Στα μάρμαρα του Καραϊσκάκης

ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι δεδομένο. Τίποτα, απ’ όλα αυτά που υπάρχουν σήμερα, δεν είναι δεδομένο, ότι θα υπάρχει αύριο. Τίποτα. Μια δουλειά. Μια σχέση. Μία φιλία. Μια οικογένεια. Μία ζωή. Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν 34χρονο. Όπως ο Σωκράτης jr. Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα 24χρονο. Συμβαίνει. Συμβαίνει καθημερινά. Το διαβάζουμε. Το ακούμε. Το μαθαίνουμε. Το προσπερνάμε. Αδιάφορα. Δεν συμβαίνει δίπλα μας. Δεν συμβαίνει σε μας.

ΝΤΟΡΟΣ γίνεται, όταν πρόκειται για κάποιον γνωστό. Θυμάμαι πριν τριάντα χρόνια στις καθημερινές και κάποιες φορές, μέχρι τα ξημερώματα συζητήσεις, με τον Χάρρυ Κλυνν. Είχε επισημάνει σχεδόν με τρόμο, τη λαϊκή θυμοσοφία: «Θεέ μου, μη μου δώσεις αυτά που μπορώ να αντέξω». Το βίωσε ο ίδιος. Με το θάνατο του γιού του, Νικόλα. Θεός, που δίνει και παίρνει δεν υπάρχει βέβαια. Είναι η ζωή απρόβλεπτη. Το τίποτα δεν είναι δεδομένο, όπως είπαμε, στην αρχή.

ΤΟ τελευταίο διάστημα, πήγα σε δύο κηδείες κι ένα μνημόσυνο. Κι έβλεπες μία κυρία να πλένει και να σκουπίζει με το σφουγγαρόπανο, έναν τάφο. Έχει ανάγκη κάποιες φορές, ο άνθρωπος το μάταιο. Την ψεύτικη υποχρέωση. Κάτι ανάμεσα σε τιμωρία και λύτρωση. Μικρός, λέει, ο Διαμαντής, 70 ετών. Όταν πρόκειται για 34ων; Για 24ων; Για 14ων;Γιά 4ων; Ασθένεια, ατύχημα, οτιδήποτε άλλο. Αλλοίμονο σ αυτόν που έρχεται αντιμέτωπος, με το αδιανόητο. Να το βιώσει. Και πέρα από το δικό του πόνο, να διαχειριστεί το πόνο της μάνας. Που είναι ακόμα μεγαλύτερος.

ΑΔΙΚΟΣ ο θάνατος του νέου ανθρώπου. Που υπάρχει δικαιοσύνη; Οι επαναλαμβανόμενες ειδήσεις ρουτίνας περνάνε και φεύγουν απαρατήρητες: Νεκρός 18χρονος σε τροχαίο. Δεν μας αφορά. Πάμε παρακάτω. Πλοιάριο με 150 πρόσφυγες βυθίστηκε, 15 μίλια ανοιχτά από τη Κύπρο. Διασώθηκαν γύρω στους 100, ανασύρθηκαν 16 σωροί, οι υπόλοιποι αγνοούνται. Τα φώτα στο Πύργο του Άιφελ, δεν πρόκειται να σβήσουν. Το γεγονός δεν μας αφορά. Πάμε παρακάτω. Ο άδικος θάνατος συμβαίνει καθημερινά. Επειδή δεν μας αφορά, περνάει απαρατήρητος. Σα να μην έγινε ποτέ.

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, πάει στις κηδείες. Κάποτε που βρεθήκαμε να περπατάμε μαζί, μου λέει: «Μία φορά το μήνα ο άνθρωπος πρέπει να πηγαίνει στο νεκροταφείο». Τι θέλει να σου πει ο «Καπετάνιος»; Το αυτονόητο. Μην αγνοείς τη ματαιότητα. Μην αγνοείς πως είσαι προσωρινός. Μην αγνοείς πως σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι. Μην αγνοείς ότι δεν είσαι τίποτα. Ακόμα και το πλέον αναπάντεχο μπορεί να συμβεί. Και συμβαίνει.

«Στάχυα είμαστε στου χρόνου τ’ αλώνια», έχει πει ο ποιητής. Το μόνο βέβαιο, είναι ο θάνατος. Κι όμως. Κι ο τελευταίος άνθρωπος νοιώθει αθάνατος. Και τελικά μπορεί να ανακαλύψει ότι τα πλέον πολύτιμα, δεν είναι αυτά, που δεν έχει κερδίσει, αλλά αυτά που δεν έχει χάσει.

Στάχυα είμαστε στου χρόνου τ αλώνια

Στη μουσική επιλογή Louis Armstrong -Saint James Infirmary: