Άρης : Έντεκα ωραίες κιτρινόμαυρες φανέλες

Με το Θόδωρο Καρυπίδη δεν έχω ιδιαίτερες «παρτίδες». Μερικές τηλεφωνικές επικοινωνίες για το ρεπορτάζ κι αυτό είναι όλο. Κάποιες δε και απόλυτα τηλεγραφικές. Δε με λες δηλαδή και… εξ απορρήτων του. Αλλά αυτό που γίνεται στην προαγωνιστική περίοδο για τον Άρη είναι καλό. Και ήταν και επιβεβλημένο.

Ο Άρης δεν είχε γήπεδο για να παίξει στη Σούπερ λιγκ. Ο αγωνιστικός χώρος θα είναι από τους καλύτερους στην κατηγορία. Και οι υποδομές του γηπέδου πάσχουν σοβαρά. Αν σουλουπωθεί -όπου σουλουπωθεί- η κατάσταση, κέρδος θα είναι.

Οι βοηθητικές εγκαταστάσεις ήταν η μεγάλη πληγή. Γίνονται κι αυτές λειτουργικές και εκσυγχρονίζονται. Γίνονται πράγματα σε ένα κομμάτι γης που δεν ανήκει στον Καρυπίδη. Καλά – καλά δεν ανήκει ούτε στην ομάδα.

Ο προπονητής που ήρθε είναι αντικειμενικά πάνω από το επίπεδο που κατά μέσο όρο προσελκύουν τα ελληνικά κλαμπ. Δεν έχω να προσθέσω κάτι στα βιογραφικά στοιχεία του και στις πληροφορίες για τον τρόπο δουλειάς από τα παιδιά που είναι στο «βουνό» και παρακολουθούν τη δουλειά που γίνεται.

Μόνο αυτό: Οι περιπτώσεις Ντούνη και Μπούρμπου, μου δείχνουν ότι δεν ήρθε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που πιστεύει ότι θα τον οδηγήσει στο αποτέλεσμα που θέλει.

Για τον τελευταίο, δεν κρύβω ότι απογοητεύτηκα γιατί η διαχείριση πλήγωσε και πρόσβαλλε ένα παιδί που «ξηγήθηκε καλά» στην ομάδα και θα προτιμούσα στην πρόταση για τα δεδουλευμένα του να προστεθεί μια επόμενη για να μείνει άμεσα από άλλο πόστο, μέσα στα αποδυτήρια. Κι ας την απέρριπτε.

Αλλά αγωνιστικά ο Ερέρα δεν είχε χώρο στο πλάνο του και δεν υποχώρησε. Περιμένω να δω πώς θα χειριστούν ομάδα και διοίκηση και μια – δυο άλλες ανάλογες περιπτώσεις.

Ο τεχνικός διευθυντής που ήρθε, επίσης, κάνει αυτό για το οποίο προσελήφθη. Δουλεύει πολύ, μιλάει λίγο και είναι μέσα στα πράγματα. Δεν έχει μόνο φίλους του στην ατζέντα του και δεν φοβάται να διαχειριστεί μια διαπραγμάτευση. Διαλέγει μαζί με τον προπονητή τους παίκτες, που κινούνται στο άνω όριο των δυνατοτήτων της ομάδας και περιμένουμε τα επόμενα. Μπήκε όμως στη δουλειά για να παίξει ρόλο κααι όχι να διεκπεραιώσει. Πιθανολογείται τώρα μια κίνηση που θα αποτελέσει «ορόσημο» της επιστροφής.

Ως εδώ, μαζί με την προσθήκη και ανθρώπων δίπλα στον προπονητή για την καθημερινή λειτουργία, είναι όλα καλά.

Ότι συμβαίνει, προκύπτει σε μια χρονική περίοδο που τα έξοδα τρέχουν και τα έσοδα είναι εν αναμονή και αμφίβολα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από τα τηλεοπτικά. Ο Καρυπίδης κινείται επιθετικά, είναι προφανές ότι και συναισθηματικές αποφάσεις έχει πάρει και ορισμένες (θετικές) παραδοχές έχει χρησιμοποιήσει για να χτίσει το σχέδιο του.

Νομίζω ότι κάπου εδώ ζητά με τον τρόπο του τη βοήθεια όλων των Αρειανών. Μου μοιάζει δεδομένο ότι αν την επόμενη εβδομάδα αυτή η αλληλουχία κινήσεων οδηγήσει πολύ κόσμο στην Αλκμήνης για διαρκείας, τότε θα συνεχίσει στην ίδια λογική και η κίνηση «ορόσημο της επιστροφής» θα είναι ένας καλός στράικερ. Πραγματικά καλός, ξαναλέω.

Νομίζω επίσης ότι αξίζει και μια ευκαιρία. Έχει κάνει τα λάθη του, συνεχίζει να κάνει όπως όλοι όταν παίρνουμε πολλές αποφάσεις για δυναμικές καταστάσεις (θα τοποθετηθώ μια μέρα και γι’ αυτά, ξεχωριστά), αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι η μεγάλη εικόνα παραπέμπει σε περισσότερα από όσα περιμέναμε ότι θα γίνουν, όταν έληγε ο αγώνας με την Αναγέννηση Καρδίτσας στα τέλη του Μάη. Δε δίνεις εύκολα την εμπιστοσύνη σου, είσαι καμένος απ’ αυτά, αλλά μια ευκαιρία πιστεύω ότι πρέπει να τη δώσουμε όλοι.

Δε θέλω, δεν έχω κανένα δικαίωμα και δεν είναι και δουλειά μου, να υποδείξω σε κανέναν να πάρει εισιτήριο διαρκείας. Το επιχείρημα μου είναι μόνο ότι η αγορά αυτή, δίνει σε σένα το φτηνότερο εισιτήριο για την κερκίδα που επιλέγεις, σίγουρη και συγκεκριμένη θέση όλη τη σεζόν και στην ομάδα σου ρευστότητα και προστιθέμενη δυναμική για τις επόμενες ενέργειές της.

Τώρα είναι η περίοδος που όποιος το αποφάσισε μπορεί να το κάνει και όποιος ακόμη το σκέφτεται θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να σκεφτεί την ατάκα του Ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου που πήρε από τους πρώτους μια θέση vip, λέγοντας: «Εγώ δεν πάω στο γήπεδο για να δω τον Ντιγκινί, πάω να δω τον Άρη. Από μικρό παιδί είμαι Αρειανός και θέλω να πάω και τον γιο μου στο γήπεδο». Ωραία νοοτροπία.

Σαν να λέμε δηλαδή… «δεν ξέρω ποιοι θα είναι, αλλά σίγουρα θα φοράνε έντεκα κιτρινόμαυρες φανέλες». Ε, τις τελευταίες που έμειναν «άδειες», μπορείς να τις «γεμίσεις» με το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο. Η ομάδα μπορεί να πετύχει, το αξίζει κι εκείνη το αξίζεις κι εσύ. Φέρε το θόρυβο στο Χαριλάου και κάτι καλό θα βγει μετά από τόσα χρόνια υπομονής.