Η ασύμμετρη ποδοσφαιρική απειλή, μιας τραγωδίας

«Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την ανείπωτη τραγωδία στην ανατολική Αττική», είναι η πρόταση που συναντάς συχνότερα γραμμένη από οποιαδήποτε άλλη, τις τελευταίες ώρες.

Κι όμως υπάρχουν λόγια, αρκεί να αντικαταστήσεις τις τελευταίες λέξεις, είναι τα ίδια με αυτά που ειπώθηκαν στην προηγούμενη τραγωδία, είτε αυτή αφορούσε πυρκαγιά, σεισμό, ναυάγιο, είτε πολύνεκρο τροχαίο.

Όσα διαβάζεις αριστερά και δεξιά, στην πραγματικότητα συνιστούν ένα λογοτεχνικό μπραντεφέρ, ποιος θα γράψει τα πιο συγκινητικά λόγια, ποιος θα αποτυπώσει πιο εκφραστικά τα συναισθήματα που υπάρχουν κλπ.

Τα δήθεν συναισθήματα εννοείται, γιατί η κατάσταση μοιάζει με τα συλλυπητήρια στις κηδείες, που απευθύνεις στη μάνα που έχασε το παιδί της, ή στον άντρα που έχασε τον αδερφό ή τη γυναίκα του, ενώ για σένα ήταν γνωστός ή γείτονας. Κανείς δε μπορεί να νιώσει σαν κι αυτούς όμως, όπως δεν είναι δυνατόν να αισθανθείς τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τις οικογένειες και τις περιουσίες τους. Απευθύνεις τα συλλυπητήρια σου, για τυπικούς κυρίως λόγους.

Κι αν βγαίνει κάποιο συναίσθημα, το προκαλεί το υποσυνείδητο, που σε κάνει να σκέφτεσαι πως θα ήταν σε περίπτωση που βρισκόσουν εσύ στη θέση τους.

Καλώς ή κακώς δε μπορώ να παίξω αυτόν το ρόλο, το θεωρώ υποκριτικό να δηλώνω πως συλλυπούμαι, τη στιγμή που σε αντίθεση με τους πληγέντες η δική μου ζωή συνεχίζεται κανονικά, σήμερα έφαγα, πήγα γήπεδο. φώναξα, ανέβασα μπλοκ και σε λίγο θα πέσω για ύπνο. Αν ήμουν κάτοικος Κινέτας, δε θα έκανα κάτι από τα παραπάνω. Σε περίπτωση που ήμουν ζωντανός, αν δεν έψαχνα κάποιον δικό μου, θα έκλαιγα πάνω από τα αποκαΐδια και θα αγνάντευα το υπερπέραν…

Ο πόνος λοιπόν -ο αυθεντικός πόνος, γιατί μόνο ένας είναι-, υπάρχει στα πάσης φύσεως θύματα, οι υπόλοιποι μπορούμε απλώς να αναρωτηθούμε.

«Τι κάνει αυτό το μπουρδέλο που ονομάζεται κράτος;»

Η ερώτηση μοιάζει ρητορική, αλλά δεν είναι.

Ρητορικές είναι οι απαντήσεις που δίνουν οι πολιτικοί, πριν και μετά τις εκλογές, ρητορικό ήταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που μοίραζε παροχές ως τραπουλόχαρτα χωρίς να δίνει πειστικές απαντήσεις για το που θα βρεθούν τα χρήματα, ρητορικές ήταν οι μ@λ@κίες, πως υπάρχουν λεφτά και το κράτος θα επανιδρυθεί ή θα εκσυγχρονιστεί, η ερώτηση μου είναι συγκεκριμένη και σαφής:

«Ανέλαβες κύριε Αλέξη μας τη διακυβέρνηση μιας χώρας πριν τρία χρόνια και βάλε, που κάθε χρόνο βλέπει τη φύση να συρρικνώνεται από τις καταστροφές. Τι έκανες λοιπόν; Κάθε συγκεκριμένη ερώτηση, απαιτεί συγκεκριμένη απάντηση του τύπου, αγοράσαμε τόσα πυροσβεστικά αεροσκάφη, εκσυγχρονίσαμε το στόλο, ενισχύσαμε το έμψυχο δυναμικό, φέραμε εμπειρογνώμονες από εκεί για να βελτιωθεί το επίπεδο ετοιμότητας. ο σχεδιασμός κλπ-κλπ».

Πρώτα θα μας πεις λοιπόν τι έκανες και μετά θα αξιολογηθεί αν αυτό που έκανες είναι το σωστό, το πρέπον, το ιδανικό…

Πάω στοίχημα πως αν ρωτούσε κάποιος τον Αλέξη, αυτός θα χαζογελούσε όπως τότε με τον Ομπάμα, ή στην καλύτερη θα έδινε κάποια βλακώδη απάντηση, σαν αυτή περί ασύμμετρης απειλής, που όσο κι αν έψαξα, δε μπόρεσα να καταλάβω την πραγματική της διάσταση.

Εκτός κι ο ποιητής εννοούσε πως σε περίπτωση που η απειλή ήταν συμμετρική, θα καιγόταν λιγότερο δάσος και θα μετρούσαμε λιγότερους νεκρούς.

Είναι δεδομένο λοιπόν πως ο Τσίπρας δεν έκανε το παραμικρό, όπως δεν έκαναν οι προκάτοχοι του και δε θα κάνουν οι διάδοχοί του. Παρέλαβε ένα κράτος, που προχωρά με αυτόματο πιλότο, αγκαζέ τις διαχρονικές παθογένειες και το άφησε όπως είναι, μέχρι να ολοκληρώσει τη θητεία του.

Οι οποίες παθογένειες ήταν οφθαλμοφανείς ακόμα και πριν μπούμε στα μνημόνια, φανταστείτε τώρα που έχουμε πτωχεύσει και επισήμως.

Επειδή το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να μου χρεώσετε είναι απόπειρα να κάνω μικροπολιτική πάνω σε φέρετρα και αποκαΐδια, να ξεκαθαρίσω πως δεν περίμενα από κανέναν πρωθυπουργό να φτιάξει κανονική χώρα, όταν έχει παραλάβει μια που προσομοιάζει με οίκο ανοχής.

Θα ήταν ουτοπικό να περιμένεις να διορθωθεί μια χρόνια κατάσταση σε αμέτρητους τομείς, διότι η πυροπροστασία και η αντιμετώπιση παρόμοιων καταστροφών, αποτελούν ένα κομμάτι μόνο από ολόκληρη τη λειτουργία του κράτους.

Οπότε δεν αιθεροβατώ ζητώντας οριστικές λύσεις, αυτή δε μπορεί να την προσφέρει κανένας όχι σε μια αλλά ούτε σε δέκα θητείες. Η καταστροφή άλλωστε μιας χώρας όπως κι ενός σπιτιού, διαρκεί πάντα λιγότερο από το διάστημα ανακατασκευής. Αν μιλάμε για παθογένειες δεκαετιών λοιπόν, λογικά πρέπει να περιμένουμε αιώνες μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα.

Για να ελπίζουμε όμως να δούμε προκοπή έστω και στους αιώνες, πρέπει να γίνονται κάποια βήματα, έστω και δειλά, ποιο είναι λοιπόν αυτό το βηματάκι που έκανε η νυν κυβέρνηση;

Το μόνο που απαιτείται είναι βούληση, αν υπάρχει τα βηματάκια που ζητάμε, είναι απλά.

Ανάλογα φαινόμενα με τα δικά μας, αντιμετωπίζει κάθε χρόνο και η Αυστραλία.

Τώρα εκεί είναι χειμώνας, δεν κινδυνεύουν τα δάση τους, θα ήταν τόσο δύσκολο να γίνει μια διακρατική συμφωνία, ώστε στα καλοκαίρια του καθενός, η μια χώρα να ενισχύει την άλλη, με τον δικό της τεχνολογικό εξοπλισμό;

Σκέφτηκα κάτι πολύ απλό εγώ που δεν είναι πολιτικός, ούτε έχω κάποια ευθύνη, το οποίο μπορεί να μην είναι πραγματοποιήσιμο. Κάτι τέτοιο θα περίμενα ως απάντηση στην ερώτηση μου και ήθελα απλώς να καταδείξω πως αν βάλεις το μυαλό σου κάτω και στρώσεις τον πισινό σου, λύσεις μπορείς να βρεις.

Η μόνη προϋπόθεση είναι να το θέλεις, αν το κυβερνητικό σου όραμα εξαντλείται στο πως θα κάνεις τα χατίρια στη Μέρκελ ξεπουλώντας τη Μακεδονία ή πως θα διοργανώσεις gay parade, που να σου μείνει χρόνος να ασχοληθείς με ασόβαρα πράγματα;

ΥΓ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το να γράψω για τον αγώνα της Τούμπας σήμερα θα συνιστούσε «ασύμμετρη ποδοσφαιρική απειλή», οπότε για ΠΑΟΚ θα τα πούμε αύριο.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Ούτως ή άλλως, τα κεφάλια αυτών που κυβερνούν την Ελλάδα, είναι πιο άδεια στο εσωτερικό τους, από μια μπάλα ποδοσφαίρου.