Ο παράδεισος, η κόλαση και οι μαχαλόμαγκες…

ΤΟΥΣ άκουγα σε επιλεγμένα, στιγμιότυπα στο ραδιόφωνο. Στην επιστροφή από το Λιμνιώνα. Έξι μέρες στον παράδεισο μπορείς να πεις. Στο εξοχικό του Γιάννη Κουτζουράδη, στα Πηγάδια. Φίλου από τα παλιά. Δεκαετία ‘60 στα Πετράλωνα. Κι αργότερα (αν και συνομήλικοι) δάσκαλος στη δημοσιογραφία, στο Ριζοσπάστη. Στο σπίτι του Γιάννη, έχεις στα πόδια σου τη θάλασσα και στην πλάτη σου το βουνό. Επιστρέφοντας (και πριν ακόμα μπεις στην Αθήνα) βρίσκεσαι στη κόλαση. Καθώς ακούς τους δύο μαχαλόμαγκες, να μπινελικιάζουν ο εις τον άλλον και τανάπαλιν:

-Έχεις πολιτικό θράσος.
-Ντροπή σου.
-Είσαι θρασύς. Είσαι σοβαρός; Είσαι ψεύτης. Ψεύτης. Ψεύτης.
-Τσάμπα μάγκας.
-Είσαι αδίστακτος, βαθιά διαπλεκόμενος.
-Είσαι πολιτικός απατεώνας.
-Είσαι ένας κυνικός χειριστής της εξουσίας.
-Εσύ είσαι ψεύτης και άθλιος συκοφάντης.

ΣΤΗ συνέχεια μπλέξανε και τις γυναίκες τους. Κι ο λακαμάς ο λαός στη μέση, να μην ξέρει, ποιον απατεώνα από τους δύο να επιλέξει. Άνθρωποι είμαστε, βέβαια. Κατανοείς τον εκνευρισμό του άλλου. Να πει μια κουβέντα παραπάνω. Να μανουριάσει. Να αρπαχτεί. Και κάποιες φορές μάλιστα να έρθει και στα χέρια. Αν σου πάρουνε τη θέση στο πάρκινγκ. Αν είσαι με τη γκόμενά σου στα μπουζούκια κι ο άλλος απέναντι την κοιτάει επίμονα. Της κάνει νοήματα, ενώ βλέπει ότι συνοδεύεται. Να οδηγείς στο όριο κι ο γελοίος από πίσω να σου κορνάρει να το υπερβείς. Όλα αυτά συνιστούν σπουδαίο λόγο να εκνευριστείς. Κι ενδεχόμενα να πεις και μια κουβέντα παραπάνω. Να απωλέσεις τους καλούς τρόπους και την ευγένεια που σε διακρίνει.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ της χώρας με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τι έχουν να μοιράσουν; Ποια είναι η αιτία για ξεπέσουν σε τέτοιο κατάντημα; Σε φρασεολογία μαχαλόμαγκα. Ο Αριστερός Τσίπρας δεν έχει επιχειρήματα; Ο Φιλελεύθερος Μητσοτάκης, δεν μπορεί να του αντιπαρατεθεί πολιτικά; Προφανώς και όχι. Γι’ αυτό και τα ένθεν κακείθεν μπινελίκια αντικατέστησαν τον κοινοβουλευτικό διάλογο. Όταν ακούς κάποιον να βρίζει, είναι ντενεκές. Νόμος. Είτε στο σπίτι σου είσαι με την παρέα και μιλάς. Είτε στην ταβέρνα κι ανοίγει μια συζήτηση. Ο διάλογος γίνεται με επιχειρήματα. Νόμος. Εκτός, αν όπως προαναφέραμε, πρόκειται περί ντενεκέδων. Στην πολιτική ωστόσο, υπάρχει η εξής ιδιομορφία. Βρίζεις επειδή δεν μπορείς να διαφοροποιηθείς. Δεν είσαι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από τον αντίπαλό σου. Δεν έχεις να υποστηρίξεις κάτι. Κι όταν είσαι ίδιος με τον άλλον, όταν στερείσαι επιχειρημάτων, τα μπινελίκια είναι μονόδρομος. Τι άλλο έχουν να κάνουν ο Αλέξης κι ο Κυριάκος, από το να πλακώνονται; Τι άλλο, έχουν να πουν; Τίποτα. Αν στερηθούν τη δυνατότητα, να βρίζουν, αυτομάτως ευνουχίζονται. Και οι δύο.

ΚΙ όπως η μία θέση για πάρκινγκ, συνιστά σπουδαίο λόγο για καβγά, έτσι ακριβώς κι η εξουσία έχει κάνει Αλέξη και Κυριάκο να συμπεριφέρονται σαν μαχαλόμαγκες. Σε μια εποχή, που έχουν καταρρεύσει αρχές και αξίες, κυριαρχεί, το όποιος προλάβει πρώτος. Αμφότεροι βλέπουν την εξουσία σαν ξερολούκουμο. Ο Αλέξης που την έχει, δεν θέλει να τη χάσει. Ο Κυριάκος που ξέρει ότι είναι η σειρά του, δεν μπορεί να περιμένει. Βιάζεται. Δεν κρατιέται με τίποτα. Και γιατί, σου λέει ο Άδωνις, να κόβει τις συντάξεις ο Κατρούγκαλος και να μην τις κόβω εγώ; Που θα φχαριστιέμαι κι από πάνω. Και γιατί να κατεβάζει το αφορολόγητο ο Ευκλείδης κι όχι ο Σταϊκούρας; Κι επειδή ακριβώς η εξουσία είναι για αυτούς μια γκόμενα που θέλουν να την ξεσκίσουν, τρώγονται σαν τα σκυλιά. Κι επειδή στην ουσία δεν έχουν καμιά διαφορά, στερούνται επιχειρημάτων και καταφεύγουν στα σε μπινελίκια. Αν είναι δηλαδή, να ψήσουν κάποιον στην ηλεκτρική καρέκλα, έχει σημασία ποιος θα κατεβάσει τον διακόπτη; Αν θα είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας; Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Όπως ακριβώς ποιος απ’ αυτούς θα εφαρμόσει τα μνημόνια. Για να επαναλάβω για μία ακόμα φορά το αυτονόητο: Δεν φταίει, ο ψεύτης. Φταίνε τα πρόθυμα αυτιά, που τον ακούνε. Δεν φταίει ο κλέφτης αν του ανοίγεις πόρτες και παράθυρα.

ΑΣ αφήσουμε όμως τη μίζερη και πεζή καθημερινότητα. Τη ζούγκλα της πολιτικής με τους μαχαλόμαγκες κι ας επιστρέψουμε στον παράδεισο που λέγαμε. Ο Λιμνιώνας είναι μάξιμουμ 130 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Στη βορειοκεντρική Εύβοια. Έχεις φάτσα σου όλο το Αιγαίο. Σκάρτες δύο ώρες δρόμος. Μία παραλία να την πιείς στο ποτήρι. Εμείς που έχουμε μεγαλώσει κι είμαστε παράξενοι, απολαμβάνουμε τις καθημερινές την ησυχία. Ουδείς σε ενοχλεί, ουδείς παρεμβαίνει στην υψηλή αισθητική του περιβάλλοντος. Οι νεότεροι έχουν βρει την άκρη και free camping. Πίσω σου, όλα καταπράσινα. Και πηγές να τρέχουν όλο το χρόνο. Θα πας να φας στην ταβέρνα του «Παπαλύρα» και θα γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Όλα τα προϊόντα ντόπια. Το ένα πιάτο, καλύτερο από το άλλο. Η κυρία Αγγελική και η νύφη της, η Ελένη κάθε μέρα δίνουν ρεσιτάλ. Από τις σπάνιες περιπτώσεις, που η βαθμολογία, στη σχέση ποιότητας τιμής φτάνει το άριστα. Δίπλα, στο Λιμνιωνάκι, το Praia. To μοναδικό beach bar του Γιώργου. Την ημέρα για να συνδυάσεις το μπάνιο, στα παγωμένα νερά, με καφέ, η τσίπουρο. Το βράδυ, για ένα ποτό δίπλα στο κύμα. Ιδανικές οι συνθήκες, είτε για ν’ αράξεις για κάποιες μέρες, είτε για διήμερο-τριήμερο. Δεν ανακαλύπτεις την Αμερική, αλλά κάπου λες πως είναι δυνατόν να σου έχει ξεφύγει τόσα χρόνια, δύο ώρες από τη Αθήνα.

ΕΚΡΕΜΟΤΗΤΑ σοβαρή: Κάποια στιγμή, κύριε Μπακογιάννη, πρέπει να γίνει ένας δρόμος. Έξι χιλιόμετρα όλο κι όλο, του πολύ θεαματικού χωματόδρομου, από το Σαρακίνικο στα Πηγάδια και τους Μύλους. Γιά να αποκτήσει, παραλιακό οδικό άξονα, η Ανατολική Εύβοια και να εκτιναχθεί αναπτυξιακά η περιοχη. Ξαναλέω, το έργο αυτό είναι απαραίτητο. ……

Αντί για μουσική σήμερα, το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, «στ’ αστεία παίζαμε».

https://www.youtube.com/watch?v=EFSkHNrbRTY