Τα είδη των φιλάθλων

Ηλεκτρικός, οκ; Μπαίνω στον ηλεκτρικό να πάω γήπεδο, κασκόλ στην τσάντα και υποψία καμία στους φίλτατους συνοδοιπόρους. Όλα ήρεμα μέχρι το γήπεδο.

Στάση πρώτη, ανοίγουν οι πόρτες, βρε κάλως τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα! Πέντε πιτσιρικάδες, 18 έως 20, τσίτα-μπόμπα προετοιμασμένοι. Κασκόλ θες; Είχαν. καπέλο θες; Είχαν. Μπλούζα, μπρελόκ; Όλα. Ως και κάλτσες άμα έβλεπα, με το σήμα της ομάδας θα ήταν.

Οι ενθουσιώδεις.

Πέντε πιτσιρικάδες, 8 στάσεις η διαδρομή, μόνο συνθήματα. Το παθαίνουν αυτό τα αγόρια, όσο πιο μικροί, τόσο πιο αποφασισμένοι. Τι γράφει το διαβατήριο; Άλλη ομάδα;! Δεν μπαίνεις. Και δωσ’του τα συνθήματα και δωσ’του τα χοροπηδηχτά και δωσ’του ένα θαψιματάκι στον φίλο που δεν ακολούθησε.

«Είδες ο μαλάκας, ρε; Δεν τον άφησε η γκόμενα τον ξεφτίλα. Νταξ, θα του στέλνουμε selfies, του μαλάκα!». Εμ, πείτε έτσι, χρυσά μου. Θα ξαναμετρήσουμε το οπαδιλίκι σας μόλις πάθετε την πρώτη καψούρα, που θα σας χάσει το γήπεδο, θα σας χάσει κι η μανούλα σας.

Αλλά η πόρτα ξανανοίγει, στάση επόμενη.

Ο φοιτητής. Ο φοιτητής φυσικά δεν είναι κανάς άσχετος, έχει ήδη μελετήσει: την εντεκάδα – το στήσιμο της ομάδας – τους τραυματισμούς του αρχηγού – τα κρυφά βλέμματα που αντάλλαξαν κάποια στιγμή σε προπέρσινο ματς ο αναπληρωματικός με τον βοηθό του διαιτητή και την ύποπτη μεταξύ τους σχέση. Ο φοιτητής είναι σίγουρος, έχει αυτοπεποίθηση, έχει έρθει διαβασμένος και πηγαίνει για τουλάχιστον 9 στα 10.

Αμ, δε. Γιατί η πόρτα ξανανοίγει και μπαίνει ο επιστήμονας.

Να μην κοροϊδευόμαστε, ο επιστήμονας δεν είναι καθόλου συμπαθητικός. Είναι αυτός ο τύπος που θα πιάσει τον φοιτητή μόνο και μόνο για να του τσακίσει την χαρά, χωρίς άλλον λόγο. «Ναι, αλλά τη σύνθεση της αντίπαλης ομάδας την ξέρεις; Ναι, αλλά εσύ ήξερες ότι πριν το προπέρσινο ματς, ο αναπληρωματικός και ο βοηθός του διαιτητή ήταν το 1999 συμμαθητές, πράγμα που πιθανότατα θα παίξει σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, αλλά όχι, άμα δεν ξέρεις να μη μιλάς, εγώ την ομάδα την παρακολουθώ από παιδί…»

(Όλοι μας)

«… κι είχα γνωρίσει προσωπικά τον προπονητή…»

(Εννοεί ότι του έδωσε κάποτε αυτόγραφο)

«…και ξέρω».

(Καλύτερα απ’όλους, γνωρίζουμε).

Θα τον ακούσετε να μοιράζετε την εκτίμησή του με τον φίλο που τον συνοδεύει, γνωστό και ως «το τσικό του επιστήμονα», που αντικειμενικά δεν έχει καμία μα καμία άλλη ιδιότητα.

Η εκτίμησή του θα είναι λάθος. Δεν θα έχει διαβάσει καν την 11αδα. Ωστόσο, πριν φτάσουμε στο γήπεδο, θα τα βάλει με: Τα

Το κορίτσι. Το κορίτσι, στο μυαλό του επιστήμονα, έρχεται είτε επειδή την κουβαλάει ο γκόμενος, είτε επειδή έχει μάθει πως στα αθλητικά sites γίνονται αφιερώματα με τις «Ωραίες της κερκίδας». Είναι και αστείος, ο χρυσός μου, θα ρωτήσει τα κορίτσια αν τα περιμένει κάποιος στο γήπεδο. Μάντεψε ποιος δεν πρόκειται να τα συναντήσει ποτέ, ε;

Επόμενη στάση, μπαίνει το ζευγαράκι. Το ζευγαράκι είναι αγκαλιασμένο στο βαγόνι, καμιά φορά το αγόρι λέει χαμογελαστά στο κορίτσι τι θα δούνε σήμερα, ποιοι παίζουν, γιατί έχει σημασία. Και το κορίτσι τον ακούει υπομονετικά, ενώ βασικά χέστηκε και ίσως γνωρίζει ήδη, αλλά άμα είμαστε ερωτευμένες θέλουμε να κάνουμε χατίρια στα αγόρια. Συμπαθέστατο είδος το ζευγαράκι, στο γήπεδο καβαλιέται στο ημίχρονο θεωρώντας ότι δεν τους βλέπει κανένας.

Βέβαια, εννοείται πως τους βλέπουμε όλοι και κυρίως ο νοικοκυραίος. Ο μπαμπάς με το παιδί του, του δημοτικού και πλέον –πράγμα πολύ πολύ ευχάριστο- στα γήπεδα βλέπουμε και μπαμπάδες με τις κόρες τους, όχι μόνο με τους γιους. Ο μπαμπάς με το παιδί είναι σύντροφος, δάσκαλος, φίλος και πατέρας. Μεταλαμπαδεύει γνώση και πολιτισμό. Στηρίζει τα θεμέλια της κοινωνίας με την ελπίδα να μην του γίνει ποτέ ο μπόμπιρας οπαδός του αντιπάλου.

Κι είναι ο μοναδικός φίλαθλος που έχω δει στο γήπεδο να αγκαλιάζουν και να φιλούν τα παιδιά τους όποτε τρώει γκολ η ομάδα. Της παρηγοριάς είναι αυτά.

Μέχρι που φτάνουμε και ξεκινά το σπρωξίδι και το ποδοβολητό, βγάζω το κασκόλ μου, το τυλίγω στον λαιμό, πάμε για σύνθημα;

Για 90 λεπτά θα είμαστε όλοι αδέρφια.