Ο Δώνης συνηθίζει στις ομάδες του να έχει έναν επιθετικό – κολόνα, που στηρίζει το παιχνίδι του πολύ σε αυτόν. Είτε για να ανοίγει τους χώρους, είτε για να τελειώνει τις φάσεις με μία επαφή. Τον παίκτη που τη… μισή ευκαιρία θα την κάνει γκολ.
Η έναρξη της προετοιμασίας του Παναθηναϊκού θα σηματοδοτήσει επιτέλους και την «έξοδο» από μια δύσκολη καθημερινότητα για όλους. Για την «απούσα» διοίκηση, για τον «παγωμένο» κόσμο, για τους παίκτες και την ανασφάλειά τους, για τον νέο προπονητή και τις πολλές κουβέντες που έκανε με διαφορετικούς «ιδιοκτήτες», για τα media και την αμηχανία που πολλές φορές αυτά επιδείκνυαν σε «περίεργες» και πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Θα αρχίσουν, πλέον, όλο και περισσότεροι να ασχολούνται με το αγωνιστικό. Τα δικά του ήθη και έθιμα που φέρνει πάντα ένας προπονητής, τους παίκτες που θα ξεχωρίζουν, τα φιλικά που πάντα σε βάζουν σε διαδικασία… χειμώνα, τα μεταγραφικά σενάρια, που πάντα γοητεύουν, ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες που ο Παναθηναϊκός έχει να αντιμετωπίσει ως προς την υλοποίηση των κινήσεών του.
Στο τελευταίο σκέλος, αυτό των μεταγραφικών, θα κριθούν πολλά για τον Παναθηναϊκό της επόμενης σεζόν. Και συγκεκριμένα, στην επιλογή που θα κάνουν οι «πράσινοι» όσον αφορά το «νούμερο 9» που θα έρθει. Μια επιλογή που είναι πιθανόν να καθυστερήσει, προκειμένου ο Δώνης να βρει το σέντερ φορ που πραγματικά θα του δώσει τις λύσεις που χρειάζεται.
Ο Παναθηναϊκός της περσινής σεζόν σημείωσε μόλις 30 γκολ στο πρωτάθλημα, αριθμός που τον έφερε σε μία από τις χειρότερες επιθέσεις της Λίγκας. Στο «γιατί» η απάντηση ήταν εύκολη: έπαιζε χωρίς κανονικό επιθετικό. Με αλχημείες τύπου Δώνη. Δεν είχε έναν «killer» που θα του έκανε τη ζωή πιο εύκολη.
Η επιλογή επιθετικού θα κρίνει πολλά για τους «πράσινους». Ο Δώνης συνηθίζει στις ομάδες του να έχει έναν επιθετικό – κολόνα, που στηρίζει το παιχνίδι του πολύ σε αυτόν. Είτε για να ανοίγει τους χώρους, είτε για να τελειώνει τις φάσεις με μία επαφή. Τον παίκτη που τη… μισή ευκαιρία θα την κάνει γκολ. Αυτού του τύπου τον επιθετικό θα αναζητήσει, με ηρεμία πλέον αφού η νούμερο ένα προτεραιότητά του, αυτή του Κάτσε, έγινε πραγματικότητα.