Το Μουντιάλ της στυλιστικής, σαλαμοποίησης

Με το Ευρωπαϊκό ταξίδι του ΠΑΟΚ να ξεκινά σε μερικές ημέρες και να επανερχόμαστε σταδιακά σε πιο συνηθισμένες ατμόσφαιρες, ήθελα να γράψω κάτι τελευταίο για το Μουντιάλ που ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Όπως όλες οι προηγούμενες έτσι και αυτή, ήταν πολύ περισσότερο από αθλητική-ποδοσφαιρική διοργάνωση, αφού κάθε Παγκόσμιο κύπελλο αποτελεί κατά βάση, κοινωνικό γεγονός.

Μαζεύονται όλες οι φυλές του πλανήτη και δε διαγωνίζονται απλά για το ποια κλωτσάει καλύτερα το τόπι, ταυτόχρονα αναδεικνύουν τα χαρακτηριστικά, την κουλτούρα, τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης τους.

Σε αντίθεση με τον Έλληνα που και στην ώρα του να πάει στη δουλειά θέλει 2 καφέδες και τρία τσιγάρα μέχρι να πάρει μπρος, ο Γερμανός εργάζεται με απίστευτη συνέπεια. Όταν το πρόγραμμα λέει πως οι ώρες εργασίας είναι από 8 το πρωί μέχρι 4 το απόγευμα, σημαίνει πως με ακρίβεια δευτερολέπτου θα αρχίσει να παράγει και θα σταματήσει με τη λήξη της βάρδιας. Είναι προγραμματισμένος να το κάνει, για τον ίδιο λόγο που και 4-0 να κερδίζει, θα κάνει στο 93 σπριντ για να γλυτώσει την ομάδα του από κόρνερ, βγάζοντας την μπάλα πλάγιο.

Οι Ιταλοί είναι πιο φινετσάτοι ως λαός, λεζαντιάρηδες, όταν παίζουν μπάλα τους ενδιαφέρει να είναι και μπάνικοι, που λέμε.

Οι Βραζιλιάνοι διασκεδάζουν παίζοντας ποδόσφαιρο, περισσότερο από τον καθένα, είναι ξεκάθαρο αυτό. Είναι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι άνθρωποι, υπόψιν πως μερικά χρόνια πριν η χώρα τους είχε τις ίδιες περιπέτειες με τη δική μας, όντας κάτω από τη μπότα του ΔΝΤ. Παραδόξως, σε έρευνες που γίνονταν εκείνη την εποχή, τα ποσοστά ευτυχίας του πληθυσμού αυξάνονταν, οι Βραζιλιάνοι έχουν τρεις προτεραιότητες ως λαός:Το χορό (βάλτε μέσα και το ποδόσφαιρο, διότι παίζουν μπάλα χορεύοντας), το σεξ και όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το διάβασμα. Αν δεν τους στερήσεις κάτι από τα παραπάνω, δε γίνεται να δυστυχήσουν.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ομάδες έβγαλαν και στο χορτάρι τα χαρακτηριστικά που κουβαλάνε ως λαοί, μια από τις εξαιρέσεις ήταν η Βραζιλία, που για πρώτη φορά έπαιξε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας και τιμωρήθηκε, αφού βγήκε έξω από τα νερά της.

Οι Παγκόσμιοι πρωταθλητές Γάλλοι, θύμισαν την ομαδάρα του Ζιντάν και του προπονητή τους, έστω και μερικά κλικ κάτω σε ποιότητα. Η αγωνιστική φιλοσοφία και τρόπος παιγνιδιού τους πάντως, ήταν πανομοιότυπος.

Όσο για τους Κροάτες, μη μου πείτε ότι δε σας έφεραν στο μυαλό το μοντέλο της λεγόμενης και σχολής των Πλάβι, με απαράμιλλη τεχνική και ανάπτυξη, εκπληκτικά κατεβάσματα της μπάλας, πάσες ακριβείας με τη μια και τέτοιες ομορφιές, στο πιο εκσυγχρονισμένο εννοείται.

Εκείνο που μοιάζει να ισοπεδώνεται και να παγκοσμιοποιείται εντελώς, είναι το λεγόμενο styling, κάτι που εκ φύσεως είναι αστείο και σχετικό συνάμα. Αστείο διότι είναι κωμικό να νομίζεις πως ακολουθώντας τη μόδα γίνεσαι ωραιότερος. το βλέπουμε και τώρα που είναι καλοκαίρι. Η άλλη έχει πιο μεγάλο πισινό και από την πανσέληνο του Αυγούστου και εμφανίζεται στην παραλία με μπραζίλιαν, λες κι αυτό το κορδόνι που λέγεται και μαγιό, θα προκαλέσει έκλειψη σελήνης !

Η μόδα είναι και σχετική, διότι πάντα κουμπώνει στην εποχή που ζεις και κάθε επόμενη είναι συνήθως το ανάποδο της προηγούμενης. Κάποτε ήταν της μόδας οι παχουλές.διότι με την ανθρωπότητα να βιώνει δυο παγκόσμιους πολέμους ο κόσμος πεινούσε και η μέση γυναίκα έμοιαζε αναιμική, οπότε οι γεμάτες εξέπεμπαν υγεία. Στις καταναλωτικές εποχές που ακολούθησαν, πλακώθηκαν όλες στα χάμπουργκερ, στα παγωτά κι έγιναν φάλαινες, γι αυτό και η εξέλιξη ήταν κάτι σκελετωμένα μοντέλα που υποτίθεται πως συμβόλιζαν την εγκράτεια.

Έχει να κάνει και με αυτό που μάθαμε και θεωρούμε νορμάλ, αν δεις σήμερα κάποιον ντυμένο με φουστανέλα, θα τον θεωρήσεις γελοίο. Στην εποχή του Κολοκοτρώνη αντίστοιχα, αν έβλεπαν κάποιον ντυμένο με αυτά που φορούν σήμερα οι κλαρινογαμπροί, θα τον έπαιρναν με τις κλωτσιές. Ντυσίματα είναι και τα δυο, οπότε το θέμα είναι πως έχει συνηθίσει το μάτι.

Κάποτε το ξύρισμα συμβόλιζε την καθαριότητα, σήμερα που κυκλοφορούν αμέτρητες μάρκες με αφρόλουτρα, κολόνιες, αποσμητικά κλπ, η κατάσταση διαφοροποιήθηκε
Έγιναν μόδα τα μούσια, πηγαίνεις σε μπιτς μπαρ και νομίζεις πως έχει Γενική Συνέλευση η Αλ Κάιντα. Δεν τους πηγαίνουν όλους τα μούσια όμως, όπως και τα τατουάζ, δεν ταιριάζουν στους πάντες.

Τα τατουάζ ήταν ανέκαθεν σύμβολο παραβατικής συμπεριφοράς ή τάσης έστω, παλιά όταν σε πήγαιναν στο τμήμα για απλή εξακρίβωση στοιχείων, υπήρχε ειδική ενότητα στο χαρτί που σου έπαιρναν δακτυλικά αποτυπώματα, όπου ο αξιωματικός υπηρεσίας συμπλήρωνε αν έχεις τατού, αν είχες, σήμαινε πως ρέπεις προς την παρανομία.

Σήμερα όμως που τα λες και διακοσμητικά σώματος, η ζωγραφιά πρέπει να ταιριάζει και στη γενικότερη φυσιογνωμία του καθενός, ο Νικοπολίδης πχ που έβγαζε την εικόνα του ήσυχου οικογενειάρχη, δεν είχε και καλώς δεν είχε, διότι δεν του πήγαιναν. Όπως δεν ταίριαζαν και στον Σαπλιγγίδη, που ήταν η προσωποποίηση του καλού παιδιού της γειτονιάς, που τον έστελναν οι νοικοκυρές για ψώνια κι αυτός πήγαινε πρόθυμα.

Στον Παναηγιώτη Κονέ που έχει ολίγον αλητόφατσα πάνε τα τατουάζ, όπως και στον Πάμπλο Γκαρσία που μοιάζει με δραπέτη φυλακών.

Στο Μουντιάλ λοιπόν είδαμε. άσπρους, μαύρους, κόκκινους, κίτρινους, να ξεχωρίζουν μόνο από το χρώμα και τα λοιπά χαρακτηριστικά της φυλής τους, όλα τα υπόλοιπα ήταν πανομοιότυπα!

Νοστάλγησα στ’ αλήθεια τους Λατινοαμερικάνους των προηγούμενων εποχών, έβλεπες πχ εθνική Αργεντινής, Ουρουγουάης κλπ και είχαν όλοι βλέμμα δολοφόνου, μακριά μαλλιά με μπόλικη ψαλίδα, άλουστα για ένα δίμηνο τουλάχιστον, νόμιζες πως θα βγάλουν σουγιά από την τσέπη να καθαρίζουν τα νύχια από τη μαυρίλα.

Σήμερα άπαντες έχουν την ίδια κοψιά, baby face, τατού μανίκια, κοντοκουρεμένοι, με ξυρισμένη γραμμή για χωρίστρα, νομίζεις πως όλοι τους βγήκαν από φωτοτυπικό μηχάνημα.
Ίσως αποτελεί και μήνυμα πως ως έννοια και προοπτική, η σαλαμοποίηση των λαών είναι καταστροφική, οι άνθρωποι είναι ομορφότεροι όταν παραμένουν προσαρμοσμένοι στα δεδομένα της ράτσας τους, κάθε απόπειρα να ξεφύγουν από αυτό που γεννήθηκαν να είναι, τους μετατρέπει σε μικρούς Μάικλ Τζάκσον, που το τερμάτισε αλλάζοντας χρώμα…