σεν Ζερμέν 0-1 (κ.δ, 1-4 πεν.): Ο Ντοναρούμα σφράγισε την πρόκριση των Παριζιάνων στους «8»

Δεν ήταν απλά ένας πολύ καλός παίκτης. Ήταν, είναι και πάντα θα είναι ένα από τα σύμβολα της ομάδας. Μπορεί να «έφυγε» αλλά άφησε ως παρακαταθήκη την πολύ μεγάλη συμβολή του στο να γίνει ο Άρης μεγάλος και την ανιδιοτελή του αγάπη για τον σύλλογο.

Δεν μπορώ να είμαι, είναι η αλήθεια, αντικειμενικός για τον Αλέκο Αλεξιάδη. Το πατρικό μου ήταν λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του και ήταν να ζωντάνευε ο μύθος μπροστά μου κάθε φορά που τον συναντούσα. Ένας μύθος που μπορούσες να του μιλήσεις και να μάθεις. Ακόμα και όταν αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, πάντα είχε στο στόμα του και την καρδιά του την αγαπημένη του ομάδα.

Όταν ο Κλεάνθης Βικελίδης τον ανακάλυψε σε μια αλάνα στην περιοχή της παραλίας της Θεσσαλονίκης, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό το ψηλόλιγνο παιδάκι με τα ματωμένα γόνατα θα γινόταν ένα από τα ποδοσφαιρικά «τοτέμ» του Άρη.

Αγωνίστηκε στην ομάδα της καρδιάς του μέχρι τα 30 του και στη συνέχεια δεν σκέφτηκε καν να παίξει σε κάποιον από τους ανταγωνιστές του. Συνέχισε την καριέρα του στον Παναιτωλικό και την έκλεισε στην Καστοριά. Χωρίς ποτέ να αγωνιστεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο κόντρα στον Άρη του…

Στον τελικό του Κυπέλλου το 1970 με τον ΠΑΟΚ, ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε τον τίτλο. Είχε πετύχει, μάλιστα και δυο γκολ που ακυρώθηκαν αμφότερα. Τα δέκα χρόνια που αγωνίστηκε με τη φανέλα του Άρη, δεν είχε χάσει ποτέ από τον ΠΑΟΚ.

Η οικογένεια του Άρη σκύβει ταπεινά το κεφάλι και αποχαιρετάει έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα του τεράστιου αυτού συλλόγου. Έναν θρύλο.

Δεν θα μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά αυτό το άρθρο, παρά με ένα κομμάτι των δηλώσεων που μου είχε κάνει το 2014, για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του Άρη.

«Ήμουν πιτσιρικάς, 16 χρόνων, όταν ο πρώτος μου προπονητής, ο Γκλίσοβιτς, με φώναξε κοντά του και μου λέει «μικρέ, εσύ θα παίξεις σήμερα». Ανατρίχιασα. Σε παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Από οκτώ ετών έπαιζα στις ακαδημίες. Το γήπεδο στρωμένο με χαλίκι, αλλά τι να καταλάβω. Φορούσα αυτή τη φανέλα και νόμιζα ότι φοράω πανοπλία. Σε ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό έκανα μια κεφαλιά ψαράκι, πέντε μέτρα σερνόμουν στα χαλίκια, μάτωσε το στήθος μου. Έρχεται ο Δομάζος και μου λέει «καλά, τι κάνεις, είσαι τρελός;». Τρελός ήμουν, για τον Άρη μου».

Καλό ταξίδι τεράστιε Αλέκο Αλεξιάδη…