Ολυμπιακός : Ελβετικός σουγιάς στην τσέπη

Δεν είναι μόνο το αυτονόητο, το συναισθηματικό του πράγματος που σίγουρα έχει την αξία του. Το γεγονός δηλαδή πως επιστρέφει στον Ολυμπιακό ένα δικό του παιδί το όποιο έγραψε ιστορία στο μεγάλο λιμάνι.

Δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για τον αρχηγό της εθνικής ομάδας και μια ηγετική φυσιογνωμία από εκείνες που αναγνωρίζονται καθολικά. Στην πραγματικότητα είναι όλα τα υπόλοιπα που καθιστούν την επιστροφή του Βασίλη Τοροσίδη ως μια από τις σπουδαιότερες κινήσεις του καλοκαιριού για την ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς.

Μια προσθήκη από εκείνες που «κλειδώνουν» και σου δίνουν την αίσθηση πως αυτομάτως σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά από το να γίνεις ομάδα.

Δεν είμαστε στο 2012. Ο Τόρο δεν θα καλπάζει στην πτέρυγα όπως τότε που σε έκανε να απορείς πως δεν τον είχε ήδη βρει κάποια Ρόμα. Δεν θα είναι εκείνος που θα κάνει τη διαφορά με το πληθωρικό παιχνίδι του, τις αμέτρητες κούρσες, το ποδοσφαιρικό μυαλό. Πλέον θα είναι κάτι άλλο. Το ξέρει και ο Ολυμπιακός. Το ξέρει και ο ίδιος. Για αυτό βρίσκονται ξανά μαζί.

Ο Βασίλης Τοροσίδης του 2018 είναι ο «ελβετικός σουγιάς» που οι Ερυθρόλευκοι έβαλαν ξανά στην τσέπη του ρόστερ αλλάζοντας τα χαρακτηριστικά των επιλογών τους.

Εκείνος ο ένας ποδοσφαιριστής που η παρουσία του δεν δίνει μόνο ασφάλεια ως τη μέση του γηπέδου αλλά και δυνατότητες που ελάχιστοι μπορεί να προσφέρουν σε ένα σύνολο. Μόνο τερματοφύλακας δεν παίζει, όπως ο ίδιος έλεγε χαμογελώντας πριν από μερικές εβδομάδες σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Ίσως ο καλύτερος ακραίος μπακ που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κατασκευασμένος όμως για τον άξονα. Από το σουλούπι του. Με μπόι, προσωπικότητα, υψηλότατη τεχνική κατάρτιση. Χρόνια ολόκληρα το συζητούσε με καλούς του φίλους πως όταν έρθει η ώρα θα… μπει προς τα μέσα για να χτίσει δεύτερη καριέρα.

Αν μάλιστα η συγκυρία δεν ήταν τέτοια στην εθνική ομάδα των τόσων καλών κεντρικών αμυντικών, ίσως να το είχε κάνει ήδη και με το εθνόσημο και όχι μόνο στη Μπολόνια όπου την διετία που πέρασε συχνά-πυκνά έκανε αυτή τη δουλειά.

Του προσφέρεται αυτό το δικαίωμα στον Ολυμπιακό. Λογικά θα τον δούμε εκεί σε συνθήκες μιας δεύτερης διαφορετικής παρουσίας στα χρώματα που τόσο του ταιριάζουν. Σε ρόλο κεντρικού αμυντικού, τώρα που όλα ξεκινούν από την αρχή.

Ηγέτης από εκείνους που ορκίζεσαι πως θα κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Πιο ξεκούραστη η θέση του στόπερ αν ξέρεις τα σωστά βήματα. Με λιγότερες κούρσες, με λιγότερα «ανεβάσματα». Ένας ρόλος που όταν ξέρεις μπάλα και έχεις την υποδομή, μπορεί να σου προσφέρει επιπλέον ποδοσφαιρικά χρόνια.

Ο Βασίλης έκλεισε τα 33 τον περασμένο μήνα. Μια διετία εκεί, την έχει εύκολα. Ή μάλλον κυρίως εκεί, αλλά όχι μόνο εκεί. Διότι ο Τοροσίδης του 2018 προφανώς και προορίζεται για «μπαλαντέρ» στην τράπουλα που δίνεται στα χέρια του Μαρτίνς: Μπορεί κάλλιστα να βγει στις δύο πτέρυγες όταν θα χρειαστεί. Μπορεί να δώσει χρόνο στην αναζήτηση για τους «κεντρικούς χαφ» καθώς έχει αποδείξει πως μπορεί και στο «6-8». Όπου του ζητηθεί.

Παραδοσιακά υπάρχει η ανάγκη για έναν τέτοιο ποδοσφαιριστής στο ρόστερ της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Από την εποχή του Μίκα Ζεβλάκοφ και έπειτα. Ένα «μάστορας» για όλες τις δουλειές. Ο Τοροσίδης, ο Πατσατζόγλου, ο Μοντέστο στις πιο επιτυχημένες εκδοχές του εγχειρήματος.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Το ότι επιστρέφει λοιπόν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Είναι μια κίνηση γεμάτη ουσία. Ο δεύτερος μετά τον Φέτφα που γυρίζει σπίτι όχι μόνο για να πάρει αλλά και για να δώσει. Θα χρειαστεί σίγουρα λίγο χρόνο, αλλά όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν δεδομένα.