Με σηκωμένα τα μανίκια

ΣΤΟΝ Τιτανικό η ορχήστρα έπαιζε μέχρι τέλους. Οι συνθήκες, δεν είχαν καμία σημασία. Ο βέβαιος επερχόμενος μαζικός θάνατος, από το ναυάγιο. Οι οργανοπαίχτες έκαναν τη δουλειά τους. Αδιάφοροι, για το τι συνέβαινε δίπλα τους. Αυτό ακριβώς βλέπουμε τις δύο τελευταίες μέρες με τις φωτιές. Ότι και να γίνει, όσοι έχουν δημόσιο λόγο, διαλαλούν τη πραμάτεια τους. Σαν τα στρουμφάκια. Που ό,τι και να γίνει, συνεχίζουν το τραγούδι τους. Ποιον εξέπληξε το ότι ο πρωθυπουργός πήγε (και καλά) να ενημερωθεί με σηκωμένα τα μανίκια; Κι αφού, αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού,, ακολούθησε ο Κυριάκος με την επίσκεψη στη Ραφήνα. Εξεπλάγη κανείς με τον. Αμβρόσιο; Που ερμήνευσε τις φωτιές σαν τη κατάρα του Θεού, για τον άθεο Τσίπρα. Αυτοί, ό,τι και να γίνει, συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους. Καμία αντίδραση στον ανθρώπινο πόνο, κανένα συναίσθημα. Ποτέ δεν ξεφεύγουν από το σενάριο. Από αυτό που (νομίζουν ότι) θα τους φέρει ή θα τους κρατήσει στην εξουσία.

ΕΧΕΙΣ την αίσθηση ότι, αν γίνει πυρηνικός πόλεμος οι μόνοι επιζώντες θα είναι αυτοί. Κι αντί να κλάψουν τους δικούς τους ανθρώπους, θα συνεχίζουν να λένε το ποίημα. Ο Αλέξης για το ασύμμετρο φαινόμενο κι ο Αμβρόσιος για τον θεό που στέλνει πλημμύρες και φωτιές για να τιμωρήσει τους αμαρτωλούς. Λες και ο θεός δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει από το να πνίγει ανθρώπους στη Μάντρα και να καίει ανθρώπους στο Μάτι και στη Ραφήνα. Μιλάμε για μεσαίωνα. Για Χομεϊνί. Από κοντά στο δικό του ποίημα κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είτε στο Σάκη Ρουβά αναφέρεται ο Προκόπης Παυλόπουλος, είτε στο Μάνο Ελευθερίου,  τα ίδια λέει.

ΘΑ κάνουν κάτι διαφορετικό μετά από αυτό που έγινε; Θα αλλάξει κάτι; Σε καμία των περιπτώσεων. Όλοι, θα συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο τους, μέχρι την τελευταία τους πνοή. Ακόμη και μετά απ’ αυτήν. Όπως αποδεικνύει η μετά θάνατον μετάδοση της συνέντευξης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.  Έλεγε ακριβώς τα ίδια με αυτά που έλεγε και όσο ζούσε.  Ακόμα και πεθαμένος ήθελε να είναι στην επικαιρότητα. Κι όταν δεν διστάζουν να επενδύσουν, στο δικό τους θάνατο, θα κωλώσουν να εκμεταλλευθούν το θάνατο των άλλων; Σαν τους κομμουνιστές μπροστά στο απόσπασμα ένα πράγμα. Αυτοί βέβαια, καλώς ή κακώς, τα πίστευαν αυτά που έλεγαν. Και τα υποστήριζαν, κυριολεκτικά, μέχρι θανάτου. Οι σημερινοί, για να κρατήσουν την καρέκλα, κάνουν τα πάντα.

ΟΛΟΙ θέλουν να βγάλουν κέρδος. Μπαίνουν στο κόλπο των πυρκαγιών για να κερδίσουν κάτι. Μέχρι και η Ορίτζιναλ εξέδωσε ανακοίνωση: «Οι προσφυγικές μας ρίζες, οι αξίες μας και η αλληλεγγύη μας, είναι και θα είναι πάντα οδηγός μας». Όπως στην αερογέφυρα στο Πανθεσσαλικό στο Βόλο. Όπως με τον Πανθρακικό, που μπουκάρανε μέσα και το διακόψανε. Για να σιγουρευτεί ο υποβιβασμός της ομάδας που υποτίθεται ότι αγαπάνε στη Γ’ Εθνική. Όπως προέβλεπε το σχέδιο. Μέχρι κι ο Τσάρτας αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει την οργή και την αγανάκτηση του: «Νεκροί από πλημμύρες, νεκροί από φωτιές, καμιά παραίτηση παίζει»; Ο δρόμος για τη Βουλή για τον Βασίλη είναι ορθάνοιχτος.

ΟΛΟΙ αυτοί όμως, μπροστά στον ένα και μοναδικό Αλέξη, είναι απλές οδοντόκρεμες. Τη σκόνη του τρώνε. Ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι τόσο αδίστακτος; Να βλέπεις αυτό το πράμμα με τις φωτιές και να σκέφτεσαι ότι πρέπει να βγεις στη τηλεόραση με σηκωμένα τα μανίκια.

Στη μουσική επιλογη Howlin’ Wolf-Back Door Man & Down in the Bottom.