Παναθηναϊκός : Δεν μπορούσε να χάσει και να ήθελε…

Τα είχαμε πει και το μεσημέρι πριν το ματς. Πρόκειται για μια από τις χειρότερες, από πλευράς ποιότητας, σειρές τελικών των τελευταίων χρόνων. Δύο ομάδες με χτυπητές αδυναμίες, δύο σύνολα με δομικά ζητήματα στο ρόστερ που έδειξαν και στα μεταξύ τους παιχνίδια το πρόσωπο παρουσίαζαν όλη τη σεζόν.

Οι νικητές της βραδιάς και πρωταθλητές πια ήταν απλώς λιγότερο χειρότεροι από τους αντιπάλους τους. Το σημερινό ματς είχε δύο πρόσωπα. Στο πρώτο μέρος οι ερυθρόλευκοι, ποντάροντας και στο άγχος των γηπεδούχων, ήταν καλύτεροι και σαφώς πιο συγκεντρωμένοι στο πλάνο τους. Ποιο ήταν αυτό; Μα να χαλάσουν το μυαλό των αντιπάλων τους και να οδηγήσουν το σκορ σε χαμηλά επίπεδα. Οι μόλις 31 πόντοι των πρασίνων ήταν αποτέλεσμα αυτής της τακτικής. Η εικόνα της αναμέτρησης έμοιαζε σε πολλά με τον πρώτο τελικό και όλα προμήνυαν ένα δύσκολο βράδυ για τον Παναθηναϊκό. Το δεύτερο ημίχρονο όμως ήταν τελείως διαφορετικό.

Οι γηπεδούχοι μπήκαν πιο συγκεντρωμένοι, βρήκαν σκορ και από μακριά, οπότε το momentum άλλαξε. Κομβικό ρόλο σε αυτό έπαιξε, κατά τη γνώμη μου, η χωρίς λογική απόφαση των διοικούντων τον Ολυμπιακό να αποχωρήσουν προσωρινά από το γήπεδο. Η διακοπή αυτή όχι μόνο δεν βοήθησε τους παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου, αλλά αντιθέτως τους αποσυντόνισε εντελώς. Επιπλέον έδωσε στους παίκτες του Τσάβι Πασκουάλ τον απαραίτητο χρόνο να αποβάλλουν την πίεση που ένοιωθαν, να ηρεμήσουν και να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά.

Αγωνιστικά το ματς κρίθηκε κυρίως σε δύο τομείς. Πρώτον στο ότι ο Ολυμπιακός ήταν γυμνός κοντά στο καλάθι με τον βασικό του σέντερ, Νίκολα Μιλουτίνοφ, να είναι σε έναν ακόμα τελικό εκτός τόπου και χρόνου. Με τον ΜακΛιν μπορείς να πάρεις ένα ματς όχι όμως και τον τίτλο. Δεύτερον στο ότι στην τρίτη περίοδο οι γηπεδούχοι βρήκαν πολλούς πόντους στο ανοικτό γήπεδο. Η άμυνα των πρασίνων εγκλώβισε τα ατού των φιλοξενούμενων και μοιραία το ματς γι’ αυτούς γύρισε. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί το πολύ κακό πρώτο μισό του Παναθηναϊκού και να πάει στα αποδυτήρια με μεγαλύτερη διαφορά, αλλά ούτε και τα τέσσερα φάουλ του φυσικού ηγέτη των πρωταθλητών, Νικ Καλάθη, γρήγορα στην τρίτη περίοδο, δεν μπορούσαν να έχουν ρεαλιστικές ελπίδες για ένα νέο break.

Τώρα το μόνο βέβαιο είναι πως ο συνήθως διαμαρτυρόμενος Ολυμπιακός θα τα ρίξει όλα στη διαιτησία. Θα πει ότι δεν παίχτηκε το ματς στα ίσα και άλλα συναφή. Είναι η μόνιμη και εύκολη δικαιολογία για τους διοικούντες, τους προπονητές και ενίοτε τους παίκτες των ερυθρολεύκων. Πείτε μου αλήθεια που αδικήθηκε ο Ολυμπιακός απόψε; Μήπως ο Μιλουτίνοφ δεν έκανε όλα τα φάουλ που του δόθηκαν; Μήπως τα αντιαθλητικά δεν ήταν; Μήπως δεν δόθηκαν όλα τα φάουλ που έγιναν από τους παίκτες των πρασίνων; Καιρός οι ερυθρόλευκοι να δουν την αλήθεια κατάματα.

Έχει έρθει η ώρα για γενναίες αποφάσεις. Αν πιστεύουν ότι έχασαν το πρωτάθλημα μόνο από τις όποιες αποφάσεις των ρέφερι, ότι έμειναν για δεύτερη στη σειρά χρονιά άτιτλοι λόγω ενός οργανωμένου σχεδίου εναντίον τους, ότι δεν έφθασαν στο final- four λόγω μόνο των ατυχιών, τότε δεν έχουν παρά να παραμείνουν ως έχουν. Μην τρελαθούμε κιόλας τελικά….

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Θα ήθελα να κλείσω με δύο πολύ όμορφες εικόνες από το ΟΑΚΑ. Η πρώτη στην ανάπαυλα όταν ο Βασίλης Σπανούλης ασπάστηκε τον Θανάση Γιαννακόπουλο σε μια αγκαλιά αγάπης μεταξύ τους και η δεύτερη στο τέλος του αγώνα με πρωταγωνιστή πάλι τον αρχηγό του Ολυμπιακού. Τότε που ενώ βρίσκεται περικυκλωμένος από οπαδούς του Παναθηναϊκού όχι μόνο δεν έχουμε ασχήμιες, αλλά το αντίθετο. Φιλοφρονήσεις προς το πρόσωπο του και ευχαριστώ για αυτά που πρόσφερε στην ομάδα όταν αγωνιζόταν με το τριφύλλι στο στήθος. Πάντα τέτοια μπας και αλλάξουμε σιγά σιγά νοοτροπία… Για τον Παύλο, γιατί δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς