Η selfie του Τσίπρα με το ζητιάνο, για 20 cents…

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες με δέος, τις διθυραμβικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για το κοινωνικό μέρισμα που θα μοιραστεί σε περίπου 3.5 εκ πολίτες της χώρας.
Αν υπάρχει κάτι που εντυπωσιάζει, είναι ο αριθμός των δικαιούχων και όχι το ποσό που θα λάβει έκαστος.

Τα 300-400 ευρώ που θα πάρουν άνθρωποι που τη βγάζουν με τόσα κάθε μήνα περίπου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από παρηγοριά στον άρρωστο. Αυτοί οι άνθρωποι δε ζουν, απλώς αναπνέουν συνυπάρχοντας με την απελπισία τους… Από την άλλη θα ήταν απάνθρωπο να απαξιώσω έστω και αυτά τα ελάχιστα, που σε κάποιους φαίνονται πολλά.

Εκείνο που αδυνατώ να χωνέψω είναι το καμάρι με το οποίο ανακοινώθηκε το βοήθημα, λες και η κυβέρνηση έδωσε οριστική λύση σε θέματα στοιχειώδους διαβίωσης των πολιτών.
Αν σταθείτε κάπου σε έναν δρόμο και δείτε κάποιο ζητιάνο -είναι το μόνο σίγουρο ότι θα βρείτε- και παρατηρήσετε εκείνους που του δίνουν κέρματα, θα διαπιστώσετε πως οι εννιά στους δέκα αποφεύγουν να τον κοιτάξουν στα μάτια, όλοι σχεδόν στρέφουν το κεφάλι τους σε διαφορετική κατεύθυνση.

Είναι απλά θέμα ντροπής, ή καλύτερα μια μορφή ενοχικής αυτοάμυνας για το γεγονός πως αυτούς τους περισσεύουν έστω και μερικά ψιλά, τόσα που μπορούν να κάνουν έναν συνάνθρωπό τους λιγότερο δυστυχή.

Η πλειοψηφία μάλιστα όσων προσφέρουν έστω κάτι, είναι πονόψυχοι άνθρωποι, που δε μένουν αδιάφοροι στην εικόνα ενός επαίτη που αναζητά λίγο ψωμί. Κι όμως, ντρέπονται να τον κοιτάξουν κατάματα.

Αναλογικά, αυτό που κάνει ο Τσίπρας, είναι να βγαίνει selfie μαζί του την ώρα που του δίνει 20 cents, να ποστάρει καμαρωτός τη φωτογραφία στο facebook και να σχολιάζει κιόλας «δείτε πόσο φιλεύσπλαχνος είμαι, κάντε μου like ρε».

Αν σκεφτείς μάλιστα πως οι ανώνυμοι που βοηθάνε το συνάνθρωπό τους δεν έχουν ευθύνη για τη φτώχεια του ενώ ο νυν πρωθυπουργός όπως και οι προκάτοχοι του έχουν, ενδέχεται και να ξυπνήσει μέσα σου ο Κουφοντίνας..

Στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν δυο συστήματα, τα οποία χωροταξιακά ορίζονται ως δεξιά κι αριστερά.Αυτό το αριστερά δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, που διάολο βρίσκεται, ίσως υπάρχει χαμένο σε κάποιες κιτρινισμένες Μαρξιστικές σελίδες κι αυτές σε μορφή θεωρίας κι εύηχου μπλα μπλα.

Στην πράξη είναι αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες, το βολικό αυτολανσάρισμα κάθε απίθανου πολιτικάντη ως Μεσσία, στα μάτια απελπισμένων ανθρώπων. Χωρίς το δεύτερο άλλωστε, δε μπορεί να υπάρχει το πρώτο.

Όταν πεινάς, νιώθεις δέος για τον υπουργό που φέρνει προς ψήφιση νόμο για να σου προσφέρει κουπόνι σούπερ μάρκετ, για να προμηθευτείς δωρεάν μακαρόνια και φακές.
Στα μάτια σου θα είναι σαν τον Ιησού που πολλαπλασίασε τα ψάρια και τα ψωμιά για να χορτάσει το πλήθος.

Αν είσαι χορτάτος όμως όχι μόνο δε σου αρκούν οι φακές αλλά έχεις κι απαιτήσεις, θες σολομό και θα το κάνεις και θέμα μάλιστα αν δεν είναι τέλεια ψημένος! Κατάλαβες, γιατί σε θέλουν εξαθλιωμένο;

Τα παραπάνω δε σημαίνουν πως το άλλο σύστημα το λεγόμενο νεοφιλελεύθερο, αποτελεί πανάκεια κι εκείνο συγκεκαλυμμένη μεν αλλά όψη φιδιού διαθέτει.

Ίσως η πιο αποκαλυπτική απεικόνισή του είναι τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, που σου χαρίζουν μερικά χιλιάρικα για να ξεκινήσεις μια δική σου δουλειά, να γίνεις επιτέλους αφεντικό, να καμαρώνεις, μαζί κι η μάνα σου στη γειτονιά επειδή ο γιος της έγινε επιχειρηματίας..
Πόση αγάπη σου έχουνε, ε;

Σου σκάνε λοιπόν δέκα χιλιάρικα δώρο, δουλεύεις εσύ νυχθημερόν και τα κάνεις εκατό, καταθέτεις αίμα, δάκρυα, ιδρώτα, ψυχή, όλο σου το είναι και τα εκτοξεύεις στο ένα εκατομμύριο κι έρχεται το κράτος με ένα νορμάλ φορολογικό σύστημα και σου λέει, δώσε τα διακόσια για να πληρώσεις την εφορία σου κι άλλα τόσα για τις ασφαλιστικές εισφορές!

Κατάλαβες μ@λ@κα;

Σου έδωσαν δέκα και χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, τα πήραν πίσω πολλαπλάσια χάρη στη δική σου προσπάθεια! Ναι αλλά μου περίσσεψαν τα μισά και παραπάνω, θα πεις. Σωστό, θα τα φας όμως σε αυτοκίνητα, ρούχα και ταξίδια όμως, με άλλα λόγια θα γίνεις καλός πελάτης των πολυεθνικών, του ίδιου συστήματος δηλαδή. Ενός συστήματος που ας μην το ξεχνάμε αυτό, βασική προϋπόθεση επιβίωσης του είναι η ανεργία, γιατί χωρίς ανεργία και μόνο με ζήτηση, τα μεροκάματα θα έφταναν στα ύψη και τον πρώτο λόγο θα τον είχαν οι εργαζόμενοι κι όχι οι εργοδότες.

Το που θα πέσεις πάντως, είναι και θέμα σύμπτωσης… Μη μου κολλήσετε ταμπέλες, δεν είμαι οπαδός της αναρχίας, ούτε μηδενιστής. Δε γίνεται όμως να υποστηρίζω υποχρεωτικά κάποιο σύστημα, επειδή σε αυτές τις επιλογές με οδηγεί αναγκαστικά ένα παγκόσμιο σύστημα.Το ότι ζω και προσαρμόζομαι στη σύγχρονη κοινωνία, επειδή σε αυτήν έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω, δε σημαίνει ότι πρέπει να το ασπάζομαι κιόλας…