Ανάμεσα σε άλλα, πήρε παίκτες σε τρυφερή ηλικία, τους απέσυρε από τα πρωταθλήματα νέων, τους ενηλικίωσε εσπευσμένα και τους έκανε πρωταγωνιστές.
Αλήθεια, ποιος πρέπει να προβληματιστεί πιο πολύ με την κλήρωση για τα προημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ; Η Τβέντε και η Μπόντο Κλιμτ, η Αντερλεχτ και η Φενερμπαχτσέ. Ετσι όπως έχουν διαμορφωθεί στα πράγματα στον νέο ευρωπαϊκό χάρτη του ποδοσφαίρου ο βαθύς προβληματισμός πάει στις ομάδες που έχουν πιθανότητες να βρεθούν απέναντι στον Ολυμπιακό.
Να εξηγήσουμε το γιατί. Ο Ολυμπιακός είναι κάτοχος ευρωπαϊκού τροπαίου. Αυτές με εξαίρεση της Αντερλεχτ δεν το έχουν μυρίζει καν. Και δεν μιλάμε για τρόπαιο προ αμνημονεύτων χρόνων αλλά μόλις πέρσι. Ο Ολυμπιακός εξασφάλισε την απευθείας πρόκριση τους δεκάξι της διοργάνωσης. Αυτές θα πρέπει να μαλλιοτραβηχτούν μεταξύ τους ώστε να αποκτήσουν το προνόμιο να τον αντιμετωπίσου.
Επιπλέον καμμιά από αυτές δεν διαθέτει την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης. Καμμιά από αυτές δεν διαθέτει τον πρώτο σκόρερ μέχρι τώρα της διοργάνωσης και έναν από τους καλύτερους σκόρερ της Ευρώπης. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα κι έτσι νομίζω αξίζει να αντιμετωπιστεί η (ας πούμε) κλήρωση του Ολυμπιακού προκειμένου οι ερυθρόλευκοι να περάσουν στους οχτώ του Γιουρόπα Λιγκ.
Και η εικόνα των ερυθρόλευκων μέσα στο γήπεδο αλλά και η τελική κατάταξη τους στη Λιγκ φέις του Γιουρόπα Λιγκ αποτυπώνουν αυτό που εξακολουθούν να ζουν και φέτος οι ερυθρόλευκοι. Αυτό που τους δίνει το δικαίωνα να ονειρεύονται ότι μπορεί να φτάσουν μέχρι το Μπιλμπάο το μήνα Μάιο.
Α, ξέχασα και τον προπονητή τους. Αυτός που πήρε το Γιουρόπα μόλις πρόπερσι και μόλις πέρσι πήρε τον Κόνφερενς λιγκ. Αυτόν, ντε που το σπίτι του είναι μόλις τριάντα δύο χιλιόμετρα από τον Μπιλμπάο. Όχι, κανενός ο νους δεν παίρνει αέρα. Οσα θαυμαστά πετυχαίνει φέτος ο Ολυμπιακός δεν οφείλονται σε ένα γαλαξία χαρισματικών παικτών που ήρθαν στην Ελλάδα γιατί ο Ολυμπιακός νίκησε στον πλειστηριασμό και τους χρυσοπλήρωσε για να τους φέρει.
Παιδιά από τα σπλάχνα του είναι πρωταγωνιστές αυτής της πορείας. Ο Τζολάκης, ο Ρέτσος, ο Μουζακίτης και ο Κωστούλας. Κανένας μέγας σταρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δεν κοσμεί το ρόστερ του όπως γινόταν σχεδόν όλα τα άλλα χρόνια. Κι οι νίκες που κάνει ο Ολυμπιακός είναι όλες παρμένες με ιδρώτα. Ιδρώτα πολύ από το ασταμάτητο τρέξιμο και τις πάμπολλες κερδισμένες προσωπικές μονομαχίες.
Αυτός ο Ολυμπιακός είναι δημιούργημα του προπονητή του που δεν αρκέστηκε να τρώει από τα έτοιμα που συσσωρεύτηκαν πέρσι. Πήρε παίκτες σε τρυφερή ηλικία, τους απέσυρε από τα πρωταθλήματα νέων, τους ενηλικίωσε εσπευσμένα και τους έκανε πρωταγωνιστές. Στηρίχτηκε στο πάθος για διάκριση άλλων που τώρα κάνουν τα πρώτα ευρωπαϊκά τους βήματα όπως ο Πιρόλα και Κοστίνια.
Δεν είναι Μίδας ο Μεντιλίμπαρ να κάνει χρυσό ό,τι πιάνει στα χέρια του. Μην φτάσουμε στην άλλη άκρη. Δουλεύει σε ένα συγκροτημένο ποδοσφαιρικό περιβάλλον και αξιοποιεί ό,τι είναι προς αξιοποίηση. Το κάνει όμως με απόλυτη συνέπεια και αξιοπιστία. Κι ούτε φωνάζει πως ό,τι έκανε πέρσι και πρόπερσι θα το επαναλάβει και φέτος. Ωστόσο το γεγονός παραμένει . Η απόσταση της έδρας τούς τελικού του Γιουρόπα Λιγκ από το σπίτι του είναι μόλις τριάντα δυο χιλιόμετρα…