Εθνική Ελλάδας : Τατουάζ μανίκι και τραγουδιάρα γκόμενα

Μακάρι να βγω λάθος, μου φαίνεται όμως πως η εθνική Ελλάδος διολισθαίνει αργά αλλά σταθερά σε εποχές Αρχοντίδη, Παπαποστόλου και Πολυχρονίου.

Απουσία από δυο συνεχόμενες μεγάλες διοργανώσεις, σημαίνει βασικά απώλεια βαθμών και πτώση στην κατάταξη, οι εποχές λοιπόν που κερδίζαμε προκρίσεις σε ομίλους χωρίς μεγαθήρια, μάλλον θα αποτελέσουν παρελθόν. Όπως πάμε, θα είμαστε υποχρεωμένοι να τις διεκδικούμε από Γερμανίες και Ολλανδίες, ξεχάστε τις Λετονίες και τις Ρουμανίες. Θα κερδίζουμε λοιπόν κάτι Λουξεμβούργα, Μάλτες και θα επιστρέψουμε στους περήφανους αποκλεισμούς, όπου απλώς θα εξυμνείται η Ελληνική ψυχή, το πάθος και η αυταπάρνηση των παικτών, Euro και Mundial όμως θα βλέπουμε από την τηλεόραση..

Κάτι τέτοιο συνέβη και στην τελευταία μας περιπέτεια, τα Γιβραλτάρ και τους αδερφούς Κύπριους κερδίσαμε κι ο αποκλεισμός μας ήταν εμφατικός..

Εξήγησα και στο προηγούμενο blog που αφιέρωσα στην εθνική, ότι δεν είναι θέμα των παικτών, ούτε του προπονητή, θεωρώ πως όσοι στέκονται σε αυτά για να εστιάσουν τις ευθύνες σε αυτονόητους στόχους, βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος.

Κάθε εθνική ονομάζεται και αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, που σημαίνει πως εκπροσωπεί κάτι.Αυτό το κάτι είναι το Ελληνικό ποδόσφαιρο, το όποιο όμως δεν υπάρχει, άρα δε γίνεται να υπάρχει και εθνική. Οι περισσότεροι παρασύρονται από αποσπασματικές μικροεπιτυχίες σε σωματειακό επίπεδο, που οφείλονται ωστόσο στις επενδύσεις των ιδιοκτήτων και σε κάποιες καλές μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών.

Το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η ποδοσφαιρική σχολή, έννοια άγνωστη από καταβολής Ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς και οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, που επίσης δεν υπάρχουν.
Αντίστοιχα, κάποιοι παρασύρονται βλέποντας έναν Μήτρογλου κι έναν Παπασταθόπουλο, πίσω από αυτούς όμως υπάρχει το χάος.

Η διαφορά Ελλάδας Κροατίας δεν ήταν πως αυτοί είχαν το Μάντζουκιτς και το Μόντριτς, η διαφορά είναι ο Μάρκο Λιβάγια της ΑΕΚ! Ένας παίκτης που έχει ξεχωρίσει στη Σούπερ Λίγκα, δεν υπάρχει ωστόσο για την εθνική της χώρας του. Αν ήταν Έλληνας, θα ήταν βασικός και αναντικατάστατος..

Είναι θέμα βάθους λοιπόν, δεν αρκεί ένας καλός Μήτρογλου, πρέπει να υπάρχουν αν όχι καμιά δεκαριά στα κυβικά του, έστω τρεις-τέσσερις και να επιλέγεται ο καλύτερος Μήτρογλου. Κάτι που ενισχύει και τον ανταγωνισμό, κάνοντας τον καθένα καλύτερο.

Το 2004 στην Πορτογαλία, πήγαμε χωρίς Στολτίδη-Ζήκο, ο Τσάρτας ήταν παγκίτης και στον τελικό παίξαμε χωρίς Καραγκούνη, όλοι τους παίκτες αδιαμφισβήτητης αξίας, αλλά υπήρχαν καλύτεροι και ισάξιοι να καλύψουν τα κενά. Στη σημερινή εθνική, αν απουσιάσει για κάποιο λόγο ο Παπασταθόπουλος, θα κυκλοφορούμε όλοι με μαύρα περιβραχιόνια… Συγκυριακό αυτό που συνέβη το 2004, αποτυπώνει όμως την ουσία…

Πρόσφατα βρέθηκα σε αγώνα ομάδων Κ15, ξέρετε, ένα-δυο σκαλοπάτια κάτω από τους αντίστοιχους της Μπόκα που έπαιξαν στο παγκόσμιας εμβέλειας φιλικό. Έπεσα σε κουβέντα δυο παραγόντων των ομάδων κι ενός εκπροσώπου της ΕΠΣ Μακεδονίας, που έχοντας φυσικά καλή ενημέρωση λόγω Γραμμένου, έλεγε πως η ΕΠΟ μελετάει το ενδεχόμενο να επιβάλει δια νόμου την χρησιμοποίηση τριών Ελλήνων ποδοσφαιριστών, σε κάθε ομάδα της Λίγκας.

Με μια πρώτη ανάγνωση, η πλειοψηφία θα πει πως είναι καλό μέτρο, αφού οι ΠΑΕ θα αναγκαστούν να αναδείξουν Έλληνες ποδοσφαιριστές, που αύριο-μεθαύριο θα στελεχώσουν και την εθνική. Τίποτα δε μπορεί να γίνει με το ζόρι όμως, αφήστε που η αφετηρία του προβλήματος βρίσκεται αλλού.

Όσο πιθανό είναι εξ’ αιτίας ενός τέτοιου νόμου να βγουν αξιόλογοι ποδοσφαιριστές, άλλο τόσο είναι να χαθεί εντελώς το κίνητρο των Ελλήνων, αφού θα γνωρίζουν εκ των προτέρων πως θα παίζουν βασικοί όχι γιατί το αξίζουν, αλλά επειδή το επιβάλει κάποιος νόμος. Μακάρι λοιπόν να ήταν τόσο απλό…

Κάθε πρόεδρος,κάθε προπονητής θέλει να έχει στην ομάδα και την 11άδα τους καλύτερους, αν αξίζουν οι Έλληνες ας παίζουν αυτοί. Αν πάλι οι ξένοι είναι καλύτεροι, ας προσπαθήσουν οι Έλληνες να γίνουν καλύτεροι… Το πρόβλημα του Ελληνικού ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα, δε θεωρώ πως είναι ποδοσφαιρικό, μπασκετικό ή οτιδήποτε άλλο, είναι βαθιά κοινωνικό.

Η πορεία του μέσου Έλληνα ποδοσφαιριστή που θα κάνει αισθητή την παρουσία του ως rookie είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη, μόλις αρχίσει όλος ο κόσμος να μιλά για το νέο Πελέ ή κάνει το πρώτο του πρωτοσέλιδο, θα εμφανιστεί με τατουάζ μανίκι στον επόμενο αγώνα και μόλις τον καλέσει ο πρόεδρος για αναπροσαρμογή μην και τυχόν χάσει το κελεπούρι, θα αγοράσει Porsche, θα τα φτιάξει με μια τραγουδιάρα κι εκεί κάπου στα 21-22-23 θα ολοκληρωθεί η πορεία του. Καμία πρόοδος από εκεί και πέρα.

Αντί να μιλάνε για τα γκολ που βάζει και τη βελτίωση των επιδόσεων του, θα έρχεται στην επικαιρότητα περισσότερο ως celebrity που κυνηγούν οι παπαράτσι στη Μύκονο..
Δε με χαλάει κάτι από τα παραπάνω κι εμένα μου αρέσουν τα τατουάζ, τα ακριβά αυτοκίνητα και οι γκόμενες, παιδιά είναι στο φινάλε κάπου θέλουν να τον χώνουν και τα λεφτά τα κερδίζουν για να τα χαίρονται και να βελτιώνουν το βιοτικό τους επίπεδο, όχι για να καμαρώνουν μετρώντας τα..

Δείχνει νοοτροπία όμως αυτό το πράγμα, θεωρούν πως με μερικές καλές εμφανίσεις ή μια καλή πορεία ενός χρόνου έφτασαν στην κορυφή της καταξίωσης, γέμισαν μελάνια το σώμα τους, βρήκαν μια διάσημη παρτενέρ, όπως ο Ιμπραήμοβιτς κι ο Ρονάλντο.
Αυτοί βεβαίως δεν αρκέστηκαν σε ένα θεαματικό ξεκίνημα, ούτε στο πρώτο τους καλό συμβόλαιο, συνέχισαν να προσπαθούν και να βελτιώνονται, γιατί προέρχονται από άλλες κοινωνίες, με διαφορετικές αξίες.

Χθες έγιναν οι εσωτερικές εκλογές του εξε-ληγμένου ΠΑΣΟΚ, είναι αυτή ακριβώς η Ελλάδα που εγκαθίδρυσε ο Αντρέας, όταν προσωποποίησε το βόλεμα στο δημόσιο ως το απόλυτο ιδανικό και τον υπέρτατο στόχο ζωής!

»Μπες στο δημόσιο και άαααααραξε, εξασφαλίζεις το μέλλον σου, κάθε μήνα θα πέφτει ο μισθός, τα συνδικάτα θα καθαρίζουν για να παίρνεις επιδόματα κι αυξήσεις κι αν είσαι ξύπνιος και δικτυωθείς, θα βολέψεις και το παιδί σου»…

MUST READ

Τα power rankings της Euroleague – Οι ειδικοί «βλέπουν» πρώτο Ολυμπιακό και δεύτερο Παναθηναϊκό

Αυτή η Ελλάδα που ευνούχισε κάθε ίχνος δημιουργικότητας, με αυτά πρότυπα ανατράφηκαν οι γενιές, με αυτά τα ιδεώδη γαλουχήθηκαν οι κοινωνίες! Όντας κοινωνικό αγαθό ο αθλητισμός, δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα, γι αυτό και συχνά η στάμπα του δημοσίου υπαλλήλου συνοδεύει τους ποδοσφαιριστές..