Ξυπνάτε μωρέ, τι πάθατε!

Είναι στιγμές σαν αυτή, που νιώθεις το μέγεθος της ασημαντότητας όσων κάνεις. Γιατί, εντέλει, το μόνο σημαντικό, το μόνο αναντικατάστατο, το μόνο που έχει πραγματική αξία, είναι η ανθρώπινη ζωή. Το νιώθεις όταν διαβάζεις τους… υπότιτλους στις εκπομπές (50 νεκροί, κοντά 200 τραυματίες) και το κενό στο στομάχι σου ταιριάζει με το βλέμμα που σάστισε και πάγωσε.

Όταν γύρω μας χάνονται τόσες ζωές, άνθρωποι που πήγαν για μπάνιο και κάηκαν, άνθρωποι που παραθέριζαν και για να σωθούν από τη φωτιά πνίγηκαν, άνθρωποι που αγκαλιάστηκαν τη στιγμή που κόβονταν το νήμα της ζωής τους. Ανείπωτη τραγωδία, η οποία ρίχνει τόνους στάχτης πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο (ποιος έχει κέφι να ασχοληθεί σήμερα με το μπάσκετ, το καλύτερο από τα περιττά πράγματα στη ζωή μας;).

Μιλούσα με έναν φίλο -συνάδελφο-, που ζει εκεί. «Σώσαμε το σπίτι, αλλά υπάρχει στρώμα από στάχτη. Δεν μπορείς να σταθείς, όμως ούτε η στάχτη, ούτε τα αποκαΐδια, ούτε κάτι άλλο με ενοχλεί. Αυτό που με τσακίζει είναι η μυρωδιά της καμένης σάρκας…». Ανατριχιαστικό!

Όταν χάνονται τόσοι άνθρωποι, στην πρωτεύουσα της χώρας, υπάρχουν ευθύνες. Όπως υπήρχαν ευθύνες το 2007 στην Ηλεία, στο «Σάμινα», στην Μάνδρα, όπου υπάρχει απώλεια ανθρώπινης ζωής. Κι είναι τόσο εύκολο να επιρρίψουμε την ευθύνη στην εκάστοτε κυβέρνηση, όσο να πούμε στα μούτρα καθενός «εσείς την ψηφίσατε».

Οι πλοιοκτήτες στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση, η οποία θα τους επιτρέψει να παραβιάσουν πρωτόκολλα ασφαλείας, στον βωμό του υπερκέρδους. Κι αν στο τέλος της ημέρας πνιγούν κάποιοι, η ίδια κυβέρνηση (ή η επόμενη, το χρήμα δεν έχει κόμμα) θα φροντίσει ώστε να μην βρεθούν ποτέ υπεύθυνοι για να χρειαστεί να «πληρώσουν».

Εμείς στηρίζουμε την κυβέρνηση, η οποία θα μας επιτρέψει να μπαζώσουμε ρέματα, να αποχαρακτηριστούν δασικές εκτάσεις, για να χτίσουμε… μέσα στη φύση. Γιατί εμείς μπορούμε, γιατί εμείς έχουμε… μπάρμπα στην Κορώνη, μόνο που η φύση βρίσκει τρόπο για να… προχωρήσει, αγνοώντας τις ανθρώπινες παρεμβάσεις (Μάνδρα).

Το χειρότερο απ’ όλα, πέρα από τον ωχαδερφισμό και την κουτοπονηριά μας, πέρα από τις (α)πολιτικές επιλογές συμφέροντος που κάνουμε, είναι πως χάσαμε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Αυτός που δεν συγκινήθηκε από τη φωτογραφία του 3χρονου Αϊλάν (πνίγηκε στα παράλια της Αλικαρνασσού), πιστεύετε ότι θα ασχοληθεί με τον υπερήλικα γείτονα, ή τη γυναίκα με το μωρό στην αγκαλιά, ειδικά τη στιγμή που ο ίδιος θα κινδυνεύει;

MUST READ

Live το ντέρμπι ανάμεσα σε Μπάγερν και Παρί

Χάσαμε την ανθρωπιά, το συναίσθημα της αλληλεγγύης, χάσαμε αξίες και ιδανικά, χάσαμε τα «ταξικά γυαλιά» μας, αποδεχθήκαμε να καταπατηθούν εργασιακά προνόμια, συμφωνούμε (αριστεροί και δεξιοί) να καταδικαστούν στην εξαθλίωση άνθρωποι που μοχθούσαν μια ζωή για μια γαμοσύνταξη. Συνηθίσαμε στην ασχήμια και καταδικαστήκαμε να βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Κι όταν υπάρχουν νεκροί, δεν υπάρχει αμφιβολία για το αν επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία.