Λερναία Ύδρα με baby face, τζιν πουκάμισο, κόκκινο αμάνικο μπουφάν και ένα ρόστερ που δεν έχει αναπληρωματικούς!

Κάποια στιγμή, όλα τελειώνουν. Θα τελείωνε και η ατυχία/αστοχία/συγκυρία που ήθελε τον Ολυμπιακό να μην νικάει τον Παναθηναϊκό για καιρό. Εγινε στο 94′. Με το γκολ ενός απίθανου «μικρού». Ενός εκείνους που οδηγούν τους Ερυθρόλευκους σε μονοπάτια κορυφής, σε όλες τις διοργανώσεις. Κάτι που αποτελεί και τον βασικό για τον οποίο τελείωσε με κρότο και το αήττητο σερί 17 αγώνων των Πράσινων. Ο Ολυμπιακός θα το τελείωνε. Ποιος άλλος; Από τον Ρέαμπτσιουκ στον Μουζακίτη, ήταν απλά θέμα χρόνου. Και δύο αριστερών ποδιών.

Ο Ολυμπιακός άξιζε να πάρει την πρόκριση κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αξιζε να βρεθεί στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Διότι, ειδικά στο παιχνίδι του Γεώργιος Καραϊσκάκης, η διαφορά ήταν εμφανής. Και στο επίπεδο του ποδοσφαίρου, αλλά και στη θέληση, το πείσμα, το πάθος, την ένταση. Διότι ο Ολυμπιακός των 8 αγώνων σε 27 ημέρες, μπήκε στο παιχνίδι και είχε όλα τα παραπάνω, κόντρα σε έναν ξεκούραστο αντίπαλο. Που έπαιξε το Σάββατο. Και όχι στη μάχη της Λιβαδειάς, μία ημέρα μετά.

Διαβάστε επίσης: Πέμπτο σερί διπλό και «φέρτε μας το Ευρωπαϊκό» από τους 1500 στο Παρίσι

Πολλοί είχαν ποντάρει στην πρόκριση του Παναθηναϊκού το βράδυ της Τετάρτης. Πολλοί ήταν εκείνοι που αδυνατούσαν να πιστέψουν πως 9ο παιχνίδι σε 30 ημέρες ο Ολυμπιακός θα λύγιζε. Αλλά φεύ. Το «άρμα μάχης» του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, έριξε στο καναβάτσο τον Παναθηναϊκό. Τον αιώνιο αντίπαλο. Την ομάδα που διεκδικεί να τον ρίξει από την κορυφή. Μια ομάδα σε φουλ φόρμα, με τον νέο προπονητή. Που όμως δεν άντεξε.

Ο Ολυμπιακός έστειλε ένα μήνυμα σπάζοντας και την γκίνια του κόντρα στον Παναθηναϊκό. Ένα μήνυμα ανωτερότητας. Ένα μήνυμα σκληρό για τους αντιπάλους του. Διότι όσο κι αν προσπαθούν να τον κάμψουν, τα πράγματα δεν είναι απλά για κανέναν (τους). Και δεν είναι απλά, διότι οι Ερυθρόλευκοι δεν είναι όσο καλή ήταν η περσινή ομάδα. Αυτό που επιβεβαιώνεται παιχνίδι με το παιχνίδι, είναι πως ο φετινός Ολυμπιακός, είναι καλύτερος από εκείνον που κατέκτησε το Conference League.

Μπορεί επιθετικά να υστερεί σε κάποια σημεία. Αλλά η παρουσία του Κωστούλα, καλύπτει τα περισσότερα. Η άνοδος του Ζέλσον, κάποια άλλα. Αλλά είναι το σύνολο που αλλάζει την πίστα. Διότι ο Ολυμπιακός είναι μια πλήρης ομάδα. Μια πολεμική μηχνή, από τον 1ος έως τον 25ο παίκτη της. Με την είσοδο του Αντρέ Όρτα στην εξίσωση, ανέβηκε ραγδαία και το δημιουργικό κομμάτι. Μπρούνο και Πάλμα δίνουν λύσεις και φρέσκα πόδια, που θα φανούν το επόμενο διάστημα πόσο σημαντικές είναι.

Κυρίως, όμως, ο Ολυμπιακός έδωσε στον Μεντιλίμπαρ την ομάδα των… ονείρων του: 24-25 ποδοσφαιριστές, εν δυνάμει βασικούς. Κανείς από όσους βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα χέρια του Βάσκου, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «αναπληρωματικός».

Ακόμη και ο ένας (Γιάρεμτσουκ), έχει αποδεχθεί τον ρόλο και είναι χρήσιμος σε αυτόν. Όλοι οι υπόλοιποι, είναι.. ταλαιπωρία για τον αντίπαλο. Βάζεις, βγάζεις, τίποτα δεν αλλάζει. Μόνο προς το καλύτερο. Λερναία Ύδρα σε τέσσερις γραμμές. Μια ομάδα που θα σου βγάλει το λάδι, θα σε κάνει να φτύσεις αίμα, για να μπορέσεις να την υποτάξεις. Με έναν βαθιά, εκ πεποιθήσεως… περίεργο στη σκέψη προπονητή στην άκρη του πάγκου, που δεν χαίρεται τίποτα, δεν πανηγυρίζει πριν το σφύριγμα της λήξης, κοκκινίζει όταν φωνάζεις το όνομά του, φοράει τζιν πουκάμισα και εσχάτως και αμάνικα κόκκινα μπουφάν!

Μια ομάδα που κάνει τον κόσμο της να τρελαίνεται να πάει στο γήπεδο για να τη δει να παίζει. Και το κοινό ποτέ δεν κάνει λάθος. Όπως δεν έκανε λάθος και το βράδυ της Τετάρτης, αποθεώνοντας τον Αντρέ Όρτα, για τη μάχη που έδωσε να γυρίσει. Τον Μουζακίτη για τα απίθανα πράγματα που κάνει. Τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, επειδή…. είναι ο Μεντιλίμπαρ. Αλλά ακόμη και τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη. Μια κίνηση βαθιάς θετικής οπαδικής κουλτούρας. Στήριξη σε όλους, με κάθε τρόπο, για το καλό της ομάδας. Με τη φράση κλειδί, σε όλα φέτος, να είναι μία: «Θετική αύρα». Σε όλα. Και από όλους!