Το Euro 2004, ήταν η ποδοσφαιρική εκδοχή των Θερμοπυλών και της Σαλαμίνας

Λευτέρης Δούκας 04.07.2018-11:28

Παντού στον κόσμο υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ικανοί Στρατηγοί και γενναίοι φαντάροι, κανενός η ιστορία όμως δεν κατέγραψε τέτοια γεγονότα.

Σαν σήμερα 14 χρόνια πριν σηκώσαμε το Euro και αρκεί μια στιγμιαία θύμηση εκείνων των στιγμών, για να σχηματιστεί ένα απέραντο χαμόγελο στο πρόσωπο.

Κάπως έτσι ήμασταν εκείνη τη μέρα και για καιρό μετά, λες και είχαμε καταναλώσει όλες τις παραισθησιογόνες ουσίες του πλανήτη. Δε μας ένοιαζε τίποτα, δεν υπήρχε το παραμικρό που θα μπορούσε να μας χαλάσει τη ζαχαρένια, ζούσαμε την απόλυτη έκσταση.

Κάθε φορά που σκέφτομαι ή πρέπει να γράψω κάτι για εκείνο το Euro, αδυνατώ πραγματικά να το εντάξω σε κάποιο ποδοσφαιρικό πλαίσιο, να το αναλύσω με ποδοσφαιρικούς όρους. Η πλειοψηφία αποθεώνει τους ήρωες της Πορτογαλίας, τον Ζαγοράκη, τον Ρεχάγκελ, τον Χαριστέα και τα άλλα παιδιά, δεν υπάρχει ωστόσο ερμηνεία, που να αγγίζει έστω κάποιον κανόνα ποδοσφαιρικής λογικής.

Το ότι αξίζει διαχρονικά τιμή και δόξα στους πρωταγωνιστές δεν το συζητάμε και λίγα πήραν ως αντάλλαγμα, αν αναλογιστούμε τη χαρά που μας προσέφεραν. Για να το ελαφρύνουμε και λίγο, όταν πριν την έναρξη του Euro οι παίκτες συζήτησαν με τον Γκαγκάτση για τα πριμ, ξεκίνησαν με την πρόκριση από τους ομίλους, πήγαν στα ημιτελικά κλπ και μοιραία έφτασαν στην κατάκτηση του τροπαίου, γιατί τυπικά έπρεπε να γίνει.

Αντιλαμβανόμενοι και οι διεθνείς το ουτοπικό της συζήτησης, το έριξαν στην πλάκα, ο ένας ζήτησε να του δώσουν το ΟΑΚΑ για να παίζει με το γιο του, ο Δέλλας χαρακτηριστικά είχε ζητήσει την Ακρόπολη για να απολαμβάνει τη θέα της Αθήνας.

Μιλώντας ποδοσφαιρικά και μόνο λοιπόν,, δεν υπάρχει εξήγηση για το Ζαγοράκης mvp, Δέλλας, Ρεχάγκελ Χαριστέας, εθνική, πρωταθλητής-τρια Ευρώπης. Διευκρινίζω και πάλι πως δεν απαξιώνω κανέναν, το αντίθετο μάλιστα, οι Έλληνες οφείλουμε να τους χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη, τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν ανεπανάληπτα, γι αυτό και το πριμ που πήραν -κι αυτό όχι ολόκληρο, ακόμα τους χρωστάνε- είναι συμβολικό και θα ίσχυε το ίδιο ακόμα κι αν ήταν δεκαπλάσιο. Διότι απλά αυτό που προσέφεραν, δεν αποτιμάται σε χρήματα και υλικά αγαθά.

Όσο καλοί παίκτες και να ήταν όμως, όσο καλά και να έπαιξαν στη διοργάνωση, όσο καλή ομάδα κι αν παρουσίασαν. δεν είχαν τις προϋποθέσεις ακόμα κι αν τους τέντωνες, όχι να κατακτήσουν το Euro. αλλά ούτε να το σκεφτούν ως ενδεχόμενο. Μια σούπερ Ελλάδα σε συμπυκνωμένα καλά φεγγάρια, να έφτανε στους 8, άντε στους 4. Όχι στον τελικό και να το πάρει κιόλας…

Αναπάντεχα καλοί ήταν οι Ιάπωνες σε αυτό το Μουντιάλ, η Βόρεια Κορέα το 1966, το Καμερούν του Ροζέ Μιλά, αυτές οι «απίθανες» εθνικές όμως πλησίασαν στο να τρυπήσουν μερικά ταβάνια ή και να το καταφέρουν ακόμα, στην ταράτσα πάντως δεν έφτασαν ποτέ.

Κάποιοι αφελείς και ανιστόρητοι έκαναν παραλληλισμό με την πρωτιά-έκπληξη της Δανίας στο Euro του 1992, αν και το μόνο ασυνήθιστο εκείνης της διοργάνωσης ήταν πως οι Δανοί είχαν αποκλειστεί από την τελική φάση και βρέθηκαν εκεί από σπόντα, καθώς κλήθηκαν να αντικαταστήσουν την τιμωρημένη Γιουγκοσλαβία, οπότε μαζεύτηκαν την τελευταία στιγμή.

Μιλάμε για χώρα όμως που ανέκαθεν διέθετε ποδοσφαιρική παράδοση, όχι μεγάλη βέβαια αλλά είχε. Συνήθως δεν απουσίαζε από τις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, το 84 έφτασε μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης, ενώ είχε αναδείξει και παίκτες πρώτης γραμμής. Λάουντρουπ, Λέρμπι, Σίμονσεν.

Εμείς ήμασταν πουθενάδες, όλη κι όλη μια συμμετοχή σε Euro την προηγούμενη χιλιετία και ένα Μουντιάλ που σπάσαμε κάθε αρνητικό ρεκόρ. Σε ατομικό επίπεδο, αξιοπρεπείς καριέρες για τους περισσότερους, σε μικρομεσαίες ομάδες της Ευρώπης.

Για να το θέσω πιο απλά, η επιτυχία των Δανών προσομοίαζε με τον Ρόκυ, με κάποιον άσημο πυγμάχο δηλαδή που ανατρέπει όλα τα προγνωστικά. Ο Ρόκυ στην ταινία ήταν πυγμάχος όμως, όπως και οι Δανοί που ως χώρα είχαν ποδοσφαιρικές βάσεις, αν θέλαμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο με τη δική μας περίπτωση, θα μιλούσαμε για κάποιον που ήταν καλός στο τάβλι και στη μπιρίμπα…

Μια τέτοια ταινία δε θα έκοβε ούτε ένα εισιτήριο κι αυτό είναι που περιγράφει τη δική μας ιστορία το 2004, καθώς ήταν κάτι που υπερέβαινε τα όρια της φαντασίας. Χαρακτηρισμοί ως «υπέρβαση, κατόρθωμα», μοιάζουν μικροί για να αποτυπώσουν την πραγματικότητα..

Γι αυτό και αδυνατώ να το αναλύσω με ποδοσφαιρικούς όρους, από την άλλη δε μπορώ να δώσω ρεαλιστική ερμηνεία, μιλάμε για γεγονός που περνά στη σφαίρα του μεταφυσικού.

Ένα ψήγμα αλήθειας μπορεί να αναζητηθεί σε ολόκληρη την ιστορία μας, που βρίθει από παρόμοιες, ανεξήγητες στιγμές απροσδιόριστου μεγαλείου.

Ανέκαθεν αυτό καταφέρναμε ως λαός, πάντα πετυχαίναμε το ουτοπικό, το ασύλληπτο για τα όρια των ανθρώπινων δυνάμεων, αυτό που δεν μπορούσαν άλλοι, καλύτερα οργανωμένοι, προετοιμασμένοι, εξοπλισμένοι και πάντα υπεράριθμοι.

Ίσως μάλιστα να έχουμε αδικήσει πρώτοι εμείς τους εαυτούς μας, από τον τρόπο που αποδώσαμε την ιστορία μας.

Το Euro του 2004 στα δικά μου μάτια, ήταν η ποδοσφαιρική εκδοχή της μάχης των Θερμοπυλών, της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, respect στον Λεωνίδα και στο Θεμιστοκλή και στους υπόλοιπους πολεμιστές, δεν μπορεί όμως να ήταν απλά θέμα ικανών ηγετών, στρατηγικού σχεδίου, αυταπάρνησης και ηρωισμού των στρατιωτών κλπ. Δε γίνεται αυτά να αποτελούν αποκλειστικά δικό μας προτερήματα, παντού στον κόσμο υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ικανοί Στρατηγοί και γενναίοι φαντάροι, κανενός η ιστορία όμως δεν κατέγραψε τέτοια γεγονότα!

Γι αυτό κι επιμένω πως είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι νομίζουμε και σίγουρα το ζήτημα δεν είναι ποδοσφαιρικό ..

Είναι θέμα μιας μοναδικότητας, ίσως διαφορετικότητας της φυλής μας, κάτι που δεν είναι ουδόλως ρατσιστικό, γιατί αν περιλάμβανε αποκλειστικά θετικές πλευρές, θα είχαμε κατακτήσει τον πλανήτη.