Δεν τη νίκησε γιατί την χτύπησε στις αντεπιθέσεις. Τη νίκησε γιατί πήγε στο Μπέρμιγχαμ και... της έβγαλε τα μάτια!
Έβγαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο από τις πάγιες συνήθειες του. Να κερδίζεις εκτός έδρας την Άστον Βίλα με τέσσερα γκολ είναι ασυνήθιστο. Να την κερδίζεις γιατί επιχειρείς να την παίξεις στο μισό, δικό της γήπεδο είναι εξωπραγματικό. Ο Ολυμπιακός δεν νίκησε την τέταρτη ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ μέσα στο γήπεδο της γιατί την χτύπησε στις αντεπιθέσεις. Όχι. Τη νίκησε γιατί πήγε στο Μπέρμιγχαμ και της έβγαλε τα μάτια! Έπαιξε ποδόσφαιρο κυριαρχίας και της επιβλήθηκε αγωνιστικά. Τον Μπεντιλίμπαρ οφείλουμε να τον παίρνουμε τοις μετρητοίς. Εννοεί απολύτως αυτά που λέει. Έπαιξε φουλ επίθεση. Εύκολο να το λες δύσκολο να το επιτυγχάνεις.
Ακόμα πιο δύσκολο να σε ισοφαρίζουν από 2-0 κι αντί να μαζευτείς στο καβούκι σου να ξαναβγαινεις μπροστά και να τους βάζεις άλλα δύο. Απαιτούνται υψηλά ψυχικά αποθέματα και καντάρια αυτοπεποίθησης. Κι είναι να απορείς πως όλα αυτά τα πρόσθεσε μέσα σε δύο μήνες ο Μπεντιλίμπαρ σε μια ομάδα αποδιοργανωμένη και με την ψυχολογία της κλονισμένη. Σπουδαίος προπονητής ο Γιουνάι Έμερι αλλά από το βράδυ της Πέμπτης το φυσάει και δεν κρυώνει. Ένας παίκτης εκτός των ευρωπαϊκών ραντάρ που έβαζε κάποια γκολ σε μια μικρή ομάδα του Τουρκικού πρωταθλήματος έρχεται στο Βίλα Παρκ και βάζει τρία. Κάνει τον Κονσα και τον Λαγκλέ να… κουτουλάνε μεταξύ τους και τον Όλσεν να μην προλαβαίνει να την μαζέψει από τα δίχτυα. Τέτοιο σπεκουλάρισμα με την γραμμή του οφσάιντ είχαμε να δούμε από την εποχή του Πίπο Ιντσάγκι.
Ο Τσικίνιο έβγαζε πάσες για γκολ με τα τακούνια του λες και μπήκε μέσα του το πνεύμα του αξεπέραστου Σώκρατες! Κι ο Φορτούνης, τι πράγμα ήταν αυτό, έτρεχε και μάρκαρε σαν να ήταν ο… Γιώργος Μασούρας. Τιμές αξίζει να επιδαψιλευτούν σε κάθε παίκτη του Ολυμπιακού γιατί όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά συνέθεσαν αυτό το κάτι μαγικό στο Μπέρμιγχαμ. Αυτή την επιθετική ραψωδία που έφερε τα τέσσερα γκολ κι έκανε τους φίλους της Άστον Βίλα να αποχωρούν πρόωρα από τις εξέδρες κι όσους έμειναν να αποδοκιμάζουν τους παίκτες της ομάδας τους. Δεν ήταν τόσο η ήττα. Ήταν κυρίως ότι μια ομάδα από την Ελλάδα ήρθε σπίτι τους και τους επιβλήθηκε αγωνιστικά. Τους πάτησε στο λαιμό. Αυθαδίασε κι όχι μόνο δεν το πλήρωσε αλλά έφυγε αφήνοντάς πίσω της τέσσερα μπαλάκια και μια αίσθηση ότι στο σπίτι της θα κάνει περίπου τα ίδια.
Κι εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα. Να βρει τρόπο ο Ολυμπιακός, δηλαδή ο Μεντιλιμπαρ, να το ξανακάνει. Να εμφανίσει κυρίαρχη την ομάδα του και στη ρεβάνς του Φαλήρου. Ένας φοβισμένος Ολυμπιακός που θα κατέβει την ερχόμενη Πέμπτη μόνο για να περιφρουρήσει τα κεκτημένα, θα περάσει άσχημο βράδυ. Είναι φυσικά έξω από τη λογική του Βάσκου αναμορφωτή να ροκανίσει το χρόνο και να κάνει το σταυρό του για να κρατήσει η ομάδα του το αποτέλεσμα και κάπως έτσι, μίζερα και κακομοιρικα να φτάσει στον μεγάλο τελικό της 29ης Μαϊου. Άλλωστε με τον Ελ Καμπί να… μυρίζει αίμα ανάμεσα στους αργοκινητους στόπερ της Άστον Βίλα, κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο.
Ωστόσο την ποιότητα, ενδεχομένως και τη… λύσσα των παικτών της Άστον Βίλα, δεν είναι για να τα υποτιμάς. Υπάρχει όμως και η λύσσα των παικτών του Ολυμπιακού να γράψουν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Υπάρχει η θεμιτή φιλοδοξία του καθενός ξεχωριστά να εκτοξεύσει τις μετοχές του στο ευρώ ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Τέλος, υπάρχει ο Χοσέ Λουίς Μπεντιλίμπαρ που θα βρει και θα διδάξει τον τρόπο για να στείλει τον Ολυμπιακό στον μεγάλο τελικό και τους χιλιάδες οπαδούς του στο νεόδμητο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας…