Το μεγάλος λάθος είναι να μην διορθώνεις τα λάθη σου…

Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να αρχίσουν οι αφορισμοί (έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους). Να βγει περίπου άχρηστος ο Μεντιλίμπαρ και ανίκανοι οι αμυντικοί. Αν επικρατήσει τέτοια λογική αυτό σημαίνει ότι οι ερυθρόλευκοι θα ψάχνουν για νέο προπονητή και νέα φουρνιά αμυντικών και αμυντικογενών παικτών.

Έτσι δεν χτίζονται ομάδες και κυρίως δεν δημιουργούνται σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα σε παίκτες και προπονητή αφού όλοι θα νιώθουν περαστικοί. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και δεν χρειάζεται να αποδοθούν ευθύνες για το φιάσκο το βράδι της Κυριακής. Φιάσκο δεν ήταν η ήττα σαν αποτέλεσμα αλλά η συνολική εμφάνιση του Ολυμπιακού σε μια βραδιά που ο κόσμος του περίμενε να τον δει κυριαρχικό και αποφασισμένο. Όταν πριν ο Ποντένσε κάνει το θαύμα του, η κατοχή της μπάλας ήταν 68% για τους φιλοξενούμενους και μόλις 32% για τους γηπεδούχους κάπου υπήρχε λάθος.

Διαβάστε επίσης: Οργή κι ένα νέο «σκηνικό» στην Πρέμιερ Λιγκ

Προσοχή τώρα. Λάθος δεν είναι να επιλέξεις να μείνεις πίσω για να χτυπήσεις στις αντεπιθέσεις. Αυτό λέγεται τακτική και μπορούμε να τη συζητήσουμε. Λάθος είναι να αλλάζεις σχηματισμό παίζοντας με δυο φορ νομίζοντας έτσι πως θα μετουσιώσεις την επιθετικότητά σου σε γκολ. Ποια επιθετικότητα; Όταν βάζεις δυο σέντερ φορ υποτίθεται πως έχεις σχέδιο για να φτάνει η μπάλα στους κυνηγούς. Όταν το.. σχέδιο είναι οι μπακ να επιστρέφουν την μπάλα στον Πασχαλάκη επειδή δεν βρίσκουν συμπαίκτη ξεμαρκάριστο ή να την πετούν μπροστά στα τυφλά ώστε να περνάει στην κατοχή του αντιπάλου, κάτι πάει στραβά και θέλει διόρθωμα. Ηρθε όμως η γκολάρα του Ποντένσε και τα άφησε όλα όπως ήταν. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε αλλά δεν θα το χρεώσουμε μόνο σε αυτή τη συγκεκριμένη επιλογή.

Ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ (όσο ένα και δυο) από τραγικά λάθη της άμυνάς του. Εχει δίκιο να το επισημαίνει αυτό ο Μεντιλίμπαρ αλλά την επισήμανση μπορούμε να την κάνουμε κι εμείς. Από εκείνον ζητείται να βρει και τη λύση του προβλήματος. Είναι η έλλειψη δυνάμεων που φέρνει με τη σειρά της, έλλειψη συγκέντρωσης. Είναι που οι περισσότερες επιθέσεις του Παναθηναϊκού έσκασαν μέσα στην περιοχή του Πασχαλάκη γιατί το κέντρο με μόλις δυο παίκτες δεν μπορούσε να τις ανακόψει νωρίτερα. Φταίνε και τα δυο μαζί; Κάτι φταίει πάντως που οι ερυθρόλευκοι παρουσιάζουν αυτή την εικόνα. Μια ομάδα που έχει από την καταπόνηση πρόβλημα στα τρεξίματα δεν μπορεί να βγάζει την άμυνά της στα είκοσι μέτρα μακριά από την μεγάλη περιοχή. Πολύ δε περισσότερο όταν έχει αντιμετωπίσει αντίπαλο που εμφανίζει ως σταθερό πλεονέκτημά του την καλή κυκλοφορία της μπάλας. Στοιχειώδες κύριε Γουάτσον.

Όταν έχεις μειονέκτημα προσπαθείς να το κρύψεις όχι να το προβάλεις προκαλώντας και προσκαλώντας τον αντίπαλο να το αξιοποιήσει. Όταν δεν μπορείς να κάνεις άμυνα στις κατοχές του αντιπάλου τότε φροντίζεις να κάνεις άμυνα κρατώντας εσύ την μπάλα. Σε αυτό το ιδιότυπο 4-4-2 με δυο φορ που δεν κρατούν μπάλα αλλά στηρίζονται στην μια επαφή είναι λογικό να μικρύνουν τα ποσοστά κατοχής της μπάλας. Είναι άλλο πράγμα να παίζεις αυτό το σύστημα με δεύτερο επιθετικό τον Γιόβετιτς ή τον Ελ Αραμπί κι άλλο με τον Ναβάρο.

Δεν ισχυρίζομαι ότι καλά και σώνει ο Ολυμπιακός έχει το καλύτερο ρόστερ από τους άλλους διεκδικητές του τίτλου. Ισχυρίζομαι ότι με αυτό που διαθέτει μπορεί να είναι ανταγωνιστικός απέναντι σε κάθε άλλη ομάδα. Και περιμένω να το (ξανα)δείξει αρχής γενομένης από το επόμενο ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μέχρι τότε όσοι βρίσκονται στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού οφείλουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε ο Μεντιλίμπαρ και οι παίκτες του να δουλέψουν χωρίς αφορισμούς και βιαστικές αξιολογήσεις.