Ο υπουργός που το έπαιζε Βαν Νταμ και αποδείχτηκε Βιτάμ

Σε περίπτωση που εκεί στο Χόλιγουντ αποφασίσουν να συνεχίσουν την επιτυχημένη κινηματογραφική παραγωγή «πολύ σκληρός για να πεθάνει», ελπίζω να μην ποντάρουν και πάλι στον Μπρους Γουίλις. Δε μπορεί το παλικάρι όπως θα έλεγε κι ο Αναστασιάδης αν ήταν σκηνοθέτης, κοντεύει τα 65, φαλάκρυνε εντελώς, ζάρωσε, κανονικός συνταξιούχος είναι πια. Αφήστε που ζωή να ΄χει ο άνθρωπος, διαγνώστηκε με άνοια αν δεν κάνω λάθος, οπότε είναι αδύνατον να ξαναγίνει όπως ήταν.

Ακόμα όμως κι αν παρέμενε ζουμερός και κοτσανάτος όπως τον γνωρίσαμε, θα είχε μπαγιατέψει, παραφορέθηκε πλέον, το κοινό διψά για νέο αίμα. Καλύτερα αν ο διάδοχος είναι σκληρός και στην κανονική ζωή του, εκτός πλατό.

Σταθμίζοντας όλα τα δεδομένα, θαρρώ πως ο νυν υπουργός αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης θα ήταν η ιδανική επιλογή ως ο νέος Μακλέιν, δεδομένου πως οσονούπω μας κουνά μαντηλάκι παρέα με τα συντρόφια του. Αρκετά μνημόνια έσκισαν, αρκετές αυξήσεις έδωσαν σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ας αφήσουν και κάναν άλλον να το παίξει Αη Βασίλης από το Μαξίμου.

Διαβάζοντας μάλιστα το βιογραφικό του Βασιλειάδη, που αναφέρει πως παλιότερα είχε ως αρμοδιότητα τη διερεύνηση των λιστών Λαγκάρντ, αντιλαμβάνεσαι πως ο άνθρωπος δεν κάνει ούτε για θυρωρός σε ακατοίκητη οικοδομή, όποτε δε θα έχει αντικείμενο μόλις αποστρατευτεί. Κοινώς, θα τα ξύνει…

Είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία λοιπόν να κάνει καριέρα στη Μέκκα του κινηματογράφου, δοξάζοντας τη χώρα μας, έχει όλο το πακέτο. Ειδικά αν στο εμπλουτισμένο βιογραφικό του περιλάβει τα έργα και τις ημέρες του ως υπουργός Αθλητισμού κι επικεντρωθεί στη διαμάχη με τη Σούπερ λιγκ για τον αριθμό των ομάδων, το «πολύ σκληρός για να πεθάνει» θα είναι η αφετηρία, για Τζέιμς Μποντ και άνω τον κόβω.

«12 ομάδες στην πρώτη εθνική» έλεγε – «14 θέλουμε»,  απαντούσε η λίγκα.

«Take it or leave it» ανταπαντούσε ο υπουργός με αποφασιστικότητα που τσάκιζε κόκκαλα, χωρίς να αφήνει περιθώριο διαπραγμάτευσης.

Γινόταν συνάντηση χωρίς αποτέλεσμα αφού δε μασούσε, ήταν σκληρό αντράκι και δε του άρεσαν τα παζάρια, την επόμενη η λίγκα ζητούσε νέο ραντεβού και ο δυναμικός υπουργός έκανε τη χάρη να το αποδεχτεί για τυπικούς λόγους, όπως ανέφερε στην ανακοίνωσή του. Από σκληρός Μπρους Γουίλις μετατρεπόταν σε ερωτεύσιμο παιδαρά σαν το Τζόνι Ντεπ, που τον πολιορκούσαν πιπίτσες αλλά το έπαιζε δύσκολος. Μια και πιάσαμε τα κινηματογραφικά πάντως, όλες αυτές οι μεταμφιέσεις θυμίζουν σε τελική Τσέβι Τσέις στον «ρεπόρτερ με τα χίλια πρόσωπα». Από τους καλύτερους κωμικούς ο τελευταίος, οπότε το κοκτέιλ του σκληρού και του ωραίου, έβγαλε αναπάντεχο αποτέλεσμα.

Ολοκληρώνοντας τη σύντομη ιστορική αναδρομή, σε κάθε ευκαιρία ο Βασιλειάδης διακήρυττε την απολυτότητα  της επιβολής πρωταθλήματος 12 ομάδων, «δεν κάνει πίσω ο υπουργός, δεν συζητάει για κάτι περισσότερο από το μαγικό αριθμό 12» ήταν το μότο των φίλα προσκείμενων μέσων. Τα ίδια έλεγε και σε βουλευτές του κόμματός του, αναλύοντας τους στοχασμούς του. Αν ήσουν ολίγον συνωμοσιολόγος  θα μπορούσες να τα ερμηνεύσεις και ως κωδικοποιημένες σπόντες περί σύγκλισης με τη ΝΔ, 12 ομάδες ο Βασιλειάδης, 12θεϊστής ο αντιπρόεδρος του κόμματος  Άδωνις, έδενε το γλυκό…

Πριν αλέκτωρ λαλήσει λοιπόν -αν ανατρέξετε στο πότε συνέβαιναν αυτά που αναφέρω θα βρείτε ημερομηνίες τελευταίων ημερών του Ιουνίου-, άρχισαν δειλά δειλά τα πρώτα δημοσιεύματα «το σκέφτεται για 14 ομάδες ο υπουργός, ρίχνει νερό στο κρασί του» αν και σύμφωνα με τη θεαματικότητα και το μέγεθος της κυβίστησης, το σωστό θα ήταν «έριξε δυο σταγόνες κρασί στο νερό του»…

Με άλλα λόγια, πήγε να το παίξει Ζαν Κλοντ Βαντάμ και αποδείχτηκε Βιτάμ!

Δεν είναι διόλου υποτιμητικό να αναθεωρείς ορισμένες φορές τις απόψεις σου, μόνο κάποιος ψυχασθενικά εγωιστής θα επέμενε σε κάτι, ακόμα κι αν καταλάβαινε πως έχει άδικο. Πόσο δε όταν μιλάμε για άνθρωπο που κατέχει θέση εξουσίας και από τις αποφάσεις δεν επηρεάζεται μόνο η δική του ζωή.

Πρακτικά, έκανε πολύ καλά, σε διαφορετική περίπτωση θα τίναζε το πρωτάθλημα στον αέρα, ο υπουργός σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, οφείλει να είναι αρωγός, όχι διαμορφωτής εξελίξεων και μάλιστα με το ζόρι.

Η απορία μου έχει να κάνει με την εμμονή του στις 12 ομάδες, σε εντελώς θεωρητική βάση το σχέδιό του πρέπει να ήταν αποτέλεσμα μελετών εμπειρογνωμόνων, τεχνοκρατών και ειδικών, που αφού ανέλυσαν εξονυχιστικά όλα τα δεδομένα, κατέληξαν στο συγκεκριμένο αριθμό.

Aν ίσχυε κάτι τέτοιο (γιατί δεν είναι περιπτεράς αλλά υπουργός), δεν κάνεις πίσω ούτε μισό πόντο.

Όταν όμως αρκεί μια εβδομάδα, για να περάσεις από το «δεν υποχωρώ» στο «το συζητάω», αποδεικνύεις στην πράξη πως η πολιτική του υπουργείου σου, εξαρτάται από το σταθμό που θα ακούσεις το πρωί που θα ξυπνήσεις.

Θα παίζει π.χ. Πουλόπουλο «θα πάρω 12 παιδιά 12 μαντολίνα», αποφασίζεις καθ΄οδόν για 12 ομάδες. Σε περίπτωση που προτιμούσες ξένο ρεπερτόριο κι έπεφτες σε ρετρό αφιέρωμα με Only Sixteen του Sam Cooke, θα άφηνες το πρωτάθλημα ως έχει. Το πράγμα θα δυσκόλευε αν άκουγες αδερφούς Κατσιμίχα και Ρίτα-Ριτάκι, θα γινόταν πρωτάθλημα ακορντεόν με τον αριθμό να παίζει από 18 μέχρι 45 ομάδες, ενώ αν ο παραγωγός είχε ζοχάδες κι έπαιζε Νταλάρα «ήταν πέντε ήταν έξι κι έγινε εφτά», θα το κλείναμε το μαγαζί.

Λαμβάνοντας πάντως υπόψιν πως κοτζάμ πρωθυπουργός έχει σύμβουλο τον Καρανίκα, μπορείς να φανταστείς τι παίζει στα υπουργεία και πως καθορίζονται οι στρατηγικές.

Τι να περιμένεις όμως από τον υπουργό που διέκοψε το πρωτάθλημα με την προϋπόθεση επανέναρξης του, να είναι η εφαρμογή ενός νόμου που ήδη ίσχυε!

Το πρώτο του κατόρθωμα όμως, να αναστείλει τη διεξαγωγή του τελικού στο Βόλο την παραμονή και μερικές ώρες μετά να αναστείλει την απόφαση του, δεν το έχει ξεπεράσει ακόμη…