Για ένα πιάτο φαΐ

«ΚΥΡΑΔΕΣ, φιλάνθρωποι παπάδες, εργολαβίες ψαλμωδίες και καντάδες», έλεγε ο Νιόνιος ο Σαββόπουλος, τη δεκαετία του 60. Σήμερον, μισό αιώνα μετά, η ιστορία, επαναλαμβάνεται. Όχι σαν φάρσα. Σαν τραγωδία. Συναυλία απόψε στο Καλλιμάρμαρο, υπέρ πτωχών και αδυνάτων. Με το Νιόνιο. Υπό την αιγίδα του Τζων Αλαφούζου. Μελέτη επίβλεψη, καλλιτεχνική διεύθυνση, από τον ένα και μοναδικό, Γιώργο Νταλάρα. Που δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας. Ενδεχόμενα από τη πλευρά των διοργανωτών, να εμφανισθούν στη σκηνή, σε ρόλο κομπέρ και να συναρπάσουν τα πλήθη, ο Άρης Πορτοσάλτε και ο κύριος Μπάμπης. Που καθημερινά από τη συχνότητα το ΣΚΑΙ, δίνουν μάχη κατά της πολιτικής των Μνημονίων, που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.

ΑΥΤΟ το «όλοι μαζί μπορούμε» είναι μία φάμπρικα, του ΣΚΑΙ αυτά τα χρόνια της κρίσης. Σε διάφορες μορφές. Στο κόλπο και κομψευόμενος ιατρός που ακούει στο όνομα Γιώργος Πατούλης. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης των Αθηνών. Ο ορισμός, του όπου γάμος και χαρά. Και μενοευρωπαίος στο δημοψήφισμα. Και Μακεδονομάχος, τώρα με τη συμφωνία και στο πλευρό των πεινασμένων. Προφανώς με τη χρυσοποίκιλτη Πατούλενα. Για να επιβεβαιωθεί ο στίχος, περί φιλάνθρωπων κυράδων. Ο οποίος Πατούλης, σαν πρόεδρος της ΚΕΔΕ το εξέλιξε και το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Από το, όλοι μαζί μπορούμε, στο όλη η Ελλάδα τρέχει για ένα πιάτο φαϊ. Το επαναλαμβάνω προς εμπέδωση: «Όλη η Ελλάδα τρέχει, για ένα πιάτο φαΐ». Αυτό ήταν το σλόγκαν. Μιλάμε για κατάντημα. Για ξεφτίλα. Για ντροπή. Σκάι και Πατούλης, να διοργανώνουν αγώνες δρόμου ανά την επικράτεια, σε 52 Δήμους, υπέρ πτωχών και αδυνάτων. Όπου οι συμμετέχοντες δρομείς, προσφέρουν τρόφιμα.

ΣΤΟ δρόμο που είχαν ανοίξει ο Καρατζαφέρης και η Χρυσή Αυγή. Μετατρέποντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε κοινωνικό event. Με εκδηλώσεις πυροτεχνήματα. Από τηλεοπτικούς σταθμούς και τη Κεντρική Ένωση Δήμων που δεν έχουν ψελλίσει λέξη, για τη πολιτική που γεννάει τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Που στηρίζουν τα εξοντωτικά μέτρα των Μνημονίων. Και δείχνουν υποκριτικά τα φιλάνθρωπα αισθήματά τους, κάτω από το προκλητικό το εξευτελιστικό σλόγκαν «για ένα πιάτο φαϊ». Στους πεινασμένους. Για μία μέρα. Κι από αύριο, πίσω στη ανεργία και στη πείνα. Ένα τέτοιο νταραβέρι, έγινε τον Μάιο με αφετηρία τον Μαραθώνα. Και τον Σάκη Τανιμανίδη του Survivor, να δίνει το παράγγελμα της εκκίνησης, από τον Άγιο Δομίνικο μέσω του ραδιοφώνου του ΣΚΑΙ. Το τερπνόν μετά του ωφέλιμου. Και ένα πιάτο φαϊ δίνουμε στους πεινασμένους και τη διαφήμισή μας τη κάνουμε.

ΟΠΩΣ ακριβώς, ο Νταλάρας. Που κάθε άλλο παρά τυχαία, εμφανίζεται επικεφαλής του εφετινού κόλπου. Όπως πάντα αφιλοκερδώς. Να το ξαναπώ για μία ακόμα φορά. Ο φίλος του Σωκράτη Κόκκαλη, του Θόδωρου Πάγκαλου και του Σταύρου Ψυχάρη. Αυτή ήταν για πολλά χρόνια, τα καλά χρόνια δηλαδή, η παρέα του. Και ενίοτε ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, όπως κι ο συχωρεμένος ο Μίνωας Κυριακού. Είναι ότι χειρότερο. Οι δήθεν αριστεροί. Γενικά και αόριστα. Οι δήθεν προοδευτικοί. Επίσης γενικά και αόριστα. Ούτε καν στα λόγια. Έχει ανοίξει το στόμα του, όλα αυτά τα χρόνια ο Νταλάρας να πει μία κουβέντα; Μία. Αυτός, που κομπάζει ότι έχει λόγο και άποψη. Τίποτα. Ούτε μία φορά δεν ενόχλησε την εξουσία. Αν ενοχλήσεις την εξουσία, έχει κόστος. Πετάμε λοιπόν, λόγια του αέρα, γενικά και αόριστα. Τι να πει όμως όταν είναι μέσα στην εξουσία. Όταν ο κόσμος του, ο περίγυρος του, είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι υπουργοί και οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Κι ενίοτε κάνουμε και καμιά δωρεάν συναυλία για τους φτωχούς. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο. Η υποκρισία. Άλλο να είσαι κι άλλο να φαίνεσαι. Δεν είναι τυχαίο, ότι η υποκρισία και η μεγαλομανία του, έκανε δημιουργούς σαν τον Άκη Πάνου και τον Μανώλη Ρασούλη να μιλάνε γι αυτόν με τα χειρότερα λόγια. Από τη φάρα δεν μπορείς να κρυφτείς. Η ικανότητά του, ωστόσο σπάνια και μοναδική. Μέχρι και το ΚΚΕ τον είχε φωνάξει πέρυσι στο φεστιβάλ της ΚΝΕ. Μπας και κόψουνε κανένα παραπάνω εισιτήριο.

Στη μουσική επιλογή Ibrahim Ferrer & Omar Portuondo- Silencio.