Ο Γιώργος Χελάκης επιχειρεί να εξηγήσει με αγωνιστικούς όρους την ήττα και την προβληματική εμφάνιση του Ολυμπιακού απέναντι στην Γκενκ.
Είκοσι μέρες πριν το πρώτο επίσημο παιχνίδι για την είσοδο στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, είναι μεγάλο διάστημα. Μια ομάδα που προβληματίζει στα φιλικά μπορεί να βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό και να πετύχει τον στόχο της. Μπορεί. Σίγουρο δεν είναι. Η εικόνα του ολυμπιακού θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη ακόμα και σε αυτή την φάση της προετοιμασίας. Δεν είναι για συγκεκριμένους λόγους.
Ο πρώτος αφορά τις πολλές αλλαγές που ήδη έχουν γίνει στο ρόστερ του. Στο ματς με την Γκένκ όπου η ομάδα παραπατούσε σε μεγάλα διαστήματα, έπαιζαν οι Τσιμίκας , Βούκοβιτς, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Γκερέρο, Λάζαρος και Φετφατζίδης. Εφτά νέοι παίκτες που δεν έχουν παίξει μαζί παρά μόνο σε οικογενειακά διπλά.
Ο δεύτερος λόγος αφορά τα χτυπητά κενά στο κέντρο του γηπέδου και στο κέντρο της άμυνας. Εκεί που ο Ολυμπιακός ψάχνει ακόμα δυο παίκτες για βασικούς, μπορεί και παραπάνω.
Ο τρίτος λόγος αφορά το πρέσινγκ ψηλά που ζητά ο Μάρτινς και το οποίο προϋποθέτει φρέσκα πόδια και ταχύτητα στις επιστροφές. Των παικτών του Ολυμπιακού τα πόδια είναι πιασμένα από την προετοιμασία. Αυτοί είναι οι τρεις λόγοι που οδήγησαν στην «τεσσάρα» και δημιούργησαν άσχημες εντυπώσεις.
Όταν ο ίδιος ο Μαρτίνς δηλώνει ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να παίζει παντού για να κερδίζει και αντί για αυτό δέχεται τέσσερα γκολ χωρίς να βάζει κανένα αυτό συνιστά πρόβλημα ακόμα κι αν πρόκειται για πρώιμο φιλικό. Κι αυτό γιατί με εξαίρεση τις αρχές των ημιχρόνων, οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν καλοί ούτε στο δημιουργικό μέρος του παιχνιδιού.
Αν εξαιρέσουμε το πλασέ του Γκερέρο που ο Ποντένσε τον έβγαλε φάτσα με τον τερματοφύλακα, η στατιστική κατέγραψε μια κεφαλιά του Μπουχαλάκη και ένα σουτ του Καμαρά από μακριά. Φορτούνης, και Λάζαρος δεν έκαναν μια τελική, ο Φετφατζίδης ήταν συνολικά εκτός παιχνιδιού… Αυτές οι επισημάνσεις γίνονται διότι το βάρος έπεσε στις εμφανέστατες αμυντικές αδυναμίες ενώ και επιθετικά υπήρξε φτώχεια, σε αντίθεση με τα προηγούμενα φιλικά παιχνίδια.
Ο Πέδρο Μαρτίνς κάνει μέχρι τώρα απολύτως ορθολογικές επιλογές. Δίνει σε όλους ευκαιρίες και επιλέγει σχήμα 4-2-3-1 που αντιστοιχεί απολύτως με τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του. Αν επιλέγει κάτι που δεν αντιστοιχεί με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών του αυτό είναι η επιμονή του στο πρέσινγκ πολύ ψηλά.
Για να πετύχει κάτι τέτοιο απαιτείται πέραν όλων των άλλων γρήγορες επιστροφές στην άμυνα και γρήγορους κεντρικούς αμυντικούς. Στον άξονά του ο Ολυμπιακός έχει τέσσερα ψηλά κορμιά που εκ των πραγμάτων δεν διαθέτουν εκρηκτικότητα και ταχύτητα στα πρώτα μέτρα. Πρόκειται για τους Καμαρά, Μπουχαλάκη στο κέντρο και Βούκοβιτς, Σισέ στα στόπερ. Από τους τέσσερις μόνο ο Σισέ διαθέτει σχετική ταχύτητα αλλά η αντίληψή του για την εξέλιξη μιας φάσης είναι περιορισμένη…
Το πρέσινγκ ψηλά απαιτεί ταχύτητα στην αντίδραση όταν η μπάλα χάνεται και οι αντίπαλοι βγάζουν προς την περιοχή σου τόσους παίκτες όσους έχεις στην άμυνά σου, μπορεί και περισσότερους. Εκεί ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα. Χρειάζεται γρήγορους παίκτες στον άξονα. Σε θέσεις δηλαδή που κινείται για να ενισχυθεί.
Αυτό το πρόβλημα δεν γίνεται να λυθεί μέσα από τις προπονήσεις και την σκληρή δουλειά που επαναλαμβάνουν τα δημοσιογραφικά κλισέ… Να στρίψει απότομα προς τα πίσω και να αλλάξει κατεύθυνση ο Βούκοβιτς δεν γίνεται όσο σκληρά και να προπονηθεί…