Ολυμπιακός: Τίποτα δεν γίνεται τυχαία

Δεν ήταν παράξενο αυτό που συνέβη στο «Καραϊσκάκη», στο συνέδριο της Θύρας 7. Κάθε άλλο. Απολύτως φυσιολογικό σε μια αίθουσα γεμάτη από ανθρώπους που είναι σε θέση όχι μόνο να εκτιμήσουν πράξεις αλλά να αντιληφθούν σε όλη του τη διάσταση αυτό το κόντρα στο ρεύμα ταξίδι στο… όνειρο. Συνοδοιπόροι ήταν είναι και θα παραμείνουν, άρα κάτι παραπάνω θα ξέρουν για όλο αυτό που σκαρώθηκε στο λιμάνι σε τόσο δύσκολους καιρούς. Στα χρόνια που μια ολόκληρη χώρα όχι μόνο δοκίμασε τις αντοχές της, αλλά που κάποιες στιγμές ένιωσε να χάνει την ψυχή της. Στα χρόνια που ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν γονάτισε όπως σχεδόν όλοι γύρω του, αλλά που «μεγάλωσε» ακόμη περισσότερο τον μύθο του. Αθλητικά όπως μαρτυρούν οι τίτλοι του, αλλά και κοινωνικά, μέσα από τη δράση του και την επιθυμία του να προσφέρει σε τομείς έξω από τα συνηθισμένα.

Η πιο δύσκολη οκταετία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αυτή για την οποία ο Πρωθυπουργός, δεν φόρεσε «πένθος», ως όφειλε, αλλά γραβάτα σε μια χυδαία «αμερικανιά» που αποτελεί προσβολή για εκείνους που πραγματικά δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται ακόμη. «Βγήκαμε» λέει από τα μνημόνια: Εκείνα που θα έσκιζε με ένα νόμο σε μια… μέρα το 2015. Δεν ήταν ο μόνος που αποδείχθηκε κατώτερος των προσδοκιών.

Έδωσαν εξετάσεις πολλοί επιφανείς όλα αυτά τα χρόνια, και μάλιστα σε διάφορα επίπεδα. Ελάχιστοι τα κατάφεραν όχι να πετύχουν, ή να ανταποκριθούν, αλλά έστω να πείσουν για τις προθέσεις τους. Και μιας και εδώ το μονοπάτι είναι αθλητικό, φτάνει να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Τα όσα πέρασε η ΑΕΚ, αλλά και ο τρόπος που επέλεξε να βγει από το «μάτι του κυκλώνα». Τα όσα περνά σήμερα ο Παναθηναϊκός, που εξαιρώντας τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος άνθρωπος με την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια που να τον απασχολεί ότι συμβαίνει. Τα όσα περνούσε ο ΠΑΟΚ ως ότου εμφανιστεί ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος δεδομένα έχει καταφέρει με τη σειρά του πολλά. Σε αυτή την 8ετία ο Ολυμπιακός σάρωσε 60 τίτλους (στα ομαδικά σπορ) μόνο στον Ερασιτέχνη. Στον Ερασιτέχνη που σε ολόκληρη την ιστορία της ομάδας ως το καλοκαίρι του 2010 οι τίτλοι ήταν 81. Είναι δύσκολο να το πιστέψεις ακόμη και κοιτάζοντας τους αριθμούς.

Καμία από τις άλλες μεγάλες ομάδες δεν ήταν σε δυσκολότερη κατάσταση από τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2010 όταν η κρίση πλέον γίνονταν κατανοητή από όλους. Εξαιρώντας την ομάδα μπάσκετ όπου ήδη ήταν εκεί ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος έχοντας την τακτοποιημένη, τα υπόλοιπα έμοιαζαν σαν χάρτινος πύργος έτοιμος να καταρρεύσουν. Τα χρέη στην ΠΑΕ πάνω από 40 εκατ ευρώ. Έσοδα των επόμενων χρόνων που είχαν ήδη εισπραχθεί μέσω δανείων κλπ. Ποδοσφαιρικό πλάνο που ξεκινούσε στον προπονητή Αλέκο Αλεξανδρή που εκείνον τον καιρό ήταν στην ομάδα Νέων, και υποχρεωτική επένδυση στα παιδία της Ακαδημίας (Φετφατζίδης, Νικλητσιώτης, Σοϊλέδης, Κατσικογιάννης, Βασιλόγιαννης κλπ). Δεν γνώριζαν πολλοί λεπτομέρειες, δεν μίλησε ποτέ για αυτά και ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρότι θα μπορούσε κατ επανάληψη να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση. Όποιος ήξερε όμως τι συμβαίνει, πραγματικά ανησυχούσε για αυτό που έρχονταν. Από το καλοκαίρι του 2009 έψαχνε ο Σωκράτης Κόκκαλης επενδυτή. Ο μόνος που ανταποκρίθηκε και τότε, αλλά και έναν χρόνο αργότερα όταν ήρθε η ώρα της αλλαγής ήταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και ο νυν ιδιοκτήτης της ΠΑΕ δεν ανέλαβε την ευθύνη μόνο για το ποδόσφαιρο. Από τη πρώτη στιγμή χάραξε πορεία και για τον Ερασιτέχνη που ήταν όχι μόνο χρεωμένος με τη σειρά του, αλλά και με τμήματα που δεν υπήρχαν παρά ένα-δύο δελτία αθλητών.

Από εκεί ξεκίνησε και τα όσα ακολούθησαν μιλούν μόνα τους. Μιλούν οι τίτλοι, μιλά αυτό το σχέδιο το οποίο εξελίσσεται μετατρέποντας τον Ολυμπιακό σε ένα από τα ισχυρότερα πολύ-αθλητικά κλαμπ της Ευρώπης. Δεν έγινε τίποτα στην τύχη.

Δεν είναι μόνο τα χρήματα που χρειάστηκαν. Δεν είναι καν ότι όλα αυτά τα χρόνια πήρε το βάρος αποκλειστικά στη δική του πλάτη. Είναι και το τίμημα όλων αυτών: Είναι η στοχοποίηση του, είναι μια σειρά από ανυπόστατες υποθέσεις που τον περικύκλωσαν τεχνηέντως από «κέντρα» που όσο ο καιρός θα περνά τόσο και θα μεγαλώνουν οι πιθανότητες αποκάλυψης τους. Αυτός ο βρώμικος πόλεμος από πρόσωπα που όπως έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία δεν έχουν πρόβλημα ούτε στο να κρατούν τα προσχήματα. Ο πόλεμος στον ίδιο τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά και στην ομάδα που ειδικά τη χρονιά που πέρασε αντιμετωπίστηκε ως… εθνικός εχθρός. «Ντροπή της Ελλάδας» την αποκάλεσε κάποιος Γραμμένος που διοικεί την ΕΠΟ με τις πλάτες των… αφεντάδων του αλλά και της ίδιας της Κυβέρνησης.

Τα ξέρει καλά αυτά κάθε οπαδός του Ολυμπιακού. Τα καταλαβαίνει κάθε ψύχραιμος παρατηρητής. Ξέρει πως είναι το πρώτο καλοκαίρι όπου το συνέδριο αυτό διεξάγεται με τους Πειραιώτες δίχως να έχουν κατακτήσει (ένα) ακόμη πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Ξέρει όμως και για το αθλητικό κέντρο του Ρέντη. Ξέρει πως η εταιρία λειτουργεί υποδειγματικά. Ξέρει πως οι Ερυθρόλευκοι έχουν χαράξει μια δική τους διαφορετική πορεία που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους ανταγωνιστές. Ξέρει ότι παρά το κυνήγι που υπάρχει κάποιοι δεν έχουν σκοπό όχι να το βάλουν κάτω, αλλά να διεκδικήσουν κάθε χιλιοστό που θα κάνει την ομάδα αυτή μεγαλύτερη. Ξέρει ότι υπάρχει κάποιος που τον Ολυμπιακό τον βλέπει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που τον κοιτάζουν και εκείνοι.

Καθόλου παράξενο λοιπόν αυτό που έγινε στο «Καραϊσκάκης». Η καθολική αποδοχή της προσφοράς του Βαγγέλη Μαρινάκη από τους εκπροσώπους του πιο θερμού κοινού της Ερυθρόλευκης κερκίδας. Το παρατεταμένο χειροκρότημα που διέκοψε την ομιλία του. «Υπάρχουν Ολυμπιακοί ευκατάστατοι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν; Εγώ και οι Αγγελόπουλοι έχουμε δώσει εκατομμύρια στη δίνη μιας κρίσης. Περιμένω λοιπόν να δω που είναι οι άλλοι που όχι μόνο δεν βοηθάνε αλλά ορισμένοι κάνουν και ζημιά στον Σύλλογο. Όποιος μπορεί να κάνει μεγαλύτερο τον Ολυμπιακό και θέλει, τον περιμένουμε. Και στο ποδόσφαιρο και στον Ερασιτέχνη. Αλλά ένα ευρώ δεν έχουμε δει από κανέναν. Ναι λοιπόν στην κριτική αλλά να υπάρχει εκτίμηση. Το θαύμα του Ερασιτέχνη γίνεται πραγματικότητα από τον απλό κόσμο που βάζει το υστέρημα του και από εμένα που είμαι πάντα εκεί. Και θα συνεχίσω να είμαι εκεί και να στηρίζω όλα τα τμήματα του Συλλόγου» είπε. Ακριβώς αυτό το σημείο ήταν τα χειροκροτήματα διέκοψαν την τοποθέτηση του.

Προφανώς έχει τη σημασία της και αυτή η λεπτομέρεια…