Το Μουντιάλ της «αλλαγής» και η αντίδραση της Γερμανικής «μηχανής» ποδοσφαίρου

Από αλλού το περιμέναμε και από αλλού μας ήρθε. Η Αργεντινή έφτιαχνε βαλίτσες, οι Γερμανοί αποχωρίζονται τον Βόλγα και μάλιστα με τρόπο σοκαριστικό. Η τελευταία ομάδα που θα υπολόγιζε κανείς να κάνει το «πτώμα» σε μια τέτοια ποδοσφαιρική κηδεία. Άδικο; Όχι, βαριά λέξη για να περιγράψει την κατάσταση.

Παράξενο και ίσως τελικά ένα μήνυμα, για το ποδόσφαιρο της Παγκοσμιοποίησης εκείνο όπου από τους 700 του Μουντιάλ οι 500 αγωνίζονται στην Ευρώπη. Το ποδόσφαιρο που δεν υπάρχει πλέον εθνική ταυτότητα, που δεν παράγει και δεν ευεργετεί ξεχωριστές «σχολές». Συγκεκριμένες «νόρμες», συγκεκριμένα αγωνιστικά σενάρια όταν βρίσκονται απέναντι φαβορί και αουτσάιντερ. Συγκεκριμένο και το μυστικό επιτυχίας για να καθαρίσεις τέτοιες μπουγάδες.

Ένας καλός σέντερ φορ που θα στείλει τη μπάλα στο πλεκτό και θα κάνει τα πάντα πιο εύκολα.

Το κάνει ο Κέιν με τον Λουκακού και η Αγγλία με το Βέλγιο πέρασαν δια περιπάτου, το έκανε o Κόστα για τους Ισπανούς και τους γλίτωσε από τους μπελάδες, ο Ρονάλντο και ο Σουάρες. Η Γερμανία γυρίζει σπίτι χωρίς ο στράικερ της να σημαδέψει σωστά.

Μοιάζουν πλέον οι ομάδες. Μοιάζουν πολύ περισσότερο από ότι έμοιαζαν στα 80s και στα 90s. H Ευρώπη στην επόμενη φάση έχει ήδη βάλει δέκα ομάδες από τις δέκα-έξι, με το δεύτερο μονοπάτι ως τον τελικό να θυμίζει Euro και όχι Mundial.

Δεν είναι όμως μόνο η πρώτη ματιά. Η Σενεγάλη εμφανίστηκε στη Ρωσία για να παίξει επίσης σαν Ευρωπαϊκή ομάδα και όχι σαν εκπρόσωπος της Αφρικής. Ακόμη και η Βραζιλία έχει μπει σε αυτό το «τριπάκι» περισσότερο από ποτέ. Όταν λοιπόν πας σε ένα γενικό μοτίβο, οι διαφορές γίνονται λιγότερες. Και κάπως έτσι χαράσσεται το μέλλον.

Δεν είναι οι Γερμανοί, συμπαθητικός λαός για τους Έλληνες και Ιστορικά και με βάση όσα συμβαίνουν την τελευταία δεκαετία. Δεν πρέπει να υπάρχει όμως ποδοσφαιρόφιλος που να μην ένιωσε παράξενα από τον αποκλεισμό τους. Συνήθεια; Όχι. Σεβασμός στην συνεπέστερη εθνική ομάδα η οποία προφανώς και θα βρει τον τρόπο να την ξεπεράσει. Το ΄98 τους πέταξαν έξω οι Κροάτες.

Ήταν το Μουντιάλ που πήρε η Γαλλία η οποία στο ρόστερ της χώρεσε καμιά 15αριά διαφορετικές εθνικότητες. Το μέτρησαν έξυπνα τότε οι Γερμανοί, και χάραξαν ένα ολόκληρο εθνικό σχέδιο για την αξιοποίηση των παιδιών των μεταναστών. Πάνω σε αυτή την ιδέα που χρηματοδοτήθηκε με εκατ μάρκα, η Νάσιοναλ Μάνσαφτ επέστρεψε δριμύτερη. Με Κεντίρα, Οζίλ και άλλους πολλούς που ξεπήδησαν ακριβώς από αυτό το πλάνο.

Και τώρα κάτι θα σκεφτούν. Εκεί η Ομοσπονδία δεν ορίζει τους… διαιτητές, ούτε ντρέπεται να πει το όνομα του ιδιοκτήτη που μπουκάρει στο γήπεδο με το όπλο στη ζώνη. Εκεί στις επιτροπές δεν μπαίνουν «μεροκάματο» των ΕΠΣ, ούτε στριμώχνεται το περιβάλλον των συλλόγων. Εκεί σκέφτονται και παράγουν ποδόσφαιρο.

Όπως ακριβώς κάνουν στην Γαλλία, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Αγγλία όπου από την δημιουργία του περίφημου αθλητικού κέντρου των εθνικών ομάδων ξεπηδούν νικήτριες ομάδες σε όλες τις ηλικίες και πλέον μοιάζει πως ίσως να έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για το παραπάνω. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η αντίδραση.