Όταν νοιώθεις σεβασμό για τον αντίπαλο που έχεις…

Τον ζήσαμε έντονα από την… αντίπερα όχθη. Οι δικές του χαρές στον αθλητισμό ισοδυναμούσαν σχεδόν πάντα με δικές μας λύπες. Ήταν το αντίπαλο δέος για χρόνια στο μπάσκετ.

Είναι ξεκάθαρο πως όσοι δεν είναι φίλαθλοι-οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν μπορούν να νοιώσουν πραγματικά στο 100% την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου. Δεν δέθηκαν ποτέ μαζί του, δεν πανηγύρισαν ποτέ μαζί του, δεν έκλαψαν ποτέ μαζί του.

Ήταν πάντα απέναντι στον αθλητισμό, έκλαιγαν με τις χαρές του, γέλαγαν με τις αποτυχίες του. Θα πει κανείς, και εσύ ρε φίλε που δεν είσαι Παναθηναϊκός, δεν νοιώθεις πραγματικά την τεράστια απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου, γιατί γράφεις για αυτή;

Η απάντηση στο δικό μου το μυαλό είναι απλή. Δυστυχώς στον άκρατο οπαδισμό που επικρατεί στον ελληνικό αθλητισμό έχουμε χάσει, αρκετές φορές και εμείς, την ουσία. Στον αθλητισμό άλλωστε υπάρχει η αντιπαλότητα, υπάρχει η κόντρα, υπάρχει η διαμάχη, υπάρχει όμως και ο σεβασμός στον αντίπαλο. Το τελευταίο θαρρώ πως το έχουμε ξεχάσει όλοι μας.

«Έφυγε» ένας μεγάλος παράγοντας του ελληνικού αθλητισμού ασχέτως ποιον σύλλογο υπηρέτησε. Και αυτό ότι ομάδα και αν υποστηρίζει ο καθένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.

Δεν τον ήξερα τον Παύλο Γιαννακόπουλο όπως είναι λογικό. Τον «μάθαινα» από αναφορές και ιστορίες που μου διηγούνταν κατά καιρούς συνάδελφοι που είχαν την ευκαιρία να τον ζήσουν από κοντά.

Ξέχωρα όμως από όσα έμαθα για τον Παύλο Γιαννακόπουλο δεν παύει να υπάρχει η εικόνα που είχα μεγαλώνοντας στην δική του εποχή και ζώντας ως οπαδός, πιτσιρικάς και ως δημοσιογράφος μεγαλώνοντας, την επική «μάχη» Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού.

Και είναι μεγάλο πράγμα πιστεύω να νοιώθεις πως έχει απέναντι σου έναν αντίπαλο που σου προκαλεί στο τέλος της ημέρας σεβασμό και τιμή για όσα προσφέρει στην ομάδα του. Έναν αντίπαλο που με την αγάπη για την δική του ομάδα δίνει ώθηση και στην δική σου για να τον κοντράρει. Μπορεί πολλές φορές να νοιώθεις πως όλα όσα έκανε για την ομάδα του έπληξαν την δική σου ομάδα όμως αυτό εν τέλει δεν αλλάζει την ουσία.

Μεγαλώσαμε, όσοι έχουμε περάσει πια τα δεύτερα –άντα με τις επικές «μάχες» Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στην δεκαετία του 1990, τα Φάιναλ Φορ, τις εγχώριες διοργανώσεις. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν με διαφορά ο μεγάλος αντίπαλος του Ολυμπιακού.

Ήταν ο πραγματικός ηγέτης του Παναθηναϊκού και παρότι ποτέ δεν τα έφερε έτσι η μοίρα να πάρει την ΠΑΕ μένει στην ιστορία ως (με διαφορά μάλιστα) η πιο ισχυρή φυσιογνωμία που βρήκε απέναντι του διαχρονικά ο Ολυμπιακός.

Για τον Παναθηναϊκό ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας στην ιστορία του. Για τον αθλητισμό σίγουρα από τους μεγαλύτερους.

Όσοι τον γνώρισαν όλα αυτά τα χρόνια που ασχολήθηκε ενεργά με τον ελληνικό αθλητισμό μέσα από την μεγάλη του αγάπη τον Παναθηναϊκό είχαν να λένε τα καλύτερα. Όχι απλά τώρα που «έφυγε».

MUST READ

Βραδιά… εξάρας

Μπορεί η δεδομένη αντιπαλότητα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού να δημιούργησε κόντρες διαχρονικά όμως κανείς δεν μπορεί να μην πιστώσει στον Παύλο Γιαννακόπουλου πως η αγάπη του για τον σύλλογο που είχε στα χέρια του ήταν πάνω από όλα. Και αυτό είναι που μετράει πάνω από όλα ο οπαδός.