Υπάρχει ασύμμετρη απειλή. Και είναι… διαχρονική

To καταλαβαίνεις πως είσαι μόνος σου, κάτι τέτοιες στιγμές. Όταν οι ίδιες δικαιολογίες προσπαθούν να προσεγγίσουν αδικαιολόγητες τραγωδίες.
Να χάνονται δεκάδες ζωές, να καίγονται ζωντανά μικρά παιδιά και να βλέπεις… επικοινωνιακές «αμερικανιές» στην τηλεόραση με τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς να προσπαθούν να σε πείσουν για ασύμμετρες απειλές.

Φυσικά υπάρχει απειλή. Λέγεται «ανικανότητα» και δυστυχώς αποδεικνύεται διαχρονική…

Καίγεται αυτές τις ημέρες και η Σουηδία. Εκεί όμως είναι οι πρώτες πυρκαγιές έπειτα από 50 χρόνια. Εκεί είναι βέβαιο ότι μόλις τελειώσει το κακό θα υπάρξει μια προσπάθεια για να μην επαναληφθεί. Για να είναι υψηλότερος ο δείκτης ετοιμότητας. Θα υπάρξουν μέτρα. Ένα σχέδιο. Θα γίνει κάτι. Αυτό το «κάτι» που παραπέμπει στην αντίδραση μιας κανονικής οργανωμένης κοινωνίας, απέναντι σε φαινόμενα που απαιτούν εγρήγορση. Η σουηδική λέξη totalförsvar αναφέρεται στη δέσμευση του έθνους να προσφέρει ένα μεγάλο εύρος πόρων για την εθνική άμυνα, συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής προστασίας.

Εδώ συμβαίνει κάθε χρόνο. Κάθε καλοκαίρι, εδώ και δεκαετίες. Άλλες φορές με μικρότερες συνέπειες, άλλες φορές προκαλώντας ανατριχίλα σαν το τωρινό. Μια κανονική χώρα καταθέτει διαπιστευτήρια όταν κατανοεί τη συχνότητα ενός φαινομένου και προλαμβάνει. Όταν σχεδιάζει κάτι. Πληρώνουμε φόρους για τον λόγο αυτό, όχι για να ακούμε -κατόπιν εορτής- ότι ο στόλος της πυροσβεστικής είναι περιορισμένος ότι υπάρχουν αεροπλάνα που δεν είναι σε θέση να πετάξουν και όλα αυτά που κάποτε ήταν σε κασέτα, έπειτα σε cd και τώρα φυλαγμένα σε κάποιο στικάκι.

Ποιος είναι υπεύθυνος που μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει όπως πρέπει; Σε μια ομάδα όταν έρχονται ήττες, λες πως φταίει κάποιος. Οι ποδοσφαιριστές, ο προπονητής, η διοίκηση. Υπάρχει κάποιος που αναλαμβάνει την ευθύνη που επιχειρεί να αλλάξει την κατάσταση. Εδώ ποιος ακριβώς έχει έναν ανάλογο ρόλο;

Το χειμώνα ήταν οι πλημμύρες, το καλοκαίρι οι φωτιές. Δεν είμαστε στο 1918 αλλά στο 2018. Δεν δικαιολογούνται αυτά τα πράγματα.

Σε κάθε κανονικό Κράτος τέτοια γεγονότα θα προκαλούσαν αλυσιδωτές παραιτήσεις, και η Δικαιοσύνη θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Εδώ ως συνήθως κοροϊδευόμαστε. Στη Μάνδρα όταν έσβησαν οι τηλεοπτικές κάμερες, έμεινε μόνος του ο Ολυμπιακός να παλεύει για να επαναφέρει μια πόλη στην κανονικότητα. Ο Ολυμπιακός! Η Κυβέρνηση άλλαξε ατζέντα…

Όταν έπιασαν ξανά οι βροχές πριν από κανά μήνα, και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι ένιωσαν την ίδια απειλή. Αμφιβάλλει κανείς πως το ίδιο θα συμβεί και στην επόμενη πυρκαγιά;

Πως το έγραψε ο Γιώργος Χελάκης: Στην Ελλάδα το Κράτος το μόνο που κατάφερε να σώσει είναι… οι Τράπεζες! Για τους υπόλοιπους; Κηρύσσει τριήμερο εθνικό πένθος. Η επόμενη επικοινωνία του μαζί μας, θα είναι σύντομα. Άλλωστε βρισκόμαστε σε προεκλογική περιόδο