Ο Ολυμπιακός έπαθε… Παναθηναϊκό

Η ιστορία του πρώτου τελικού στο ΟΑΚΑ επαναλήφθηκε και στον δεύτερο στο ΣΕΦ, αλλά από την ανάποδη. Την Κυριακή ο Παναθηναϊκός είχε ξεκινήσει καλά, αλλά από τη δεύτερη περίοδο και μετά εγκλωβίστηκε στην άμυνα του Ολυμπιακού και έχασε.

Στον δεύτερο τελικό συνέβη περίπου το ίδιο, αλλά με αντίστροφους πρωταγωνιστές. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να ελέγξει το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο χάρη κυρίως στην επίθεσή του, που λειτουργούσε καλά, καθώς οι παίκτες του σούταραν με καλά ποσοστά, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο έπαθε μπλακ άουτ. Ο Παναθηναϊκός τον κράτησε χωρίς πόντο στα πρώτα έξι λεπτά της τρίτης περιόδου, πήρε το προβάδισμα και κατάφερε να το διατηρήσει ως το τέλος, παίρνοντας τη νίκη.

Υπήρξε, ωστόσο, μια διαφορά, που διατήρησε το ενδιαφέρον αμείωτο ως τα τελευταία δευτερόλεπτα, σε αντίθεση με τον πρώτο τελικό, που είχε κριθεί νωρίτερα. Ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ αντέδρασε και δεν τα παράτησε όπως από κάποια στιγμή και μετά έκανε την Κυριακή ο Παναθηναϊκός.

Όταν η διαφορά έφτασε τους 13 πόντους 6,5 λεπτά πριν από το τέλος και όλα έμοιαζαν χαμένα, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. Με τον Πρίντεζη σε θέση σέντερ και τους δύο «Παπ» στις θέσεις των φόργουορντ η άμυνά του έγινε πιο αποτελεσματική, διότι έπαψαν οι Καλάθης και Τζέιμς να εκμεταλλεύονται τα αργά πόδια των Μιλουτίνοφ και Μακ Λιν στις αλλαγές στα πικ εν ρολ και να δημιουργούν ένα σωρό ρήγματα.

Ο Πρίντεζης βοήθησε πολύ και στην επίθεση, ο Παναθηναϊκός εμφάνισε τα συμπτώματα του πρώτου τελικού, εκδηλώνοντας κακές και άστοχες επιθέσεις, καθώς πια δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα μις ματς, η διαφορά μειώθηκε στους τρεις πόντους 46» πριν από τη λήξη και φτάσαμε στον… Αναστόπουλο.

Ο διεθνής ρέφερι αδίκησε τον εαυτό του και συνολικά τη διαιτησία του δεύτερου τελικού, η οποία, αν δεν υπήρχε αυτή η φάση, θα είχε περάσει εντελώς απαρατήρητη. Κανείς δεν θα εδικαιούτο να πει το παραμικρό για τίποτα.

Γι’ αυτό ακριβώς ο Αναστόπουλος έπρεπε να… καταπιεί το στραγάλι του. Διότι δεν πρόκειται για κραυγαλέα παράβαση. Είναι μια δύσκολη φάση. Αρχικά φαίνεται ο Σίνγκλετον να κρατά το χέρι του Παπαπέτρου και στη συνέχεια ο Παπαπέτρου να σπρώχνει τον Σίνγκλετον. Στα 21» πριν από το τέλος και με το παιχνίδι να παίζεται, καθώς η διαφορά είναι στους τρεις πόντους, το πνεύμα του νόμου λέει πως… δεν εφαρμόζεται το γράμμα του νόμου. Κοινώς, επειδή οι διαιτητές οφείλουν πρώτα και πάνω απ’ όλα να περνούν απαρατήρητοι, ώστε οι παίκτες να κερδίζουν ή να χάνουν τα παιχνίδια με τις επιλογές τους, έπρεπε να αφήσει τη φάση να εξελιχθεί. Το λεγόμενο non call είναι ορολογία παραδεκτή στο χώρο της διαιτησίας, όταν φυσικά δεν μιλάμε για κραυγαλέες παραβάσεις.

Κανείς δεν θα έλεγε τίποτα στον Αναστόπουλο αν δεν σφύριζε τίποτα σε μια διεκδίκηση ριμπάουντ. Ίσως μάλιστα οι περισσότεροι να μην έπαιρναν καν είδηση ότι είχε συμβεί κάτι μεμπτό. Με την απόφασή του ο διεθνής ρέφερι έπαιξε ρόλο στην έκβαση του αγώνα κι αυτό είναι λάθος….

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»