Πως κοιμούνται αυτοί οι άνθρωποι;

Υπουργός προστασίας του Πολίτη: «Όσο και αν ψάχνω δεν βρίσκω λάθη» – Ταυτοποιήθηκαν οι σωροί του πατέρα και του αδελφού της 13χρονης Εβίτας.

Αρχηγός Πυροσβεστικής: «Θα έκανα τα ίδια ακριβώς» – Ταυτοποιήθηκαν τα δίδυμα 9χρονα κοριτσάκια, η Βασιλική και η Σοφία. Βρέθηκαν αγκαλιά με τον παππού και την γιαγιά τους.

Πρωθυπουργός: «Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη. Οι αποκεφαλισμοί, την ώρα της μάχης, που είχαν γίνει κανόνας σε προηγούμενες τραγωδίες, δεν αποτελούν πράξη πολιτικής γενναιότητας, αλλά πολιτικής δειλίας» – 88 οι νεκροί έως τώρα από την τραγωδία, τρεις εξ αυτών ανακαλύφθηκαν από τους ιατροδικαστές από μέλη τους που είχαν κολλήσει πάνω σε άλλες σωρούς.

Αρχηγός Αστυνομίας: «Είμαι περήφανος, κάναμε εξαιρετική δουλειά» – Μωράκι 6 μηνών μέσα στα θύματα της εθνικής τραγωδίας.

Υπουργός Εθνικής Άμυνας: «Η άναρχη δόμηση αποτελεί έγκλημα, έχουν κάνει κατάληψη της ακτής χωρίς να εφαρμόζουν τους νόμους, είναι καιρός να καταλάβουν ότι είναι επικίνδυνο για αυτούς και τις οικογένειές τους να μην τηρουν τους νόμους και τους κανόνες. Στην θάλασσα είχε μόλις 5 νεκρούς» – 13χρονος αγνοείται ακόμη στο Μάτι, άγνωστος ακόμη ο συνολικός αριθμός των αγνοούμενων, πολλά τα παιδιά που χάθηκαν.

Υφυπουργός Υγείας: «Ήμουν 36 ώρες στο πόδι – Συνέβαλα να αντιμετωπιστεί η τραγωδία. Δέχτηκα απερίγραπτη προσωπική πίεση» – 26 άνθρωποι, ανάμεσα τους και μικρά παιδιά, βρίσκονται σε οικόπεδο δίπλα ακριβώς στη θάλασσα αγκαλιασμένοι και απανθρακωμένοι.

Ούτε κάποιο διεστραμμένο σενάριο χολιγουντιανής ταινίας δεν θα μπορούσε να καταγράψει τα παραπάνω. Να συνδυάσει όσες λέξεις βρίσκονται μέσα στις παρενθέσεις με όσες ακολουθούν μετά τις παύλες. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν εθνικές τραγωδίες. Είναι η πρώτη φορά όμως που η αντίδραση των αρμοδίων μετά την εθνική τραγωδία σοκάρει τόσο πολύ!

Λίγες μέρες πριν γράφοντας για την ανείπωτη τραγωδία στην Ανατολική Αττική είχε αναφέρει πως σε αυτή την χώρα δυστυχώς ποτέ δεν έρχεται η ώρα των ευθυνών. Τελικά έκανα λάθος.

Ποιες ευθύνες; Καμία απολύτως ευθύνη σύμφωνα με αυτούς που ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε τις τύχες της χώρας και των ίδιων των ζωών τους. Τα έκαναν όλα καλά. Ο ένας, Υπουργός, μας λέει πως ψάχνει για λάθη αλλά δεν βρίσκει, ο άλλος, αρχηγός Πυροσβεστικής μας λέει ότι θα έκανε και πάλι τα ίδια. Δηλαδή τίποτα, καθώς μπορεί στη συνέντευξη Τύπου να προσπάθησε να πει κάτι, να τα έμπλεξε, να τα μπέρδεψε, όμως στην χολιγουντιανή ενημέρωση του Πρωθυπουργού λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Δευτέρας όπως φαίνεται στο σχετικό βίντεο δεν ξέρει καν ότι η φωτιά έχει φτάσει στο Μάτι.

Ο επόμενος μας λέει, Αρχηγός της Αστυνομίας, πως είναι περήφανος, πως έκαναν εξαιρετική δουλειά… (προσοχή, προφανώς και οι απλοί πυροσβέστες, αστυνομικοί, διασώστες, εθελοντές έκαναν το καθήκον τους, δεν ευθύνονται αυτοί για αυτούς που τους… συντονίζουν).

Υπουργός βρίσκει τους «ενόχους», αυτούς που ευθύνονται. Είναι οι κάτοικοι των περιοχών, είναι οι νεκροί, οι αγνοούμενοι και όσοι γλίτωσαν από τη φωτιά. Και συνάμα ο ίδιος, Υπουργός πάντα και αρχηγός κυβερνώντος κόμματος, σχεδόν… πανηγυρίζει γιατί στην θάλασσα βρέθηκαν ΜΟΝΟ πέντε νεκροί.

Ένας ακόμη Υπουργός μας λέει πως 36 ώρες είναι στο πόδι και προσθέτει ξέροντας πως υπάρχουν δεκάδες νεκροί πως δέχεται απερίγραπτη προσωπική πίεση! Μπορεί 88 άνθρωποι να κάηκαν ζωντανοί ή να πνίγηκαν, μπορεί δεκάδες ακόμη να αγνοούνται, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τις 36 ώρες που βρίσκεται στο πόδι!

Και τέλος ο Πρωθυπουργός που τον νοιάζει σφόδρα το επικοινωνιακό παιχνίδι για να σώσει ότι σώζεται από την κυβέρνηση του, όπως από την πρώτη στιγμή με το σόου της ενημέρωσης του που όποιος ξαναδεί το βίντεο τώρα θα καταλάβει ότι δεν ήξεραν καν τι γίνεται στους τόπους της τραγωδίας.

Ο Πρωθυπουργός που με θάρρος και αυταπάρνηση ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Και μετά συνέχισε το έργο του μαζί με όλους τους συνεργάτες του στην Κυβέρνηση καθώς στη μάχη δεν μπορεί να φεύγει κανείς.

Στην άλλη πλευρά; Μια κοινωνία αποσβολωμένη. Μια κοινωνία τσακισμένη ψυχολογικά. Μια κοινωνία που ακόμη και αν δεν εμπλέκεται ενεργά στην τραγωδία (να θρηνεί δηλαδή κάποια οικεία της πρόσωπα) αδυνατεί να αντέξει το μέγεθος της απώλειας. Άνθρωποι που δεν ήξεραν κανένα από τα θύματα, να μην μπορούν να κοιμηθούν, να δουλέψουν, να σκεφτούν κάτι άλλο.

Στο μυαλό τους είναι τα 88 άτομα που χάθηκαν. Τα 9χρονα αγγελούδια που η επισημοποίηση της απώλειας τους έκανε την θλίψη ακόμη μεγαλύτερη, η χαροκαμένη μάνα που έμαθε πλέον ότι μετά την κόρη της και ο γιος της με τον σύζυγο της έχουν πεθάνει και οι δεκάδες ακόμη ιστορίες που μαθαίνουμε κάθε μέρα.

Όπως σωστά είπε ο Πρωθυπουργός «Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν. Το λιγότερο που οφείλουμε στη μνήμη τους, είναι σεβασμός». Ευτυχώς για τον ίδιο και την Κυβέρνηση του οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν.

Να μιλήσουν για τον σεβασμό που τους δείχνουν τα εκατομμύρια Έλληνες και ολόκληρος ο πλανήτης. Εκτός από ελάχιστους που ισοδυναμούν πάνω-κάτω με ένα Υπουργικό συμβούλιο. Ευτυχώς δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την συνέντευξη Τύπου για να μάθουν πως η αιτία που έφυγαν από την ζωή ήταν ο «στρατηγός άνεμος», τα «κλιματικά φαινόμενα», οι ίδιοι (!!!) και οι «εχθροί του κράτους» που επανέλαβε και ο Πρωθυπουργός.

Να μάθουν πως η Κυβέρνηση θα συνεχίσει την μάχη της, αγέρωχη, σίγουρη για την επιτυχία του πλάνου της στην Ανατολική Αττική και έτοιμη να το εφαρμόσει και πάλι σε ανάλογες καταστάσεις γιατί άλλωστε όπως είπε ο Πρωθυπουργός το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει ακόμη.

Και ο χειμώνας έρχεται θα προσθέσω εγώ με τις «κλιματικές αλλαγές» να απειλούν όπως χτύπησαν στην Μάνδρα, όταν και τότε ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε αποφασιστικά νέα μέτρα και πλάνα για την αντιμετώπιση παρόμοιων καταστροφών, έτοιμος όπως πάντα να «σπάσει αυγά» και να πάει κόντρα σε όλους και όλα! Οι εχθροί της Κυβέρνησης άλλωστε βρίσκονται παντού! Ακόμη και μέσα στις φλόγες.

Εν κατακλείδι, αυτό το μεγάλο ερώτημα που απομένει, αφού μας είπαν ουσιαστικά ότι δεν υπάρχουν δικές τους ευθύνες, είναι ένα. Πως κλείνουν τα μάτια τους πέφτοντας στο κρεβάτι για να κοιμηθούν;

Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Αρχηγοί σωμάτων ασφαλείας, Γραμματείς, Περιφερειάρχης κ.λ.π. Πως κοιμούνται αυτοί οι άνθρωποι; Πώς να ένιωσαν άραγε ακούγοντας λίγο πριν τα μεσάνυχτα πως τα δίδυμα κοριτσάκια ανήκουν στην γειτονιά των αγγέλων;

Ένιωσαν άραγε την ανάγκη να πουν «συγγνώμη», έστω και όχι δημόσια, έστω την ώρα που έπεφταν για ύπνο; Ή μένουν στην πολιτική ευθύνη του Πρωθυπουργού, μια κενή ευθύνη απλά για να πουν κάτι που θεωρούν πως θα ακουστεί κάπως ευνοϊκότερα για αυτούς στα αφτιά της κοινής γνώμης;

Πόσο δύσκολο άραγε είναι να πεις μια «συγγνώμη»; Πόσο είναι το πολιτικό κόστος μιας συγγνώμης. Πόσο μεγαλύτερη θα έπρεπε να είναι η εθνική τραγωδία για να νοιώσουν όλοι αυτοί την ανάγκη να απολογηθούν;

Ανθρώπινα και μόνο μη σκεπτόμενοι το επικοινωνιακό κομμάτι, την… αφαίρεση από το «κάδρο» της εικόνας μιας Κυβέρνησης που έχει πάντα δίκιο, κάνει πάντα τα σωστά, είναι αλάνθαστη, όταν κάτι πάει στραβά φταίνει οι άλλοι και όποιος διαφωνεί μαζί της είναι εχθρός. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο «εχθρός» της Κυβέρνησης είναι (σχεδόν) όλη η Ελλάδα…