Μουντιάλ : Χωρίς ποδοσφαιρική λογική δεν πας πουθενά

Έκατσα να δω την πρεμιέρα της Αργεντινής και σε αυτό το Μουντιάλ. Αγαπημένη Εθνική Ομάδα λόγω του ήρωα των παιδικών μου χρόνων, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Δεν είναι το αποτέλεσμα τόσο που με απογοήτευσε, όσο η εικόνα. Μια εικόνα που θύμιζε ποδόσφαιρο άλλων εποχών και που δυστυχώς έμοιαζε τόσο πολύ με αυτήν που παρουσίασε η ομάδα και πριν από τέσσερα χρόνια στα γήπεδα της Βραζιλίας.

Θα μου πει κανείς ότι στην προηγούμενη διοργάνωση έφθασε μέχρι το τέλος και απλά έχασε στον τελικό, γιατί να μην το κάνει και φέτος; Αλήθεια υπάρχει έστω και ένας υποστηρικτής τους, που να πιστεύει ότι μπορεί η Αργεντινή να σηκώσει το τρόπαιο και να στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1986; Ελάχιστοι πιστεύω το υποστηρίζουν αυτό. Οι λόγοι πολλοί. Αγωνιστικοί και όχι μόνο. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Τα πάντα ξεκινούν από όσα έγιναν πριν η αποστολή πάει στη Ρωσία. Σε καμία σοβαρή ομάδα η κατάρτιση της αποστολής δεν γίνεται με βάση τα θέλω ενός παίκτη ή της παρέας του, όσο μεγάλος και αν είναι αυτός. Όποιος πορεύθηκε με αυτή τη συνταγή δεν πήγε μακριά. Η Αργεντινή αποφάσισε, για ένα ακόμη τουρνουά μεγάλης διοργάνωσης, να διαχειριστεί με λανθασμένο τρόπο τα δεδομένα. Πρώτον αποκλείστηκαν παίκτες που απλά δεν ήταν αρεστοί στο παρεάκι του Μέσι. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αστέρας της Ίντερ Μάουρο Ικάρντι. Δεύτερον το κακό αυτό επεκτάθηκε μέχρι και στον καταρτισμό της ενδεκάδας. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να βλέπεις την κατάσταση που βρίσκεται ο Ντι Μαρία, να κοιτάς στον πάγκο και να βάζεις τον Παβόν και όχι τον Ντιμπάλα.

Δεν είναι δυνατόν σε ματς, που παίζεται ως επί το πλείστον με τη μπάλα ψηλά, να βάζεις τόσο καθυστερημένα τον μοναδικό ουσιαστικά επιθετικό περιοχής που διαθέτεις, τον Ιγκουαϊν. Είναι δυνατόν να μην μπορείς να βρεις αμυντικό χαφ καλύτερο από τον κουρασμένο και γερασμένο Μασεράνο με τόσους Αργεντίνους να παίζουν σε αυτή τη θέση στην Ευρώπη, αλλά να επιμένεις σε αυτόν επειδή είναι ο αγαπημένος του Μέσι; Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Όλη η ομάδα παίζει με στόχο να περάσει, σε κάθε φάση, η μπάλα από τα πόδια του αρχηγού της. Η προσπάθεια αυτή κάνει τρομερά προβλέψιμο το παιχνίδι της ομάδας, κάνει την ανάπτυξη αργή όσο δεν παίρνει, δυσκολεύει την κίνηση των υπολοίπων και τελικά οδηγεί σε αποτελέσματα σαν το σημερινό, ειδικά αν ο αντίπαλος αποφασίσει να παίξει όπως οι Ισλανδοί. Ακόμα και αν ο σούπερσταρ τους ευστοχούσε στο πέναλτι και νικούσαν η γνώμη μου ίδια θα ήταν.

Πάμε και στον αρχηγό τώρα. Είναι εμφανές ότι το άγχος να αποδείξει ότι είναι ο πραγματικός και μοναδικός διάδοχος του μεγάλου Ντιέγκο τον έχει αποπροσανατολίσει από τον στόχο του. Στο τελευταίο, ίσως, Παγκόσμιο της καριέρας του φοβάται πως θα μείνει για μια ακόμη φορά χωρίς το τρόπαιο. Στο τέταρτο τουρνουά του ξέρει πως αν δεν τα καταφέρει και τώρα να πάρει το Άγιο Δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου κινδυνεύει, παρά τις αναρίθμητες διακρίσεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, να καταταγεί μόνιμα δεύτερος στο μυαλό και την καρδιά των συμπατριωτών του.

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…

Θα πρέπει να γίνει πιο απλός, στοιχείο άλλωστε που τον τον καθιέρωσε στο κορυφαίο level και να ασχοληθεί μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι αφήνοντας τα υπόλοιπα σε αυτούς που πρέπει. Αν το κάνει αυτό τότε οι πιθανότητες να φθάσει στην κορυφή θα αυξηθούν. Σε έναν όμιλο με Ισλανδία, Νιγηρία και Κροατία δεν είναι απίθανο να την πατήσεις αν δεν προσέξεις. Αν το βράδυ υπάρξει νικητής στο άλλο ματς, τότε η πίεση ενόψει του δεύτερου παιχνιδιού θα μεγαλώσει.