Κανόνες επιβίωσης

Γιώργος Κογκαλίδης 26.07.2018-10:36

Το μέλλον δεν γεννιέται από τις… στάχτες, αλλά από τις αποφάσεις να μην ξαναζήσουμε τέτοια τραγωδία. Κι αυτό είναι συνολική ευθύνη.

Όσο είναι υπό διαμόρφωση η λίστα με τους αγνοούμενους, όσο περιμένουμε την αύξηση του αριθμού των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς στην Αττική, όσο ακόμα βγαίνουν καπνοί από τις πληγείσες περιοχές, όσο ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι κακό μας βρήκε, θα κοιτάζουμε αποσβολωμένοι τις εικόνες στο διαδίκτυο και την τηλεόραση.

Θα ακολουθήσει ο θρήνος και μετά ο Γολγοθάς εκείνων που είτε πρέπει να μάθουν να ζουν με την απώλεια των αγαπημένων τους, είτε πρέπει να χτίσουν από την αρχή τη ζωή τους. Κι αν σήμερα υπάρχει ένα κίνημα αλληλεγγύης και συμπάθειας, όλοι γνωρίζουμε πως αύριο αυτοί οι συνάνθρωποί μας θα είναι μόνοι τους κι εμείς (οι τυχεροί, οι τυχεροί) θα βυθιστούμε στην καθημερινότητά μας. Μάλιστα, θα μας ενοχλεί σε λίγες μέρες η αντιπαράθεση των πολιτικών (μην γελιέστε, έρχεται…) για το ποιος φταίει.

Ζητούμενο είναι να μην ξανασυμβεί τέτοια τραγωδία. Αν αναλογιστούμε πως η μανία της φύσης χτύπησε τις δύο τελευταίες φορές σε περιοχές όπου ο άνθρωπος την αψήφησε (Μάνδρα, Μάτι), αντιλαμβανόμαστε το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Αλλά, μπορούμε να χτίσουμε από την αρχή τις πόλεις, να φτιάξουμε δρόμους για να μπορεί να διαφύγει κάποιος όταν τον κυνηγούν η φωτιά, ή το νερό; Η απάντηση είναι όχι.

Οσάκις μιλούμε για πρόληψη, η απάντηση είναι κυνική: Χρειαζόμαστε λεφτά. Για να αγοράσουμε περισσότερα εναέρια μέσα πυρόσβεσης, ίσως να χρειαζόμαστε, αλλά γιατί να μην ξεκινήσουμε από αυτά που δεν κοστίζουν;

Όσοι δεν κάηκαν πνίγηκαν. Είναι αφελές να νομίζει κανείς ότι απλά κολυμπούσαν οι δύσμοιροι που δεν μπορούσαν να ανασάνουν από τη φωτιά και δεν έβλεπαν στο ένα μέτρο, εξαιτίας του καπνού. Συνθήκες τραγικές, όπου κι ο πλέον έμπειρος κολυμβητής ενδεχομένως θα αντιμετώπιζε πρόβλημα, αλλά…

Πόσοι συνάνθρωποί μας πνίγονται κάθε χρόνο; Στη νησιωτική Ελλάδα, πόσα παιδιά μαθαίνουν να κολυμπούν; Όχι μέσω βιωματικής επαφής, αλλά με εκμάθηση. Κι αλήθεια, γιατί να έχουμε γυμναστική στο πρόγραμμα, αντί να πηγαίνουν μια φορά την εβδομάδα για κολύμβηση, ώστε τελειώνοντας το σχολείο να έχουν αποκτήσει τη δεξιότητα;

Αλήθεια, γιατί να περνούν τη μέρα τους οι φαντάροι κάνοντας ένα σωρό άχρηστα πράγματα, αντί να μαθαίνουν να κολυμπούν; Γιατί να μην υπάρχει υποχρεωτική εκπαίδευση σε αυτό το κομμάτι και μάλιστα με δίπλωμα, αντίστοιχο αυτών των ξένων γλωσσών;

Μα για τη φωτιά μιλούσαμε. Άκουσα έναν εξαιρετικό δασολόγο να λέει πράγματα που αγνοούσα. Ότι η φωτιά τρέχει γρηγορότερα στην ανηφόρα. Αλήθεια, γιατί να μην υπάρχει εκπαίδευση σε σχολεία, σχολές, σε… ανοιχτά πανεπιστήμια για όλα αυτά; Ας κοπούν ώρες από τα θρησκευτικά, έτσι κι αλλιώς έχουμε τον Αμβρόσιο…

Αν τα παιδιά μας αποκτήσουν βασικές γνώσεις, ίσως αύριο -σε αντίστοιχη κατάσταση- να μην μπουν στα αυτοκίνητα, να μην κάνουν λάθη που θα τους κοστίσουν τη ζωή τους. Αν δεν μπορούμε να τους φτιάξουμε ανθρώπινες πόλεις, ας τους μάθουμε αυτά που εμείς αγνοούμε: Κανόνες επιβίωσης. Όπως λέγαμε κάποτε «να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς». Μάθαμε, ας μάθουμε να ζούμε με φωτιές και πλημμύρες.

Μπορώ να δεχθώ (όχι ότι συμφωνώ) ότι δεν γίνεται να αλλάξει η ρυμοτομία, μπορώ να δεχθώ ότι δεν γίνεται να αποκτήσουμε στόλο με εναέρια μέσα κατάσβεσης, μπορώ να δεχθώ ότι δεν γίνεται να προσληφθούν άλλοι τόσοι πυροσβέστες, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να μην εκπαιδευτούμε, ώστε να μειώσουμε τη ζημιά.