Πού χάθηκαν οι φανατισμένοι;

Είναι βέβαιο ότι δεν χρειάζεται να υπερβείς τα 50 χρόνια ηλικίας για να αντιληφθείς πως τα ΜΚΔ δεν είναι… πραγματική ζωή, αλλά μια εικονική πραγματικότητα. Ακόμα κι έτσι είναι μια πραγματικότητα κι αυτοί που σουλατσάρουν στο facebook, ή στο twitter, άλλοτε με το όνομα και τη φάτσα τους, άλλοτε με ψευδώνυμο (ασφαλέστερος τρόπος για να είσαι ακόμα πιο εριστικός), ζουν ανάμεσά μας, έχουν μια ψήφο όπως εμείς, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.

Είναι οι τύποι που κάνουν σημαία την ημιμάθεια, είναι οι τύποι που εύκολα φανατίζονται, γιατί απλά δεν έχουν δική τους κρίση. Είναι τύποι που μπορείς με ένα ποστάρισμα να τους πείσεις ότι οι στίχοι από τις Μουσικές Ταξιαρχίες ήταν προβλέψεις του Παΐσιου. Είναι οι τύποι που λατρεύουν να μας… τη λένε, γιατί από τη μια είναι δυστυχισμένοι με τη ζωή τους, από την άλλη «έχουμε παίξει μπάλα και ξέρουμε».

Τον καιρό, λοιπόν, που ο Παναθηναϊκός ανοιγόκλεινε την πόρτα της Ευρωλίγκας, πέραν της αυτονόητης (γι’ αυτούς) στήριξης στις επιλογές του προέδρου, είχαν αναπτύξει θεωρίες και συλλογισμούς, οι οποίες σε άφηναν άφωνο, τόσο για την ανυπαρξία επιχειρήματος και λογικής σκέψης, όσο και για την ευκολία με την οποία εκφέρονταν ως… η απόλυτη αλήθεια.

Όσοι μέναμε ψύχραιμοι, τον καιρό της… φωτιάς, αναρωτιόμασταν «πού θα πάει;» και τότε όχι απλά μας κατακεραύνωναν, αλλά είχαν έτοιμο το κατηγορητήριο, καθώς ήταν πρόδηλο πως ήμασταν «εχθροί» του Παναθηναϊκού, άρα μέλη της θύρας 7, ου μην και χρηματοδοτούμενοι από τον «μίστερ ψεύτικο χαμόγελο» (κατά κόσμον Τζόρντι Μπερτομέου).

Από νωρίς κυκλοφόρησε η «είδηση» ότι ο Παναθηναϊκός συνεχίζει στην Ευρωλίγκα. Κι απ’ όλους αυτούς ούτε ένα ποστάρισμα, που να στρέφεται κατά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο οποίος ΔΕΝ πήρε την ομάδα να φύγει, ο οποίος ΔΕΝ αποχώρησε από το πρωτάθλημα της Euroleague Mafia, ο οποίος ΔΕΝ ολοκλήρωσε τη συμφωνία με το Τσάμπιονς Λιγκ, που από μικροί είχαν όνειρο να δουν εκεί την ομάδα τους.

Πού χαθήκατε ωρέ παλικάρια; Πάλι έχει δίκιο ο πρόεδρος (αυτή τη φορά έχει); Και τότε, και τώρα έκανε το σωστό; Ελάτε τώρα, είναι η στιγμή να πείτε το κλασικό «εγώ από τότε φώναζα ότι δεν πρέπει να φύγουμε από την Ευρωλίγκα» και να μείνω με τον Νοικοκύρη, τον Μπραουδάκη, τον Λεούση, τον Χελάκη και τα άλλα παιδιά να κοιταζόμαστε για να βρούμε ποιος ήταν υπέρ της αποχώρησης του «τριφυλλιού» από την κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Ηθικά διδάγματα: Μπορεί κι ο (αγαπημένος σας) πρόεδρος της ομάδας (της καρδιάς σας) να κάνει λάθος. Δεν είναι κακό, μόνο αν έκανε ομάδα το Βατικανό θα ήταν αλάνθαστος (άσφαλτος κατά τη λαίδη) ο πρόεδρος.

Το επάγγελμα του «χειροκροτητή» διέρχεται κρίση, καθώς υπάρχει περισσότερη προσφορά από ζήτηση, οπότε μάλλον πρέπει να αλλάξετε επαγγελματικό προσανατολισμό.

Όσο πιο «κριτική» είναι η στάση των φιλάθλων και των οπαδών απέναντι στους διοικούντες -όταν δεν ξεπερνιούνται οι όροι και οι γραμμές-, τόσο καλύτερο είναι για το σωματείο. Όταν όλοι κοιτάτε στον ουρανό να δείτε προς τα πού πετάει ο γάιδαρος, έχετε χάσει το παιχνίδι.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Υ.Γ.: Ο Παναθηναϊκός ανήκει στην Ευρωλίγκα. Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη…