Ξεπουλώντας, μάλωναν ποιος είναι ο καλύτερος πλασιέ

Το είχα αναφέρει και παλιότερα πως τηλεόραση παρακολουθώ από σπάνια έως ποτέ, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως κάποιο αθλητικό γεγονός, είναι δύσκολο να με αιχμαλωτίσει το κουτί. Ξεπερασμένες εκπομπές που αναμασούν τα ίδια, απόλυτη έλλειψη φαντασίας και δημιουργίας, ειδήσεις από στρατευμένους παρουσιαστές που παπαγαλίζουν με ταχύτητα πολυβόλου τη γραμμή του κόμματος. Η Ελληνική τηλεόραση μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες μόνο στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία, σε περίπτωση που τσακώσουν το νέο Κουφοντίνα ας πούμε, αντί για τις κλασικές ανακρίσεις, να τον δέσουν μπροστά σε τηλεόραση που θα παίζει δελτία ειδήσεων και talk show και σε μερικά λεπτά θα έχει ξεράσει που κρύβουν τα μπαζούκας μαζί με ονόματα και διευθύνσεις όλης της ιεραρχίας.

Το θέατρο που παίχτηκε στη Βουλή με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας, είχα μια περιέργεια να το παρακολουθήσω, περισσότερο στο πλαίσιο διασκέδασης και επιβεβαίωσης της κατάντιας..

Εκείνο που παραμένει διαχρονικά εντυπωσιακό, είναι η ορολογία που χρησιμοποιείται ώστε να να σε πείσουν πως δεν ξοδεύουν άσκοπα το χρόνο τους, εργάζονται σκληρά για την προκοπή της πατρίδας. Πρόταση δυσπιστίας λέει, λες και υπήρχε ποτέ σχέση εμπιστοσύνης κυβέρνησης αντιπολίτευσης, φανερά τουλάχιστον. Και τα κουκιά μετρημένα κι απολύτως ελεγχόμενα! Σα να λέμε ότι εμφανίζομαι εγώ που το 2008 είχα δώσει 400 ευρώ για ΑΜΚ στον ΠΑΟΚ και ως μέτοχος του 0.0000002% καταθέτω πρόταση μομφής κατά του Σαββίδη, αφού έχω βρει κάνα δυο νούμερα σαν κι εμένα, που διψούν για λεζάντα.

Όπως ακριβώς η τηλεόραση λοιπόν μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στην Αντιτρομοκρατική και μόνο, έτσι και η Βουλή, αποτελεί τη μετεξέλιξη του παλιού καλού Λαζόπουλου, ή υποκατάστατο των Ράδιο Αρβύλα.. Αν ξεπεράσεις μέσα σου πως το μέλλον της χώρας και του καθενός από εμάς εξαρτάται ή και ορίζεται από 300 ρεμπεσκέδες, που έτσι κι έβγαιναν στην κανονική αγορά εργασίας δε θα έβρισκαν μεροκάματο ούτε ως ποτηράδες σε παρακμιακό μπιτς μπαρ που παίζει σκυλάδικα, μπορείς εύκολα να διασκεδάσεις.

Τέλος πάντων, το απόγευμα του Σαββάτου έψηνα ψάρια και από το διπλανό διαμέρισμα άκουγα τους κομματικούς διαξιφισμούς.

Ξεκίνησα με Μητσοτάκη, χωρίς να έχω εικόνα μόνο ήχο, άκουγα ένα άψυχο και άνοστο πράγμα να απαγγέλλει και μάλιστα κομπιάζοντας, έναν απολύτως ξύλινο λόγο, χωρίς περιεχόμενο.

Είτε άκουγες τον Αντρέα με τον θείο Καραμανλή, είτε Σημίτη με ανιψιό Καραμανλή ένα και το αυτό ήταν, «να φύγετε εσείς οι κακοί, οι προδότες, οι ανίκανοι, να έρθουμε εμείς οι ικανοί, οι πατριώτες, να κάνουμε την Ελλάδα παράδεισο, δε σας αντέχει άλλο ο Έλληνας, έχετε καταστρέψει τη χώρα…»

Η σύγκριση ίσως προσβάλει τους παλαιότερους που χωρίς να διαφέρουν σε κάτι ουσιώδες, είχαν έναν παλμό, ένα πάθος ρε παιδάκι μου, χειρίζονταν καλύτερα τη γλώσσα, σήμερα ακούμε τα ίδια ψέματα αλλά χωρίς κανένα συναίσθημα, η χροιά και ο τόνος της φωνής του Μητσοτάκη θύμιζε παιδιά Δημοτικού που τα έβαζαν κάποτε να απαγγείλουν ποιήματα στις εθνικές επετείους και τα έλεγαν από υποχρέωση.

Η μεγαλύτερη πλάκα με τους πολιτικούς είναι πως κάθε που ανεβάζουν την ένταση της φωνής τους, οι υπόλοιποι μ@λ@κες από κάτω τους χειροκροτούν με ενθουσιασμό, λες και υπάρχει floor manager που κάνει σινιάλο πότε πρέπει να χαρούν και πότε να γελάσουν, όπως είχε κάποτε ο Τζι Πόλυ Πολυχρονίου, στον τροχό της τύχης.

Αναρωτιόμουν στ΄ αλήθεια, αυτό το πράγμα -γιατί δυσκολεύομαι να το ονομάσω εν δυνάμει πρωθυπουργό-, υπάρχει έστω και μισός Έλληνας που θα το ψηφίσει, επειδή το πιστεύει ως πολιτική οντότητα;

Το ότι θα το ψηφίσουν για να φύγει ο Τσίπρας είναι άλλο καπέλο, όπως και τον Τσίπρα ψήφισαν κάποιοι για να φύγει ο Σαμαράς κι ο Μπένυ, υπάρχει μια λογική να επιλέγεις αυτόν που συγκεντρώνει πιθανότητες να απομακρύνει εκείνον που θες να φύγει.

Πέρα από αυτό όμως, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως αυτό το πουλί, μπορεί να κυβερνήσει όχι την Ελλάδα, άλλα έστω το Μέγαρο Μαξίμου;

Τέλος πάντων, η συζήτηση που υποτίθεται πως είχε ως αφορμή το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, επικεντρώθηκε στο ποιος είναι ο μεγαλύτερος δοσίλογος της ιστορίας, λες και άκουγες γειτόνισσες να μαλώνουν για τη μπουγάδα.

Ο Μητσοτάκης κατηγορούσε τον Τσίπρα ενώ το κόμμα του δεν έκανε κάτι πολύ διαφορετικό στο παρελθόν, ο δε Τσίπρας στην προσπάθειά του να πείσει πρόκειται για επιτυχία, εκτός από τις ήδη γνωστές ασυναρτησίες της κυβερνητικής γραμμής, πέταξε το εξής κουφό:

«Στα ταξιδιωτικά τους έγγραφα, η λέξη Μακεδόνας, που καταγράφεται τα τελευταία 25 χρόνια, θα αντικατασταθεί από τις λέξεις πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας».

Παράτησα τα ψάρια ψάχνοντας να βρω σαμπάνια για να γιορτάσω το θρίαμβο, από εδώ και στο εξής σκέφτηκα πως για να τρολάρω τους Ολυμπιακούς δε θα τους αποκαλώ Ολυμπιακούς, αλλά «φιλάθλους του Ολυμπιακού»! Έτσι για να σκάσουν.

Όσο για μένα, αν κάποιος θελήσει να με εξοντώσει δε θα με συγκαταλέγει στους αρθρογράφους του to10.gr, αλλά θα με αποκαλεί ως κάποιον που γράφει στην αθλητική ιστοσελίδα του Χαραλαμπόπουλου! Αντικαταθλιπτικά να έχω, για να ξεπεράσω το σοκ.

Αλήθεια, πιστεύει κάποιος πως αυτά, έχουν ή θα έχουν κάποια αξία ειδικά στο μέλλον;

Να το ξέρουμε δηλαδή, έτσι και πετύχουμε κάνα Σκοπιανό στην Ασπροβάλτα και μας συστηθεί ως Μακεδόνας ή Βορειομακεδόνας έστω, να του πούμε «ίσα μωρή χαμούρα και σ’ έφαγα, πολίτης της Β. Μακεδονίας είσαι, από που κι ως που δηλώνεις Μακεδόνας;».

Μιλάμε για σαθρά επιχειρήματα που αφενός μαρτυρούν ενοχή, πλασάρονται ως κατορθώματα αφετέρου, νομίζοντας πως απευθύνονται σε παιδάκια, που ξεγελιούνται με μια καραμέλα.

Θα μπορούσε να ΄ναι κι έτσι, αν και η αλήθεια είναι πως βιώνουμε την εξέλιξη των πάλαι ποτέ πράσινων και γαλάζιων καφενείων, όπου ο καθένας επικεντρώνεται στα στραβά του απέναντι, κλείνοντας τα μάτια στην μπαγαποντιά και την ανικανότητα, του καφενείου που συχνάζει ο ίδιος..

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως η Μακεδονία ξεπουλήθηκε και το θέμα συζήτησης και τριβής στη Βουλή αποτελούσε ποιος την πούλησε πρώτος, ποιος τοποθέτησε την κορδέλα πάνω στο κουτί πριν αποσταλεί το δώρο, με το διακύβευμα να αφορά σε τελική, ποιος είναι ο μεγαλύτερος και ποιος ο όχι τόσο μεγάλος πλασιέ-προδότης.

Αντί πρότασης δυσπιστίας λοιπόν, θα ταίριαζε μια πρόταση συμβίωσης που είναι και της μόδας, οι ταινίες άλλωστε επιβάλλεται να έχουν happy end για να κόψουν εισιτήρια.

Οι εθνοπατέρες πλέον, σε κοιτάνε στα μάτια και στο λένε στα ίσια, «σε δουλεύουμε ρε κορόιδο, στο λέμε, στο δείχνουμε με κάθε τρόπο, δε σου αφήνουμε το περιθώριο να πιστέψεις πως έχεις πιθανότητα να αναπνεύσεις, επειδή είσαι όμως ένα τετράποδο που έτυχε να περπατάει όρθιο, πάλι σε εμάς θα έρθεις».

Η μεγαλύτερη πλάκα είναι πως και να ήθελε ο Έλληνας δεν έχει εναλλακτική, ας μην το βαρύνουμε κι άλλο όμως, μέρες Μουντιάλ που διανύουμε.

Ένα από τα σοφότερα πράγματα; που έχω ακούσει στη ζωή μου, είναι πως «στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα, υπάρχουν πάντα διέξοδοι που απλώς δε βλέπεις…».

Μη το μπερδέψετε με το χιλιοφορεμένο πως «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», ακόμα κι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, όταν υπάρχουν αδιέξοδα καταλύεται κάθε έννοια Δημοκρατίας, έστω και αθόρυβα, από όποια σκοπιά κι αν το δείτε.

Αυτός είναι ο λόγος που στην Ελλάδα έχουμε κατ΄επίφασιν Δημοκρατία, στην πραγματικότητα βιώνουμε τον ορισμό του κοινοβουλευτικού φασισμού, όπου τα κυβερνητικά κόμματα καταλαμβάνουν την εξουσία, κάνοντας τα ανάποδα απ΄όσα δεσμεύτηκαν να κάνουν.

Κι όταν φτάνουν σε κατάσταση υπερχρέωσης αδυνατώντας να βάλουν μπρος την μηχανή της παραγωγής και θέλοντας ταυτόχρονα να μην πειράξουν το κομματικό κράτος, αρχίζουν να πετσοκόβουν μισθούς, συντάξεις και να αυξάνουν τους φόρους.

Ή όταν τους βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό για να συμβιβαστούν με τα Σκόπια, ξεπουλάνε ιστορίες που δεν τους ανήκουν, λες και πρόκειται για ακίνητα που κληρονόμησαν.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Και ξωπίσω ακολουθεί ο λαός, που παραδοσιακά κυνηγάει με πέτρες αυτούς που ο ίδιος είχε φέρει στην εξουσία πάνω σε άσπρα άλογα, για να τον σώσουν από τους προηγούμενους, που επίσης είχε ψηφίσει για να τον σώσουν από τους πιο προηγούμενους…