Οταν σπέρνεις νεκρούς, θερίζεις τρομοκράτες

ΕΙΔΗΣΗ ρουτίνας, που πέρασε στα ψιλά: «Τραγωδία στην Ανατολική Μεσόγειο. Πλοιάριο στο οποίο βρίσκονταν συνολικά 15 πρόσφυγες βυθίστηκε στα ανοιχτά της Αττάλειας. Εννιά απ’ αυτούς, μεταξύ των οποίων έξι παιδιά, έχασαν τη ζωή τους». Και τι έγινε; Ποιος ασχολείται; Ασχολείται το αποκαλούμενο πολιτικό προσωπικό. Ο Αθανάσιος Πλεύρης πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας, είχε προτείνει στο παρελθόν την εξής λύση: «Η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός, αν δεν υπάρχουν νεκροί». Απλά πράματα. Όσοι γλιτώσουν και καταφέρουν να πλησιάσουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα, να πυροβολούνται από το λιμενικό. Στον Έβρο, να πυροβολούνται, από τον στρατό. Να τελειώνουμε μία καλή με δαύτους. Ούτε κέντρα υποδοχής, ούτε χοτ-σποτ. Τίποτα. Στρατός και λιμενικό αναλαμβάνουν τη φύλαξη των συνόρων.

ΕΜΕΙΣ σαν ευρωπαίοι πολίτες ασχολούμεθα με τους δικούς μας νεκρούς. Με τα θύματα των Ισλαμιστών. Εξ ου και η δεύτερη σημαντική κουβέντα του Αθανασίου Πλεύρη: «Πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτούς». Αν υπάρχει η βούληση ο τρόπος είναι εύκολος. Με ατομικές βόμβες για να τελειώνουμε μια και καλή. Αλά Ναγκασάκι και Χιροσίμα. Αλλά και με προσευχές. Όπως τότε με την επίθεση στο Παρίσι, οι Έλληνες σελέμπριτις και πολιτικοί, είχαν ενώσει τις φωνές τους με όλο τον πλανήτη. Στις τρεις λέξεις που είχαν γίνει σύνθημα: Pray for Paris. Αν το πάνε έτσι όμως, την έχουνε κάτσει τη βάρκα. Οι άλλοι προσεύχονται πολύ περισσότερο. Μωαμεθανός, απέναντι σε Χριστιανό, σε ό,τι έχει να κάνει με την προσευχή, είναι σα να βλέπεις Μπάγερν-Ζανκτ Πάουλι. Με τα τζαμιά τους, τη Μέκκα τους, τα Ραμαζάνια τους και τα χαλιά τους για να τα ρίχνουνε κάτω και να προσκυνάνε. Και το Κοράνι, πάντα στην τσέπη. Η νηστεία και η προσευχή, είναι το Νο1 για τον Μωαμεθανό. Η μήπως, έχει διανοηθεί ποτέ κανείς από δαύτους να βλαστημήσει τον Προφήτη; Οι χριστιανοί και ειδικά οι ορθόδοξοι, τον Χριστό και την Παναγία, τους βγάζουνε στη βίζιτα για πλάκα. Επειδή δεν φέρανε καλή ζαριά στο τάβλι.

ΤΟ ΜΑΤΣ λοιπόν με τους Τζιχαντιστές, οπουδήποτε άλλου να πάει, όχι όμως στην προσευχή. Θα κερδίσουν, κατά κράτος. Ηρθε η ώρα όμως, να σοβαρευτούμε. Το παιδάκι που έζησε και είδε τα αδερφάκια του να πνίγονται τι θα γίνει όταν μεγαλώσει; Πώς θα ξηγηθεί; Και δεν μιλάμε για χιλιάδες αδερφάκια. Μιλάμε για εκατομμύριά. Με δύο χρόνια Μνημόνιο, οι Ελληνες στείλανε το 2012 τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή με 7%. Επειδή τους κόψανε τη σύνταξη ψηφίσανε τους εγκληματίες και τους μαχαιροβγάλτες. Που σουγιαδιάζουνε τους μετανάστες, επειδή πήρανε τις δουλειές από τους Ελληνες. Αυτοί που ξεριζώνονται από την πατρίδα τους και σκυλοπνίγονται στη Μεσόγειο τι θα κάνουνε;

ΚΑΠΩΣ έτσι ξεκίνησε το νταβαντούρι με τους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη. Για να συνεχιστεί σε μικρότερη έκταση, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες στη Μαδρίτη κοκ. Κι αύριο κάπου αλλού. Οσες προσευχές κι αν κάνουνε η Ρούλα Κορομηλά κι ο Σάκης Ρουβάς. Είναι δεδομένο, ότι κάποια στιγμή θα τη ξανακάνουνε. Εύκολο είναι γι’ αυτούς. Δεν είναι δύσκολο. Αυτόν που έχει αποφασίσει  να δώσει τη ζωή του, δεν μπορείς να τον νικήσεις. Όσο δυνατός κι αν είσαι, όσα όπλα κι αν έχεις, όση τεχνολογία κι αν χρησιμοποιείς. Αυτός που δεν φοβάται να πεθάνει, θα δουλέψει με υπομονή και επιμονή σαν το μυρμήγκι και κάποια στιγμή, θα στην ξανακάνει. Σαφώς και η δουλειά για την Αμερική και την Ευρώπη, δεν θα πάει στη προσευχή. Στον πόλεμο θα πάει και στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Δεν θα βγει τίποτα όμως. Όπως δεν βγήκε τίποτα, με την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν. Οσο κι αν έχουν προχώρησε η επιστήμη και η τεχνολογία, με τον άνθρωπο δεν μπορούν να τα βάλουνε.

ΦΥΛΑΞΕ εσύ, τα σύνορα, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια. Έχε αστυνομία, στρατό και μυστικές υπηρεσίες. Με τον φανατικό δεν μπορείς να τα βάλεις. Θα χάσεις. Βρες όλα τα μυρμήγκια, που είναι κάτω από τις τρύπες και δουλεύουνε και εξαφάνισέ τα. Δεν γίνεται. Ο θρησκευτικός φανατισμός, σε συνδυασμό με τη φτώχεια και την πείνα είναι ανίκητος. Και στο φινάλε, ποιος θρέφει αυτόν τον φανατισμό; Αυτός, έχει να σου πει, αυτό που έζησε το Παρίσι για ένα βράδυ, εγώ το ζω στη Συρία έξι χρόνια. Εγώ το ζω κάθε μέρα στη Μεσόγειο. Και στο είπε. Εσύ τι έχεις να του απαντήσεις; Αθώοι λοιπόν, οι νεκροί από τους Ισλαμιστές, αλλά αθώοι και οι νεκροί του εμφυλίου στη Συρία, αθώα και τα πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο.

ΤΑ πράγματα είναι απλά. Οπως στην Ευρώπη η φτώχεια στρέφει τη μάζα στην ακροδεξιά, έτσι ακριβώς στον αποκαλούμενο τρίτο κόσμο, τους στρέφει στον Ισλαμισμό. Όπου δεν υπάρχει ιδεολογία, την υποκαθιστούν η θρησκεία και ο σκοταδισμός. Κι αν το πάμε στο ποιος ξεκίνησε πρώτος, δεν ήταν οι Ισλαμιστές, που κάνανε ντου στην Ευρώπη. Ο πολιτισμένος κόσμος, πάτησε πόδι, σε Ασία και Αφρική. Κι όχι όπου κι όπου. Όπου υπάρχει πετρέλαιο. Μέχρι να βρεθεί πετρέλαιο ουδείς ασχολείτο με τη Νιγηρία. Ηταν οι Άγγλοι εκεί, αλλά σε ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Με το που βρέθηκε το μαύρο χρυσάφι, η χώρα έγινε μπουρδέλο. Στο 1.4 εκατομμύρια υπολογίζονται οι νεκροί άμαχοι στο Ιράκ. Στις 200.000 στο Αφγανιστάν. Στη Συρία δεν έχει γίνει ακόμα καταμέτρηση. Είναι και η Λιβύη, η Υεμένη, το Σουδάν, η Σομαλία. Δεν είναι μόνο ο θρησκευτικός φανατισμός. Είναι και οι συνθήκες. Είναι ότι ειδικά στη Γαλλία, το μουσουλμανικό στοιχείο είναι περιθωριοποιημένο. Και είναι και πολλοί. Δεν είναι λίγοι. Κι αν συνυπολογίσουμε, ότι η Δύση είναι αυτή που έχει καταρχήν εξοπλίσει και χρησιμοποιήσει τους περισσότερους από δαύτους, το συμπέρασμα είναι απλό: Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις. Όταν σπέρνεις νεκρούς, θερίζεις τρομοκράτες. Αυτά.

Στη μουσική επιλογή, Nashville Jam-When The Saints Go Marching in.