Στη Μόσχα για το μεροκάματο

Κώστας Καίσαρης 27.06.2018-15:35

Ο Κώστας Καίσαρης γράφει για το κατάντημα του Μαραντόνα. Για το τσογλάνι που δεν μεγάλωσε ποτέ και περιφέρεται στα γήπεδα της Ρωσίας για το μεροκάματο.

ΠΕΡΙ του Ντιέγκο Μαραντόνα. Μια τραγική φιγούρα. Ένας περιφερόμενος παλιάτσος. Μία καρικατούρα, που στα 58 της χρόνια, ξεπουλάει το παρελθόν της. Γλύφει εκεί που έφτυνε. Η εικόνα του, στο Αργεντινή-Νιγηρία, βορρά στους φωτογράφους και στις κάμερες: Ο Μαραντόνα καπνίζει το πούρο του. Ο Μαραντόνα, πανηγυρίζει. Ο Μαραντόνα, κάνει κωλοδάχτυλα. Ο Μαραντόνα νυστάζει. Ο Μαραντόνα στο καροτσάκι, πριν τον μεταφέρουνε, στο νοσοκομείο. Και κανείς δεν βλέπει την πραγματικότητα: Ο Μαραντόνα στη Μόσχα, για το μεροκάματο. Σαν πρεσβευτής της FIFA. Σαν κινούμενη διαφήμιση, με το τεράστιο λογότυπο της εταιρίας αθλητικών ειδών, στο Τ-shirt. Και θα πρέπει να είναι και φτηνός. Κατάντημα. Ένα τσογλάνι, θα σε γοητεύσει θα σε συναρπάσει, όσο κλωτσάει το τόπι. Μέχρι εκεί. Αυτός ήταν ο Μαραντόνα. Ένα μαγκάκι των γηπέδων. Όταν το τσογλάνι φτάνει στα 60 είναι για κλάματα. Στη πραγματική ζωή, δεν γίνεται να βάλεις δέκα στη σειρά να τους ντριμπλάρεις και να τους ξεφτιλίσεις. Στη πραγματική ζωή, εσύ είσαι που θα ξεφτιλιστείς. Στη πραγματική ζωή, επιβιώνουν άλλου είδους μάγκες. Κακοποιοί με τα όλα τους. Όχι χαμίνια σαν το Ντιέγκο. Στη πραγματική ζωή, τα λόγια του αέρα χάνονται και οι επαναστάτες του κώλου, έχουν ημερομηνία λήξης.

Αφορμής δοθείσης, ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στα «Νέα», στις 6 Δεκεμβρίου, όταν έγινε η παρουσίαση της συνεργασίας FIFA-Μαραντόνα:

«ΤΟΝ ντύσανε, τον στολίσανε, του φορέσανε κίτρινο παπιγιόν, τον κάνανε σένιο και τον παρουσιάσανε στη κλήρωση του Μουντιάλ, στο Κρεμλίνο, σαν αξιοθέατο. Περί του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο λόγος. Με το ταττού, του Τσε στο μπράτσο. Βαριά η καλογερική. Δύσκολο να παριστάνεις, τον μάγκα και τον νταή, μέχρι τέλους. Κάποια στιγμή, έρχεται η ώρα να προσκυνήσεις. Μία ζωή στη κόντρα με τη «καταραμένη» την FIFA ο Ντιέγκο. Στο ξεφωνητό και στη φασαρία.Ότι του κλέψανε το κύπελλο, στον Τελικό του Μουντιάλ το 90 και το δώσανε στους Γερμανούς με πέτσινο πέναλτι. Ότι, τον στήσανε και τον βγάλανε ντοπέ στο Μουντιάλ του 94. Ότι, πρόκειται περί λαμογιών που κονομάνε από το ποδόσφαιρο. Κι όταν τον Μάη του 2015, το FBI τους είχε αποχιάσει και τους κουβαλάγανε τυλιγμένους στα σεντόνια, πανηγύριζε: «Επιτέλους, βάλανε χειροπέδες στη Μαφία του ποδοσφαίρου. Ο κόσμος έλεγε ότι είμαι τρελός.Ούτε ποδόσφαιρο υπάρχει σήμερα, ούτε διαφάνεια.Η FIFA εισπράττει 1,5 δις κι υπάρχουν ποδοσφαιριστές, που δεν παίρνουν πάνω από 150 δολάρια».

ΠΕΡΑ από τον Σεπ Μπλάτερ, ο Μαραντόνα όλα αυτά τα χρόνια είχε βάλει στο στόχαστρο και τον Πελέ. Ακριβώς για τις σχέσεις του, με τη FIFA. Τον αποκαλούσε καταραμένο, «μπάρμπα-Θωμά, που σουλατσάρει στις εκδηλώσεις της FIFA: «Δεν θα δικτυωθώ και δεν θα γλείψω τη FIFA. Αυτό θα με καθιστούσε μπάσταρδο σαν τον Πελέ». Όλα όμως, κάποια στιγμή τελειώνουν. Με την αλλαγή κατάστασης στην FIFA, άλλαξε και ο Μαραντόνα. Τον Φεβρουάριο, ο Τζιάνι Ινφαντίνο και ο Ντιέγκο Μαραντόνα, με χαμόγελα βγαλμένα από διαφήμιση οδοντόπαστας, έκαναν γνωστή την έναρξη της συνεργασίας της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, με τον «άσωτο υιό». Με τον Μαραντόνα να αναλαμβάνει ρόλο «πρεσβευτή» και να εκφράζει την ικανοποίηση του: «Επιτέλους, μπορώ να εκπληρώσω ένα από τα όνειρά μου και να συνεργαστώ με μία καθαρή FIFA και με ανθρώπους που αγαπούν το ποδόσφαιρο».

ΛΕΣ και η FIFA, σταμάτησε να εισπράττει δισεκατομμύρια. Λες και δεν υπάρχουν πλέον ποδοσφαιριστές, με μισθό 150 δολαρίων. Λες και τα προβλήματα διαφθοράς έχουν να κάνουν με πρόσωπα κι όχι με τη λειτουργία των θεσμών. Απλά ο Μαραντόνα κουράστηκε να παίζει το ρόλο του επαναστάτη, συμβιβάστηκε και συνεργάζεται.
Όπως συμβαίνει στις πλείστες των περιπτώσεων. Είναι λάθος λοιπόν, όσα κατά καιρούς ακούγονται να λαμβάνονται τις μετρητοίς. Κι ειδικότερα, όταν πρόκειται για ποδοσφαιριστές. Τους ήρωες τους χαρακτηρίζουν οι πράξεις. Όχι τα λόγια. Εύκολος είναι ο δημόσιος λόγος. Γι αυτό και διαπρέπουν και με τόση χαρακτηριστική άνεση, μάλιστα, οι πολιτικοί. Ο κόσμος έχει ανάγκη κάπου να πιστέψει.Έχει ανάγκη από ήρωες.Έτσι ακριβώς, πίστευε, ότι ο Μαραντόνα, ήταν ο ασυμβίβαστος μαχητής, που τα είχε βάλλει με το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κατεστημένο».

Στη μουσική επιλογή Paul McCartney- I Saw Her Standing Ther, Yesterday, Helter Skelter.