Μουντιάλ : Οι τέσσερις καλύτερες ομάδες, που παίζουν μόνο για την τρέλα τους

Δεν ξέρω πόσοι το παρατηρήσατε ότι τελευταία εξαφανίστηκαν οι θιασώτες του «χειρότερου Μουντιάλ όλων των εποχών». Αν τους ρωτήσεις τι έχουν να πουν τώρα, θα ξυπνήσει μέσα τους ο πολιτικάντης υποστηρίζοντας πως τα λεγόμενά τους, παρερμηνεύτηκαν. Όρκο δεν παίρνω έχω την εντύπωση πάντως πως δεν υπάρχει προηγούμενο στον αριθμό των αγώνων που κρίθηκαν στα μπέναλτι όπως τα λέει ο Βαρούχας, μια διαδικασία που συναρπάζει, ακόμα κι αν τα 120 λεπτά που προηγήθηκαν ήταν βαρετά. Εδικά αν είσαι -έστω και ψιλό- ουδέτερος, είναι η μέγιστη των ποδοσφαιρικών απολαύσεων.

Και χωρίς αυτό το στατιστικό όμως, η πλειοψηφία των αγώνων που βλέπουμε μετά τη φάση των ομίλων, είναι συναρπαστικοί. Οι δυο ημιτελικοί που έχουμε μπροστά μας, εκτιμώ πως θα είναι από εκείνους που θα θυμόμαστε για καιρό, αν και αυτό που γοητεύει τον καθένα είναι εντελώς υποκειμενικό. Σε κάποιους αρκούν τα πολλά γκολ, υπάρχουν αγώνες ωστόσο που ενώ μπαίνουν πολλά γκολ προκαλούν υπνηλία, όπως και άλλοι που αν και δεν έχουν πολλές φάσεις σε κρατάνε στην τσίτα…

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν οι ημιτελικοί του C.L το 2004-5 ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Τσέλσι, στους δυο αγώνες είδαμε ένα γκολ -κι αυτό ήταν, δεν ήταν- και μια μόλις κλασική ευκαιρία της Τσέλσι με τον Γκούντγιονσεν. Κι όμως, τα παιγνίδια δεν ήταν απλά χορταστικά, αλλά δε τα άφηνες ούτε για τσίσα, προτιμούσες να τα κάνεις πάνω σου. Μιλάμε για μοναδικό θέαμα, η μπάλα πήγαινε πάνω-κάτω με απίστευτο ρυθμό, μαζί με τους ποδοσφαιριστές ίδρωνες κι εσύ από τον καναπέ…

Κάπως έτσι προσδοκώ να είναι και οι ημιτελικοί, αν μου έλεγαν να ποντάρω με το ζόρι σε μια ομάδα που θα περάσει, θα ήταν η Γαλλία, όχι πως είναι τόσο ανώτερη από τους Βέλγους, βρίσκεται όμως ένα κλικ παραπάνω. Κάτι που εννοείται πως δε σημαίνει και πολλά αφού εύκολα μπορεί να εκμηδενιστεί από ένα λάθος ή μια έμπνευση κάποιου ποδοσφαιριστή.

Το Βέλγιο είναι εξαιρετική ομάδα και το έδειξε από το ξεκίνημα του Μουντιάλ, ο θαυμασμός και οι συμπάθειες που συγκεντρώνει, οφείλονται κυρίως στο αναπάντεχο της πορείας του, το καινούργιο, το μη αναμενόμενο είναι πάντα πιο ελκυστικό, από το φορεμένο. Είναι επίσης και ψιλοουδέτερη ομάδα υπό την έννοια πως δεν πρωταγωνίστησε σε κόντρες ούτε έχει προκαλέσει κηδείες στο παρελθόν ώστε να έχει αντιπάθειες, όπως και ψιλοουδέτερη ως χώρα.

Αν πχ στη θέση τους υπήρχε η Αμερική και παρουσίαζε εξ΄ίσου όμορφη εικόνα, ο Κουτσούμπας θα είχε ήδη καταγγείλει «την αντιλαϊκή πολιτική της οργανωτικής επιτροπής του Μουντιάλ που δεν πρόκειται να αλλάξει στο βαθμό που μένουμε αλυσοδεμένοι στα δεσμά της Φίφα των μονοπωλίων, αν οι ποδοσφαιρόφιλοι όλου του πλανήτη σε συμπόρευση με το ΚΚΕ δεν ορθώσουν το ανάστημά τους διεκδικώντας το δίκιο τους, σε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία κόντρα στον ιμπεριαλισμό των διεθνών ομοσπονδιών».

Οι Βέλγοι έφτασαν μέχρι εδώ χωρίς να επιδιώξουν ποτέ να κλέψουν κάποιο παιγνίδι, ίσα ίσα όλα τα έπαιξαν στα ίσα κι αυτό τους έκανε αγαπητούς και άξιους σεβασμού, κάτι που ισχύει και για τις υπόλοιπες ομάδες των ημιτελικών. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που με κάνει να πιστεύω πως οι δυο προσεχείς αγώνες θα είναι πιο σούπερ από το αναμενόμενο.

Το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν όλες οι ομάδες είναι πως παίζουν εντελώς απελευθερωμένα, χωρίς κανένα άγχος. Συνηθισμένο κλισέ και παρεξηγημένο συνάμα, διότι αν αρκούσε η έλλειψη άγχους, στα ημιτελικά θα είχαν φτάσει το Ιράν και η Αίγυπτος. Η λογική των αουτσάιντερ όμως, καθώς επίσης και των ομάδων που προχωρούν περισσότερο από το προβλεπόμενο, είναι συνήθως να κλέψουν τα παιγνίδια, οπότε η σκοπιμότητα τις εγκλωβίζει εν μέρει, προκαλώντας κάποια πίεση.

Οι Βέλγοι δεν προσπάθησαν να κλέψουν την πρόκριση ούτε από τη Βραζιλία, που η φανέλα της και μόνο προκαλεί τρόμο, ακόμα κι όταν οι Βραζιλιάνοι μείωσαν προς το τέλος, δεν έδειξαν να πανικοβάλλονται, ούτε κλείστηκαν μαζικά κι απεγνωσμένα στην άμυνά τους.  Το ίδιο και οι Γάλλοι, βρέθηκαν πίσω στο σκορ από μια τραγική μεν Αργεντινή, όπως και να το κάνεις όμως οι μονάδες της προκαλούν δέος. Στο 2-1 λοιπόν δεν επηρεάστηκαν διόλου, ήταν φανερό πως το επόμενο γκολ θα ήταν δικό τους. Την ίδια αίσθηση άφηνε στο θεατή και η εικόνα του αγώνα μετά την ισοφάριση, όπως και μετά την ανατροπή, αν υπήρχε ομάδα που θα πετύχαινε κι άλλο γκολ, θα ήταν η Γαλλία.

Οι Άγγλοι κόντρα σε Κολομβία και Σουηδία, ξεκίνησαν τα παιγνίδια με επίθεση από το άκουσμα του εναρκτήριου σφυρίγματος, ούτε αναγνωριστικά λεπτά, ούτε χαμένος χρόνος μέχρι να «διαβάσουν το παιγνίδι», σύμφωνα με τους μορφωμένους σπορτκάστερ. Ντου από παντού, όπως αναφέρει μια από τις κορυφαίες καλλιτεχνικές εξάρσεις του Νίκου Καρβέλα. Δεν υπάρχει κάτι να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις για τους επίσης εξαιρετικούς Κροάτες, που μαζί με τους Βέλγους έδωσαν δείγματα γραφής από τους ομίλους ακόμα, εκεί που οι περισσότερες ομάδες κάνουν αγγαρεία.

Τέσσερις ομάδες λοιπόν, που αγωνίζονται για την τρέλα τους και μόνο, που χαίρονται και απολαμβάνουν το παιγνίδι. Είναι σίγουρο πως αν κάθε μια άκουγε από μια θεότητα ή ένα μέντιουμ που εμπιστεύεται απόλυτα πως δεν έχει ελπίδα και θα αποκλειστεί στα σίγουρα, θα αδιαφορούσε εντελώς. Ακόμα κι αν γνώριζε τη μοίρα της εκ των προτέρων, θα έμπαινε στο γήπεδο να τα δώσει όλα, μόνο και μόνο για την απόλαυση του παιγνιδιού.

Σε επίπεδο ψυχολογίας και νοοτροπίας -και μόνο- λοιπόν, η τετράδα των ημιφιναλίστ θυμίζει κάτι από την παλιά καλή Βραζιλία που γοήτευε μάζες, γιατί απλά αντιλαμβανόταν τους αγώνες ως σπορ αναψυχής, ίσως γι αυτό ο κόσμος ανταπέδιδε τα συναισθήματα που εισέπραττε από εκείνη. Οι πρωταγωνιστές αυτών των ημιτελικών δεν έχουν σε καμμία περίπτωση το ταλέντο και τη φαντασία τους, συγκροτούν όμως εξαιρετικά σύνολα, ομάδες με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Προτρέχω μάλιστα αν και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η διοργάνωση, ότι αυτό θα είναι το κυρίαρχο συμπέρασμα του Μουντιάλ της Ρωσίας. Πως το ποδόσφαιρο οδηγείται στην πλήρη συστηματοποίηση και σε μερικά χρόνια, οι απόλυτοι αστέρες δε θα είναι οι αθλητές, αλλά οι προπονητές…