Τα ελεεινά υποκείμενα που αποκαλούνται Έλληνες

Ο καρχαρίας μυρίζεται το αίμα. Κι ορμάει. Ο πολιτικός το κορόιδο. Κι ορμάει. Όπως ο πορτοφολάς ψειρίζει το πορτοφόλι, ο πολιτικός τη ψήφο. Ένα κορόιδο πεθαίνει, δέκα γεννιούνται. Στην Έδεσσα έφτασε ο Πατούλης για να μιλήσει για τη Μακεδονία. Ο Τζιτζικώστας παραβρέθηκε στο συλλαλητήριο της Πέλλας. Μαζί με τον Λεβέντη. Ο πορτοφολάς εκμεταλλεύεται το στριμωξίδι και το συνωστισμό, σε μετρό και λεωφορεία και ψειρίζει πορτοφόλια. Ο πολιτικός εκμεταλλεύεται τη μαλακία που δέρνει τους Έλληνες και ψειρίζει ψήφους. Δεν υπάρχει καμία διαφορά.

Ο πολιτικός μάλιστα είναι χειρότερος. Πολύ χειρότερος. Ο κακοποιός, είτε πρόκειται για μεγαλοαπατεώνα, είτε για ψιλικατζή, παίρνει το ανάλογο, ρίσκο. Ανάλογη με το παράπτωμα είναι η ποινή. Έτσι και τον αρπάξουνε θα υποστεί τις συνέπειες. Μπορεί να ακούσει, έξι μήνες φυλακή, μπορεί να ακούσει και είκοσι, χρόνια. Ο πολιτικός κλέβει εκ του ασφαλούς. Είχε καμιά συνέπεια ο Σαμαράς για τα Ζάππεια; Είχε καμιά συνέπεια ο Τσίπρας για το πρόγραμμα, της Θεσσαλονίκης. Είχε καμιά συνέπεια ο Γιωργάκης για το «λεφτά υπάρχουν»; Γίνανε πρωθυπουργοί, φάγανε και ήπιανε στην υγεία των κοροΐδων και δεν τρέχει κάστανο.

ΟΧΙ στην Έδεσσα που πήγε ο Πατούλης, στο Βόρειο Πόλο θα μπορούσε να φτάσει. Για να κάνει τη δουλειά του. Κι έχει φτάσει πράγματι, μέχρι τη Νέα Υόρκη. Να μιλήσει για τη Μακεδονία. Όπως ο πλασιέ τρέχει στη επαρχία για να πουλήσει το προϊόν, έτσι κι ο πολιτικός τρέχει από πόλη, σε πόλη για να πουλήσει το παραμύθι. Όπως ο πλασιέ επιβάλλετε να είναι καλός, στο μπλα-μπλα, έτσι κι ο πολιτικός, πρέπει να είναι καλός στο ψηστήρι. Να λέει στον βλάκα αυτό που θέλει να ακούσει: «Η Μακεδονία δεν είναι Κορέα. Είναι μία και είναι ελληνική», βροντοφώναξε ο εν λόγω Πατούλης. Η Μακεδονία δεν είναι Άνω και Κάτω Πετράλωνα. Δεν είναι Άνω και Κάτω Πατήσια. Άνω και Κάτω Τούμπα. Σε 24 πόλεις, βγήκανε στους δρόμους χθες Τετάρτη, τα ψιμάρια. Για να ακούσουνε, τους εμπόρους του πατριωτισμού. Από το Πολύκαστρο και τη Φλώρινα, μέχρι τα Χανιά και τη Κω.

ΑΜΑ λοιπόν η Μακεδονία, είναι μία και ελληνική, να κάνουμε ντου να τους τη πάρουμε. Έτσι πάει. Τι τον έχουμε το στρατό; Για να κάθεται; Για τις παρελάσεις, κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου; Κατ’ αυτή την έννοια, μία και ελληνική είναι και η Ήπειρος. Από που κι ως που η Βόρεια Ήπειρος, να είναι Αλβανική; Ντου και στους κατσαπλιάδες τους Αλβανούς να τελειώνουμε. Οι επιδόσεις του Έλληνα στο σπορ της χήρας με τα 5 ορφανά, είναι εκπληκτικές. Δώσε του Έλληνα καβλάντισμα και καλαμπαλίκι και πάρτου του ψυχή. Δώστου μία αφορμή να γίνει μαλάκας και θα γίνει τριμάλακας. Ο άλλος είναι στο γήπεδο κι αντί να φωνάξει για την ομάδα του, τραγουδάει, «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα». Τους τσιγκλάνε οι λακαμάδες, οι Αθηναίοι, τους φωνάζουνε Βούλγαρους κι αυτοί τσιμπάνε.

ΤΙ πάει να πει δηλαδή πατρίδα; Τι χωρίζουνε τα σύνορα; Τους καλούς από τους κακούς; Έχει δηλαδή ο άνεργος την ίδια πατρίδα με τον Λάτση; Έχει ο συνταξιούχος την ίδια πατρίδα με τον Κατρούγκαλο; Έχει ο Κλαπανάρας από τα Τρίκαλα, την ίδια πατρίδα με τη Γιάννα Αγγελοπούλου; Έχει η κομμώτρια από τη Δραπετσώνα την ίδια πατρίδα με την κυρία Παναγοπούλου, που τη έκανε ο Αλέξης σύμβουλό του; Έχουνε τα εκατομμύρια των φουκαράδων Τούρκων, την ίδια πατρίδα με τον Ερντογάν; Τα έχουμε ξαναπεί. Επαγγελματίες είναι οι υπερασπιστές της πατρίδας. Όπως ο Τσουκαλάς, υπερασπίζεται τον Ολυμπιακό, έτσι κι ο Πατούλης υπερασπίζεται τη πατρίδα. Που υποτίθεται, ότι κινδυνεύει, αν η γειτονική χώρα αποκτήσει το όνομα Μακεδονία. Είτε σκέτο, είτε με ολίγη.

ΚΑΠΩΣ έτσι ο Έλληνας, ο κατ’ εξοχήν μπουχέσας βγαίνει στους δρόμους για τη Μακεδονία. Για να εναντιωθεί σ έναν ανύπαρκτο εχθρό. Ο Έλληνας που δεν αντιστάθηκε στη Χούντα. Στα χέρια τον σηκώνανε σε όλη την επικράτεια τον Παπαδόπουλο. Κορώνα στο κεφάλι τους, τον είχανε. Επειδή χάρισε στους αγρότες τα χρέη. Ο Έλληνας που δεν αντιστέκεται στα Μνημόνια. Ο άνεργος, ο νέος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αυτός που βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν στο εξωτερικό, αυτός που δουλεύει για τρεις κι εξήντα, ο συνταξιούχος που έχει εξαθλιωθεί. Τίποτα. Δέκα εκατομμύρια ραγιάδες. Με σκυμμένα τα κεφάλια σαν τα βόδια. Οκτώ χρόνια, τους έχουνε γ@μήσει το ταμ τιριρίμ και δεν βγάζουνε άχνα. Στα τέσσερα το πολιτικό προσωπικό στους θεσμούς, στα τέσσερα οι Έλληνες στους Τσιπραίους και τους Καμμένους.

ΑΥΤΑ τα ελεεινά υποκείμενα που αποκαλούνται Έλληνες. Που βγαίνουνε στο δρόμο για την ομάδα τους και δεν βγαίνουν για τα παιδιά τους. Που πάνε πάσο στους πραγματικούς εχθρούς και φαντασιώνονται ανύπαρκτους. Όλοι αυτοί που φαντασιώνονται σωτήρες. Που κάνανε πρωθυπουργούς, αυτούς που καταστρέψανε την Ελλάδα. Τους δήθεν δεξιούς, τους δήθεν σοσιαλιστές και εσχάτως τους δήθεν αριστερούς. Τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη, τον Αντώνη τον Αλέξη και αύριο τον Κυριάκο. Από συμφέρον. Από υστεροβουλία. Επειδή πίστεψαν σ αυτά που τους τάζανε. Κι όταν στη τελική, πήρανε από τα τρία το μακρύτερο, θυμώσανε και βάλανε στη Βουλή, τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής. Αυτοί είναι που βγαίνουνε στο δρόμο για τη Μακεδονία.

Στη μουσική επιλογή, Eric Clapton & Bob Dylan-Don’t Think Twice, It’s All Right.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…