Εθνική Ελλάδας: Το «σκληρό» νόμισμα μιας καθολικής αποτυχίας

Euro με 24 ομάδες είναι η… μισή Ευρώπη. Ένα τόσο διευρυμένο τουρνουά που φλερτάρει λες με την ίδια την υποβάθμιση προσπαθώντας να τους χωρέσει όλους.

Φυσικά και είναι ωραίο να είσαι εκεί – και αυτό το εκτιμάς κυρίως όταν δεν είσαι-. Μόνο που για κάθε σοβαρή ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ευρώπης, το Euro πλέον δεν είναι στόχος: Κάτι σε υποχρέωση φαντάζει. Ένα τουρνουά που προκρίνεται σχεδόν ο ένας στους δύο…

Διαβάστε επίσης: Γεωργία-Ελλάδα: Τους προσβάλαμε, μας τιμώρησαν

Το 1980 όταν η Ελλάδα βρέθηκε εκεί για πρώτη φορά οι ομάδες ήταν μόλις οκτώ. To 2004 στο Euro που κατακτήσαμε οι ομάδες ήταν δεκαέξι, όσες και το 2008 και το 2012. Από το 2016 έχει αλλάξει το format. Και από τότε είναι που αποτυγχάνουμε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Να φτάσουμε ως τους είκοσι-τέσσερις.

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό: Σε αυτά τα τρία τελευταία τουρνουά -τα δύο που πέρασαν και το ένα που έρχεται με τις 24 ομάδες στα γήπεδα της Γερμανίας- από τις 55 Ομοσπονδίες της Ευρώπης, έχουν εμφανισθεί στο κεντρικό ταμπλό οι 32.

Δεν έχουν προκριθεί σε Euro με το νέο format το Σαν Μαρίνο, το Λιχτενστάιν, το Γιβραλτάρ, η Μάλτα, η Ανδόρα, η Μολδαβία, η Λιθουανία, η Λεττονία, τα Νησιά Φερόε, η Κύπρος, η Εσθονία, το Αζερμπαϊτζάν, το Κόσοβο, το Καζακστάν, η Λευκορωσία, η Αρμενία, το Λουξεμβούργο, η Βουλγαρία, το Ισραήλ, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία, η Νορβηγία –άλλο κατόρθωμα αυτό- και η Ελλάδα!

Αντίθετα σε αυτή την οκταετία προέκυψαν ως πρωτοεμφανιζόμενες σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, η Ισλανδία, η Βόρεια Ιρλανδία, η Ουαλία, η Αλβανία, η Σλοβακία, η Φινλανδία, η Βόρεια Μακεδονία. Από χθες και η Γεωργία στην πλάτη τη δική μας. Και αν ο «πολύς» Χβίτσα Κβαρατσχέλια το γύρισε στο… πατριωτικό «ήμασταν εξήντα χιλιάδες εναντίον έντεκα», το μέγεθος της αποτυχίας δεν αλλάζει.

Κρίμα για μια σειρά από ποδοσφαιριστές που εδώ και πολλά χρόνια… γράφουν στην πλάτη τους τα δύσκολα χιλιόμετρα της «εθνικής απαξίωσης». Κρίμα για τον Πέτρο Μάνταλο που έχει ζήσει με όλες τις λεπτομέρειες αυτή την σκληρή 10ετία που βρίσκει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μονίμως εκτός των μεγάλων διοργανώσεων, αλλά και την γενιά των 30αρηδών –Μασούρας, Μπακασέτας, Μπουχαλάκης, Κουρμπέλης, Πέλκας, Βλαχοδήμος- που ξέρουν ότι το πιθανότερο είναι χθες βράδυ να έχασαν τη μεγαλύτερη «εθνική» ευκαιρία της καριέρας τους.

Κρίμα και για τον Γκουστάβο Πογιέτ, διότι ο Ουρουγουανός μέσα στους καπνούς μιας διαλυμένης ΕΠΟ που θυμάται την εθνική ομάδα μόνο όταν ψάχνει «παράθυρο» στο τσάρτερ της για τους «βλαχοπροέδρους», κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα –καλή ή λιγότερο καλή, λίγη σημασία έχει-: Να ενώσει κομμάτια ενός παζλ, να συσπειρώσει, να δημιουργήσει μια βάση.

Κρίμα, αλλά όχι άδικο. Διότι χθες βράδυ το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα εμφανίστηκε κατώτερο της περίστασης απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν διαθέτει ούτε τα… μισά κυβικά του.

Υποχρεωτικά ο Γουίλι Σανιόλ, επέλεξε έναν σχηματισμό με πέντε «ακούνητους» στην άμυνα, ξέροντας καλύτερα από εμάς τα δομικά προβλήματα της Γεωργίας. Και ενώ λογικά ο Γάλλος προπονητής θα περίμενε «βομβαρδισμό» της περιοχής του, είδε έναν αντίπαλο που ξόδεψε ένα ολόκληρο ενενηντάλεπτο δίχως να μπορεί να αποφασίσει για τα βασικά: Για το πως τελικά ήθελε να πάρει αυτή τη νίκη και κατ επέκταση την πρόκριση

Η Ελλάδα δεν αποκλείστηκε στο άστοχο πέναλτι του Γιακουμάκη. Αποκλείστηκε διότι επέτρεψε στην Γεωργία να φτάσει ως τα πέναλτι. Τα υπόλοιπα ήταν αναπόφευκτα γύρω από μια ρουλέτα που πάντα θα δημιουργεί ήρωες και μοιραίους.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Τι ακολουθεί; Ποιος ξέρει. Δύσκολα κάτι που να περιέχει τον Γκουστάβο Πογιέτ, ο οποίος όπως φαίνεται παίζεται στα… ζάρια της συνεννόησης για τον επόμενο πρόεδρο της ΕΠΟ. Θα διαλέξει η ΑΕΚ, θα διαλέξει ο ΠΑΟΚ, θα κάνει η… μάνα; Θα δούμε. Ο Ουρουγουανός όμως πιθανότατα θα πληρώσει το μάρμαρο της αποτυχίας, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Και από εδώ πάνε και οι άλλοι…