Δυστυχώς ποτέ δεν είναι η ώρα των ευθυνών στην Ελλάδα…

Προσπάθησα πολλές φορές από την Τρίτη όταν πλέον το μέγεθος της τραγωδίας στην Ανατολική Αττική γινόταν γνωστό να γράψω την άποψη μου για όλα όσα ζούσαμε αποσβολωμένοι μπροστά από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Για όσα παρακολουθούσαμε από το απόγευμα της Δευτέρας φοβούμενοι για τα χειρότερα.

Τι να γράψεις όμως και τι να πεις όταν μαθαίνεις πως 26 άνθρωποι αγκαλιασμένοι παραδίδονται στις φλόγες μη μπορώντας να βρουν διαφυγή. Τι να γράψεις όταν ο αριθμός των νεκρών έχει φτάσει τους 80 καθιστώντας την εθνική καταστροφή στο Μάτι και τις γύρω περιοχές ως την πιο μεγάλη από τον θανατηφόρο καύσωνα του 1987;

Πώς να εκφράσεις αυτά που νοιώθεις παρακολουθώντας εξοργισμένος την αριθμητική του τρόμου; Ο πρώτος νεκρός, 50 νεκροί, 77 νεκροί, 80 νεκροί, παιδιά χαμένα, παιδιά που αναγκάστηκαν να πηδήξουν στον γκρεμό για να μην καούν ζωντανά. Παιδιά που έφυγαν αγκαλιά με τους γονείς τους!

Τι διάολο να γράψεις; Τι είναι ικανό να περιγράψει και να αποτυπώσει την κόλαση που έζησαν εκατοντάδες άνθρωποι σε ένα από τα πιο γνωστά παραθεριστικά σημεία της Αττικής, μισή ώρα από την πρωτεύουσα;

Μας είπε ο Πρωθυπουργός που είχε το θράσος να διοργανώσει επικοινωνιακό σόου με τις κάμερες να δείχνουν live την ενημέρωση του την ώρα που ήξεραν πως έχουν καεί άνθρωποι, για ασύμμετρη απειλή.

Μας είπε πως 80 άνθρωποι δηλαδή χάθηκαν από μια ανώτερη δύναμη υπονοώντας πως δεν φταίει κανείς. Τον έβλεπες και ήθελες να σπάσεις την τηλεόραση από τα νεύρα σου.
Ντροπή, μόνο ντροπή. Ελλάδα, μια χώρα που πεθαίνεις αβοήθητος, ζεις κατά τύχη!

Προφανώς δεν είναι… προνόμιο της συγκεκριμένης ανίκανης Κυβέρνησης. Στα 42 χρόνια της ζωής μου έχω δει ανθρώπους να πνίγονται έξω από την Πάρο στο Σάμινα, ανθρώπους να καίγονται στην Ηλεία, ανθρώπους να πνίγονται στην Μάνδρα.

Η πυρκαγιά στο Μάτι και την ευρύτερη περιοχή συμφωνούν όλοι πως ήταν τόσο ισχυρή που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια αντίδρασης. Ποια ήταν όμως η μέριμνα; Ποια η πρόληψη; Ποια αν θέλετε ακόμη και μετά την τραγωδία η αντιμετώπιση. Αυτός ο κρατικός μηχανισμός που ακούω από παιδί υφίσταται ή απλά είναι μια έκφραση κλισέ;

Φτάσαμε δύο μέρες μετά την ανείπωτη τραγωδία και ακόμη δεν ξέρουμε πόσοι αγνοούνται! Ακόμη δεν ξέρουμε αυτοί που σώθηκαν αν όλοι είναι με τις οικογένειες τους! Ψάχνουμε να βρούμε τα δύο κοριτσάκια που φαίνονται στο καράβι να βγαίνουν στο λιμάνι της Ραφήνας, να έχουν σωθεί αλλά να μην είναι με την οικογένεια τους!

Ο πατέρας τους αναγκάστηκε να πάει στα κανάλια ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα τα βρει! Αδιανόητο, ανατριχιαστικό! Άνθρωποι που έφταναν με καράβια στην Ραφήνα, ανάμεσα τους δύο 9χρονα κοριτσάκια και κανείς από αυτό το κωλοκράτος δεν υπήρχε να τα δει, να τα κρατήσει να αναρωτηθεί γιατί είναι μόνα τους; Να κάνει την καταγραφή, να υπάρχει μια λίστα με αυτούς που σώθηκαν ώστε με οργάνωση να μπορούν οι οικείοι τους να τους βρουν;

Και όμως με 80 νεκρούς έως τώρα ακόμη αυτός ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί! Και έχεις τον Κουρουπλή και τον κάθε Κουρουπλή να βγαίνει στα κανάλια και να βγαίνει και από πάνω! Αντί να ζητήσει συγγνώμη που το κράτος που αυτός και η Κυβέρνηση του ηγείται απουσιάζει από την μεγαλύτερη τραγωδία της χώρας εδώ και 40 χρόνια, μας μιλάει για εξαιρετική δουλειά, γύρω από την αρμοδιότητα του! Με 80 νεκρούς, με δύο κοριτσάκια να έχουν σωθεί από τις φλόγες αλλά να έχουν εξαφανιστεί γιατί αυτός ο κωλοκρατικός μηχανισμός δεν υπάρχει!

Μισή ώρα με το αυτοκίνητο είναι το Μάτι από το Μαξίμου, από την Βουλή. Είδατε κανέναν να πάει εκεί, να είναι δίπλα στους ήρωες πυροσβέστες, διασώστες, έτσι για συμπαράσταση ρε παιδί μου;

Την περιφέρεια Αττικής την είδατε πουθενά; Την Δούρου που επί των ημερών της στην διοίκηση μετράμε 116 νεκρούς στην Αττική από πλημμύρες και φωτιές την είδατε πουθενά; Δεν θα πληρώσουν ΕΝΦΙΑ ανακοίνωσε η Κυβέρνηση όσοι μένουν στις πληγείσες περιοχές. ΕΝΦΙΑ για τα καμένα σπίτια τους; ΕΝΦΙΑ δεν θα πληρώσουν αυτοί που κάηκαν;

Την ίδια ώρα που το κράτος απουσιάζει, που οι αρμοδιότητες πηγαίνουν από τον ένα στον άλλο για να αποφύγουν τις ευθύνες, οι εθελοντές τους ξεφτιλίζουν! Ο απλός κόσμος βοηθάει όσο μπορεί, αντικαθιστά τον… κρατικό μηχανισμό. Ο ΠΑΟΚ και ο Σαββίδης δίνει τα έσοδα από τον αγώνα με την Βασιλεία, ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης δίνει για αρχή 1 εκατομμύριο ευρώ, ο απλός κόσμος είναι έτοιμος να δώσει από το υστέρημα του.

Ο απλός κόσμος που βρέθηκε ανάμεσα στις φλόγες και την ώρα που προσπαθούσε να σωθεί, έσωσε και όσους άλλους μπορούσε. Μόνος του, αβοήθητος ψάχνοντας την θάλασσα για να ελπίζει σε σωτηρία. Σκεφτείτε πως κάποιοι άνθρωποι σώθηκαν από την λαίλαπα της φωτιάς και πνίγηκαν στην θάλασσα που κατέφυγαν για να σωθούν!

Αλλά το… σημαντικό είναι πως όπως είπε ο Πρωθυπουργός «κανένας δεν θα ξεχαστεί». Μπράβο, σπουδαία δήλωση. Και την ίδια ώρα να ακούς και να διαβάζεις πως τώρα δεν είναι η ώρα των ευθυνών. Όντως τώρα το θέμα είναι να βρεθεί και ο τελευταίος άνθρωπος. Μετά υποτίθεται πως θα αποδοθούν οι ευθύνες. Θα «συλληφθεί» και θα «καταδικαστεί» η ασύμμετρη απειλή, άντε και οι καιρικές συνθήκες.

Μου έρχεται να σπάσω την οθόνη από τα νεύρα μου! Κανείς δεν φταίει ποτέ σε αυτή την χώρα. Κανείς δεν έχει την ευθιξία να πει, απέτυχα, φεύγω. Μου έρχεται στο μυαλό ο Άγγλος Βουλευτής που παραιτήθηκε γιατί άργησε να απαντήσει σε ένα ερώτημα στην Βουλή.

Και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου την Δούρου με 116 νεκρούς στην Αττική σε 6 μήνες, βλέπω τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τους Γενικούς Γραμματείς, τις δεκάδες αρμόδιες αρχές που διαθέτει αυτή η χώρα απλά για να βολεύονται όλοι οι «δικοί μας».

Ποιες ευθύνες θα αποδοθούν; Θα σας πω ποιες. Αυτές που αποδόθηκαν σε όλες τις προηγούμενες τραγωδίες στην Ελλάδα. Καμία δηλαδή. Γιατί δυστυχώς ποτέ σε αυτή την χώρα δεν έρχεται η ώρα των ευθυνών. Και αυτό είναι ευθύνη και δική μας, του απλού κόσμου που δεν κυβερνά αλλά επιλέγει ποιος θα κυβερνήσει. Του απλού κόσμου που έχει μάθει πλέον να μην αντιδρά. Να δέχεται χωρίς την παραμικρή αντίδραση ότι (δεν) του προσφέρουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Θα καταδικαστεί λοιπόν η ασύμμετρη απειλή και η ζωή, για όσους έχουν την τύχη να επιβιώνουν κατά τύχη σε αυτή την χώρα, θα συνεχιστεί. Μέχρι την επόμενη τραγωδία, μέχρι τον επόμενο «στρατηγό άνεμο» και «ασύμμετρη απειλή».