Παγκόσμια και δίκαια η Γαλλία, τα παιδιά όμως λένε την αλήθεια

Δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα, να παρακολουθείς τελικό τόσο σημαντικής διοργάνωσης και εξ΄αρχής να είσαι αδιάφορος. Από τη μια είναι καλό διότι έχεις την ψυχραιμία να σταμπάρεις το κομμάτι της πίτσας με το περισσότερο μπέικον πριν σε προλάβει άλλος, άσε που δεν έχεις καθόλου άγχος.για την έκβαση του αγώνα. Από την άλλη, αυτό σε νεκρώνει κάπως συναισθηματικά, πάντα πρέπει να είσαι με κάποιον , όπως και να το κάνουμε. Έστω και ανεπαίσθητα, επιβάλλεται να υποστηρίζεις έστω και χλιαρά μια πλευρά, ακόμα και περιστασιακά, εγώ ας πούμε ως φαν της come on England, θα έπρεπε να ήμουν αδιάφορος σε όλα σχεδόν τα Μουντιάλ.

Κι όμως δεν είναι έτσι, ως αντιγερμανός πχ, υποστήριζα πάντα τον αντίπαλο του Μούλερ -ακούς εκεί Μούλερ- κι ας ήταν η Τουρκία, η Βόρεια Μακεδονία, οι δυο ομάδες του Πειραιά, κόκκινη και κίτρινη! Αυτό το τελευταίο μην το δένετε, δώστε μου χρόνο να το ξανασκεφτώ…

Αν και ουδέτερος σε αυτόν τον τελικό, είχα εξ΄αρχής μια απειροελάχιστη προτίμηση στους Γάλλους, υπό την έννοια πως αν μου έβαζαν το πιστόλι στον κρόταφο ζητώντας μου να διαλέξω μια εθνική με το ζόρι, θα ήταν οι τρικολόρ, αν και ποτέ δεν κατάλαβα πως προκύπτει η…τριχρωμία, όταν όλοι τους είναι μαύροι. Τους είχα χρήσει και φαβορί, που φάνηκαν πολύ καλύτεροι σε όλο το Μουντιάλ, αν και για να λέμε τα σύκα-σύκα, το πιο μεγάλο όνομα που βρήκαν στο διάβα τους, ήταν η χειρότερη Αργεντινή όλων των εποχών και η Ουρουγουάη χωρίς Καβάνι.

Έβγαλαν έξω και τους Βέλγους, οι οποίοι ήταν μεν άξιοι συγχαρητηρίων, ουδέποτε έπεισαν όμως πως είναι η ομάδα που μπορεί να κάνει το μπαμ.

Τα παραπάνω δεν ανατρέπουν την πραγματικότητα, αυτοί βρέθηκαν μπροστά τους, αυτούς απέκλεισαν, με υποθέσεις δε μπορούμε να κατασκευάζουμε βασιλιάδες. Κόντρα σε αυτούς που αντιμετώπισαν ήταν σαφώς ανώτεροι, χωρίς μάλιστα να βρεθούν ποτέ με την πλάτη στον τοίχο (το ματς με την Αργεντινή δεν εντάσσεται σε αυτήν την κατηγορία, διότι ο αντίπαλος έμοιαζε με συνταξιούχο).

Το παραπάνω έχει δυο αναγνώσεις, από τη μια δεν ξέρουμε πως θα αντιδρούσαν ΑΝ βρίσκονταν να χάνουν σε νοκ άουτ παιγνίδι, από την άλλη όμως το γεγονός πως δεν το αντιμετώπισαν ποτέ, ίσως είναι και θέμα ικανότητας-σοβαρότητας της ομάδας.

Μη σας τα πολυλογώ, αν και ουδέτερος με μια απλή εκτίμηση στους les monochrome, δε σας κρύβω πως ασυναίσθητα την ώρα του αγώνα, έπιασα τον εαυτό μου να θέλει Κροατία…

Ίσως αυτό να οφείλεται πως όταν είσαι ψιλοαδιάφορος, πάντα σε πιάνουν το ψυχοπονετικά σου βγάζοντας μια συμπάθεια προς εκείνους που βρίσκονται συχνότερα στο καναβάτσο. Εκτός αυτού, με τους Κροάτες να μην έχουν πάρει προβάδισμα σε κανένα σημείο, το ενδεχόμενο να πάμε παράταση ή πέναλτι θα μπορούσε να γίνει μόνο αν αυτοί το έφερναν τούμπα, κάτι που θα ήταν ευλογία, τη στιγμή μάλιστα που το παιγνίδι ήταν εξαιρετικό.

Γιατί πρέπει να το επισημάνουμε κι αυτό, πως κόντρα στα ισχύοντα των κατά κανόνα μέτριων τελικών, αυτός ήταν παραπάνω από καλός.

Σε γενικές γραμμές πάντως οι Κροάτες με γέμισαν πιο πολύ ποδοσφαιρικά. Αν ήμουν γεννημένος στο Ζάγκρεμπ θα πήγαινα να τους υποδεχτώ, το τελικό σκορ ωχριά μπρος στο ότι η ομάδα δε σου άφησε κανένα κενό μέσα σου, ώστε παρά την απογοήτευση να μην μπορείς να γκρινιάξεις λέγοντας πως «αν προσπαθούσαμε περισσότερο, αν τρέχαμε κι άλλο, αν ήμασταν πιο επιθετικοί, αν, αν, αν…».

Δεν υπάρχει κάτι που μπορούσε να κάνει η Κροατία και δεν το έκανε, τα δυο πρώτα γκολ που έφαγε ήταν κυρίως θέμα…πεπρωμένου, οι παίκτες της σκύλιασαν και δεν το έβαλαν κάτω ακόμα και στο 4-1! Το πάλεψαν μάλιστα με όπλο τον ποδοσφαιρικό ορθολογισμό, σε κανένα σημείο του αγώνα δεν επιδόθηκαν σε επιθέσεις απελπισίας, γιόμες, κλπ, αν και κουβαλούσαν στις πλάτες τους τρεις παρατάσεις και μείον μια μέρα ξεκούρασης. Στο φινάλε μιας σεζόν έντεκα μηνών, όλα έχουν τη σημασία τους.

Στρωτό ποδόσφαιρο και επιθέσεις με απόλυτη τακτική συνέπεια, είναι από τις περιπτώσεις που ο τρόπος που πέφτει ο ηττημένος σου λέει περισσότερα από τον αντίστοιχο που ο νικητής κατακτά το στέμμα του..

Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί μόνο δική μου αίσθηση, θαρρώ όμως πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανένταχτων, θα προτιμούσε Κροατία, βάσει των όσων είδε.

Την ώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές πάντως, κάτι πιτσιρικάδες που έπαιζαν μπάλα στη διπλανή αυλή, έκαναν ότι όλα τα παιδιά στην ηλικία τους, ποδόσφαιρο και ταυτόχρονη μετάδοση του αγώνα που θα ήθελαν να ζήσουν και αυτό που άκουγα συνεχώς ήταν «Ράκιτιτς, δίνει στον Μόντριτς, αυτός αποφεύγει έναν αντίπαλο και πασάρει στον Πέρισιτς που βγάζει μια φοβερή σέντρα…»