Nα γίνουμε και καλύτεροι και άνθρωποι

Η αλήθεια είναι ότι είχα άλλο πράγμα στο μυαλό μου, αλλά παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση που αναδεικνύει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους και κυρίως στην μετακίνηση τους εκτός σπιτιού συνάνθρωποι μας με ειδικές ικανότητες, αποφάσισα να προσπαθήσω και εγώ να πείσω έστω και έναν να αλλάξει συμπεριφορά.

“Στα καλά του καθισμένου” λέγεται η παράσταση που ανεβάζουν ο Μιχάλης Σαρόπουλος και ο Δημήτρης Αντωνίου. Με τον τελευταίο, μάλιστα, να βρίσκεται καθισμένος σε ηλεκτρονικό αμαξίδιο και να προσπαθεί να μας “φωνάξει” ότι οι δρόμοι δεν είναι μόνο για εμάς που έχουμε την τύχη να στεκόμαστε όρθιοι στα πόδια μας.

H αλήθεια είναι ότι αν και από συνήθεια προσέχω τις ράμπες στα πεζοδρόμια και αποφεύγω να παρκάρω εκεί, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο εγκληματική είναι η αδιαφορία που επιδεικνύουμε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Όταν ο συνάνθρωπος μας με ειδικές ικανότητες θα βρεθεί μπροστά στον …τοίχο που έχουμε δημιουργήσει εμείς παρατώντας τα αυτοκίνητα μας όπου μας καπνίσει, γιατί πολύ απλά δεν βρίσκουμε πάρκινγκ και θα αργήσουμε στο ραντεβού για καφέ, έχει τρεις επιλογές.

Ή θα αναγκαστεί να προσπαθήσει να κατέβει από σημείο του πεζοδρομίου χωρίς ράμπα , με κίνδυνο να τραυματιστεί από τα διερχόμενα οχήματα, ή θα περιμένει εγκλωβισμένος εκεί μέχρι ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου να του κάνει την …χάρη και να έρθει να το μετακινήσει ή θα πρέπει να μείνει κλεισμένος σπίτι του και να πάθει κατάθλιψη.

Με ποιο δικαίωμα ασυνείδητε οδηγέ θα του επιβάλεις ένα από τα παραπάνω; Με ποιο δικαίωμα ρε φίλε θα του κάνεις ακόμα πιο δύσκολη την ζωή του, επειδή εσένα έτσι σου …κάπνισε;

Και φυσικά η χειρότερη συνομοταξία είναι αυτοί που γυρνάνε μετά από ώρα και αντί να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή, επιτίθενται λεκτικά σε έναν συνάνθρωπο τους που δεν μπορεί λόγω της κατάστασης του να υπερασπιστεί τον εαυτό του.