Το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή! Είναι άλλοθι…

Όταν γιορτάζεις ένα γεγονός με επετειακές εκδηλώσεις, υποτίθεται πως το κάνεις για να τιμήσεις κυρίως τη συνέχεια, την εξέλιξη και τα ευεργετικά αποτελέσματά του.

Μπορείς να γιορτάσεις την επέτειο γάμου με τη γυναίκα σου με ρομαντικό δείπνο ή ταξίδι, σε περίπτωση όμως που έχεις χωρίσει τι να γιορτάσεις, το διαζύγιο?

Μπορεί να συμβεί κι αυτό, δε θα το γιορτάσεις με τη γυναίκα σου όμως..

Πριν την επανάσταση του 1821 καταγράφηκαν πάμπολλες απόπειρες ξεσηκωμού των Ελλήνων, οι οποίες απέτυχαν.

Δε γιορτάζεται καμία είναι παντελώς άγνωστες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αμφισβητείται το πάθος, οι προθέσεις και ο πατριωτισμός των εξεγερμένων.

Ίσως μάλιστα, κάποια στρατηγικά λάθη τους να έγιναν μάθημα, κάνοντας σοφότερη την παρέα του Κολοκοτρώνη, οπότε κάτι προσέφεραν κι αυτοί.

Την επανάσταση του Κολοκοτρώνη και των υπολοίπων εθνικών ηρώων γιορτάζουμε πάντως, γιατί αυτή έφερε αποτέλεσμα χαρίζοντας μας  το υπέρτατο αγαθό της λευτεριάς και μετατρέποντας ένα υπόδουλο κράτος, σε ανεξάρτητο. Έστω και όχι στον απόλυτο βαθμό, αλλά τέλος πάντων ξαναγίναμε κάτι σαν κράτος.

Τι στα κομμάτια γιορτάζουμε σήμερα, μπορεί κάποιος να εξηγήσει;

Δεν πολυπιστεύω στις επαναστάσεις με την έννοια των λαϊκών εξεγέρσεων, στις περισσότερες των περιπτώσεων υπάρχει πάντα κάτι καλά κρυμμένο από πίσω, αόρατο σε εκείνους που ξεσηκώνονται έχοντας προθέσεις και οράματα, που δεν έχουν σχέση όμως με τα αντίστοιχα εκείνου που κρατάει τη μπαγκέτα

Σε καμία των περιπτώσεων λοιπόν δεν επιθυμώ να αμφισβητήσω την αγνότητα της μάζας που ξεσηκώθηκε και βγήκε στους δρόμους, ότι και να μου λέτε, πρέπει να είναι σοβαρός ο λόγος για να αφήσει κάποιος την οικογενειακή ηρεμία του σπιτιού του, για να βγει στους δρόμους, διακινδυνεύοντας να χτυπηθεί, να συλληφθεί, ίσως και να σκοτωθεί.

Και δεν αναφέρομαι φυσικά στο φρούτο των καιρών μας τους μπαχαλάκηδες, πιθανότατα μέσα στους εξεγερμένους της 17ης Νοέμβρη να βρίσκονταν και κάποιοι ιδεολογικοί τους πρόγονοι, δεν υπήρχαν μόνο αυτοί όμως.

Δε με ενδιαφέρουν επίσης τα κίνητρα εκείνου που έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσει το πάρτυ, δεν είμαι ούτε ιστορικός, ούτε έχω διάθεση να παραστήσω το ντετέκτιβ..

Μια απορία εκφράζω για το νόημα της σημερινής εορτής, που για να εντοπιστεί κατ΄αρχήν και να αξιολογηθεί στη συνέχεια, θα πρέπει να ανακαλυφθούν τα αποτελέσματα της εξέγερσης.

»Ψωμί-παιδεία-ελευθερία» ήταν το κεντρικό σύνθημα, το αν κόσμος είναι σήμερα πιο χορτάτος από τότε ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.

Το ίδιο ισχύει για την παιδεία, από τα σχολειά σήμερα δε βγαίνουν μορφωμένοι και κυρίως σκεπτόμενοι άνθρωποι, αλλά παπαγαλάκια έτοιμα να καταναλώσουν ότι τους πασάρουν. Αφήστε που στην πραγματικότητα η παιδεία μας, είναι τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα.

Όσο για την ελευθερία ίσως πιστεύουμε πως την απολαμβάνουμε περισσότερο από εκείνη τη γενιά, δεν ξέρω όμως κατά πόσο ισχύει αυτό, σε έναν κόσμο γεμάτο κάμερες.που όπως μας λένε υπάρχουν για να μας προστατεύουν από τους κακούς, εντούτοις καταγράφουν τους πάντες.

Τι σόι ελευθερία είναι αυτή, όταν το που πηγαίνω, τι αγοράζω, τι διαβάζω κάθε τι που αφορά την προσωπική ζωή μου, το μοιράζομαι με άλλους μέσω της τραπεζικής κάρτας;.

Το καθεστώς τότε έκλεινε εφημερίδες αντιφρονούντων, μετά την πτώση της χούντας καθιερώθηκε το τάισμα των φιλικών ΜΜΕ με κρατική διαφήμιση και στην πορεία μοιράστηκαν τηλεοπτικές άδειες σε ημέτερους.

Βλέπετε κάποια διαφορά;

Οι μέθοδοι άλλαξαν, ούτε η διαδικασία, ούτε η ουσία.

Και για να μιλήσουμε επιτέλους γι αυτήν -την ουσία-, όλο το σκηνικό με τις επετειακές εκδηλώσεις μνήμης για το Πολυτεχνείο, που συντηρείται, επαναλαμβάνεται και προβάλλεται σε ετήσια βάση με διαστάσεις εθνικής εορτής, καταφέρνουν την ταρίχευση των πρωταγωνιστών ως ιερές αγελάδες, πετώντας ταυτόχρονα τη μπάλα στην εξέδρα, ώστε να μη βλέπουμε το προφανές που παίζεται στο χορτάρι.

Ότι η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου και ειδικά οι πρωτεργάτες του, κατέκλεψαν και διέλυσαν την Ελλάδα, με άλλοθι αυτό ακριβώς που μας έμαθαν να γιορτάζουμε.

Το Πολυτεχνείο! 

Η μίζα, το λάδωμα και το φακελάκι που ενδεχομένως να προϋπήρχαν και να τα συναντάς ακόμα και στα πιο οργανωμένα κράτη, εξελίχθηκαν σε θεσμό, πήγαινες στο νοσοκομείο και δε χρειαζόταν να σου πει ο γιατρός «δώσε τόσα για να πάρεις προτεραιότητα» ήξερες εκ των προτέρων` την ταρίφα, υπήρχε τιμοκατάλογος.

Κατάντησαν μια χώρα με κάποια έστω ιδανικά, σε τόπο που η λαμογιά και η εξαπάτηση θεωρούνταν μαγκιά κι έγιναν τρόπος ζωής τελικά.

Δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση, είναι και η ιδεολογική.

Αυτή η γενιά έφερε τη χώρα στο χάλι που ζούμε, χόρτασε με ψωμί χωρίς να χορτάσει τους υπόλοιπους, με τη Μαρία Δαμανάκη να αποτελεί το σήμα κατατεθέν της, αφού μπόρεσε το ακατόρθωτο!

Με μια μόλις εκφώνηση σε πειρατικό σταθμό, κατάφερε για να εκλέγεται εσαεί βουλευτής!,

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Αν το φιλοσοφήσει η Αφροδίτη Σημίτη, είναι σίγουρο πως θα πέσει σε κατάθλιψη..