Σίγησε η ψυχή και η καρδιά του Παναθηναϊκού

Είναι από εκείνες τις ειδήσεις που δεν θέλεις ποτέ να ακούσεις. Παρά το γεγονός ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή του ανθρώπου, όπως άλλωστε και κάθε έμβιου όντος στη φύση, παρά το γεγονός ότι ο Πάυλος Γιαννακόπουλος διένυε το 88ο έτος της ζωής του, η ανακοίνωση του θανάτου του γεμίζει θλίψη όλη την οικογένεια του Παναθηναϊκού.

Δεν θα μπω σε διαδικασία να γράψω στοιχεία ή γεγονότα της πορείας του στο Σύλλογο. Δεν έχει νόημα αφού λίγο πολύ όλα αυτά είναι γνωστά. Ούτε οι μεγάλες επιχειρηματικές του ικανότητες, πραγματικός πατριάρχης στο χώρο του φαρμάκου έστησε έναν κολοσσό από το μηδέν, δεν έχει αξία σε μια τέτοια στιγμή να αναφερθούν. Ο λόγος; Για όσους τον γνώρισαν είτε μέσω του Παναθηναϊκού είτε μέσω της ΒΙΑΝΕΞ προφανής. Σήμερα έφυγε ένας πραγματικά μεγάλος ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ένας άνθρωπος με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ποτέ του δεν έκανε επίδειξη, ποτέ του δεν συμπεριφέρθηκε με αλαζονεία, ποτέ του δεν πρόσβαλε κανέναν. Πάντα κοντά σε όποιον τον είχε ανάγκη, χωρίς να το διατυμπανίζει, βοηθούσε όπου μπορούσε με κάθε τρόπο.

Πέρα από την ανθρώπινη πλευρά του ανδρός για εμάς τους Παναθηναϊκούς υπήρχε και ο Πρόεδρος Παύλος. Τι να πει κανείς για τον Παύλο; Τι να πει κανείς για την τεράστια προσφορά του, όπως και του αδελφού του Θανάση, στην ομάδα μπάσκετ του τριφυλλιού και τον Ερασιτέχνη; Πήρε μια ομάδα σχεδόν στην απόλυτη απαξίωση και την οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης έξι φορές. Κατέστησε το τμήμα μπάσκετ του Συλλόγου την κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Δεν νοιάστηκε ποτέ για το οικονομικό, δεν έβαλε ποτέ τον εαυτό του πάνω από το Σύλλογο, ήταν πάντα απλός στρατιώτης της ομάδας. Οι μεταγραφές που έκανε, μέσα και αυτή του Ντράζεν που δεν πρόλαβε να φορέσει τα πράσινα λόγω του τραγικού θανάτου του σε τροχαίο, ακόμα και τώρα δεν έχουν ταίρι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι ο άνθρωπος που έφερε στη Γηραιά Ήπειρο το μεγαλύτερο όνομα, που πάτησε ποτέ παρκέ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τον Ντομινίκ Γουίλκινς.

Η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του τεράστια. Επιχειρηματικά αφήνει έναν όμιλο πρωτοπόρο και ηγέτη στο χώρο του φαρμάκου. Στον Παναθηναϊκό ευτύχησε να δει τον γιο του να αναλαμβάνει τα ηνία της Κ.Α.Ε και να συνεχίζει με επιτυχία το έργο του. Σημειολογικά λίγο πριν φύγει από τη ζωή είδε και τον Ερασιτέχνη, που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε για πολλά χρόνια, να περνά στα χέρια του Δημήτρη και να αποκτά νέα πνοή ξανά. Η μόνη πικρία που μένει σε εμάς, που τον ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, ότι δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει πράξη το σύνθημα «Παύλο θεέ πάρε την ΠΑΕ» όχι βέβαια με δίκη του ευθύνη. Σύνθημα που αν γινόταν πράξη θα είχε αλλάξει την ιστορία και του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Αντίο, λοιπόν, στον μεγαλύτερο Παναθηναϊκό παράγοντα της ιστορίας, στον τεράστιο Παύλο Γιαννακόπουλο….