Αν εκτός από τις κλοπές, ο tiger έβλεπε και τις συνέπειες της αλαζονείας

Υπάρχουν κάποια σημεία του ανθρώπινου χαρακτήρα, που ενώ εννοιολογικά ορίζονται με τον ίδιο τρόπο, στην πραγματικότητα περιγράφουν διαφορετικές συμπεριφορές, που μπορούν να οδηγήσουν τόσο στην καταξίωση όσο και στην αυτοκαταστροφή.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι δυο εκδοχές του εγωισμού που χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή, σχεδόν αόρατη, που ακόμη κι αν καταφέρεις να τη διακρίνεις είναι εύκολο να παρασυρθείς προς την αρνητική πλευρά.

Για να επιβιώσεις και να προοδεύσεις σε οποιονδήποτε χώρο ο εγωισμός είναι βασικό συστατικό, αποτελεί την κινητήρια δύναμη για να δουλέψεις, να προσπαθήσεις, να κάνεις θυσίες, να μην πτοηθείς από καμμία αναποδιά και να πετύχεις τους στόχους σου.
Σε περίπτωση που το καταφέρεις, είναι πολύ πιθανό ο εγωισμός να εξελιχθεί σε αρρώστια, να θες να υπάρχεις μόνο εσύ και να μην ανέχεσαι ούτε την προοπτική ανταγωνισμού. Να τυφλωθείς από την επιτυχία και να συμπεριφέρεσαι λες και υπάρχεις μόνο εσύ, απαγορεύοντας στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο με σένα. Να πετύχουν τους δικούς τους στόχους και να διεκδικήσουν το κάτι παραπάνω.. .

Κάτι ανάλογο ισχύει και στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι σύνηθες να προσπαθεί η μια πλευρά να προσαρμόσει την άλλη στα δικά της θέλω, αδιαφορώντας για τις αντίστοιχες επιθυμίες του άλλου. Και κάπως έτσι, το άνθος του έρωτα, οδηγείται σε μαρασμό.

Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα, δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, ίσα ίσα είναι από τα πιο κλασικά παραδείγματα, σε κάθε βαθμίδα του μάλιστα.
Ο αθλητής έχει ως βασικό όπλο τον εγωισμό, στην προσπάθειά του να γίνει καλύτερος, το ίδιο και ο προπονητής, όπως και ο οπαδός που θέλει να καμαρώνει για την ομάδα του.
Κατ΄επέκταση, δεν είναι καθόλου κακό να θέλει ο Ιβάν, ο tiger, ο Μαρινάκης, ακόμα κι ο Κομπότης που λέει ο λόγος, να γίνει πρώτος, οδηγώντας την ομάδα του στην κορυφή. Μοναδική εξαίρεση ο «ο Άρης» που παραμένει πρώτος, σε Ελλάδα, Ευρώπη, αλλά και Λατινική Αμερική, μετά την περήφανη περσινή νίκη επί του εφηβικού της Μπόκα. Το ότι έχει να πάρει πρωτάθλημα στη Β μια 20ετία στην κατηγορία που ανήκει, αποτελεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια.

Ο διαχρονικά πρώτος των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα ήταν με διαφορά ο Μαρινάκης, η αντίστροφη μέτρηση του όμως άρχισε το βράδυ της δεύτερης ημέρας του Μαρτίου, το 2016 στην Τούμπα, τότε που η άρνηση του διαιτητή Παππά να δώσει καταφανές πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Το παιγνίδι δεν τελείωσε ποτέ, ο Σαββίδης ανακοίνωσε πως αποσύρει την ομάδα του από τη συνέχεια και η παρέμβαση-εμπλοκή της διεθνούς ομοσπονδίας, έγινε μονόδρομος.

Κι όλα αυτά, για ένα κ@λοπέναλτι! Σε αγώνα κυπέλλου μάλιστα, που στην καλύτερη θα έκανε το 1-2, 2-2, στην ουσία δηλαδή θα μετέτρεπε το 2% των πιθανοτήτων του ΠΑΟΚ για πρόκριση, σε 3-4, άντε 5%. Μιλάμε για το χειρότερο ΠΑΟΚ της εποχής Σαββίδη, που δε μπορούσε να κερδίσει ούτε τον υποβιβασμένο Πανθρακικό. Την ίδια χρονιά για το πρωτάθλημα, οι γαύροι είχαν κάνει ένα καθαρό και παλικαρίσιο 0-2 στην Τούμπα, όπου κανείς δε μπορούσε να τους προσάψει το παραμικρό. Εικάζω πως και οι ίδιοι το προτιμούσαν, από το να ακούν αριστερά και δεξιά για το πέναλτι του έπνιξε ο διαιτητής.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν την πάτησε από την αλαζονεία και την απληστία του, το ότι ήταν η καλύτερη ομάδα δεν ήταν αρκετό για να χορτάσει τον εγωισμό του, ήθελε να κάνει επίδειξη και έξω-αγωνιστικής ισχύος, χωρίς αιδώ. Είναι νόμος της φυσικής όμως πως η δράση φέρνει αντίδραση και τελικά κατάφερε να πατήσει ο ίδιος το κουμπί, για να αρχίσει να μετράει αντίστροφα ο χρόνος μέχρι την αποκαθήλωση του.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για τον tiger της χάρτινης, την οποία από δω και στο εξής θα αποκαλώ ως Α4, έπειτα από προτροπή φίλου. Το χάρτινη παραφορέθηκε αφενός, το Α4 συμβολίζει τα 4 χρόνια ιστορίας της στην Α εθνική αφετέρου, χωρίς να αλλάζει το υλικό..
Η αλαζονεία του λοιπόν, εκφράστηκε ποικιλοτρόπως, με πιο χαρακτηριστικό τον παραλληλισμό της αντίδρασης Σαββίδη με Μάο-Μάο. Κάτι που δεν έγινε τυχαία, είναι ξεκάθαρο από την επικοινωνιακή πολιτική που υιοθέτησαν πως επρόκειτο για στρατηγική επιλογή, ήρθαν, έκλεψαν, έπαιξαν θέατρο και από πάνω έβγαλαν και γλώσσα, προσπαθώντας να παραστήσουν τα θύματα, και να παρουσιάσουν ταυτόχρονα τα πραγματικά θύματα ως θύτες.

Στην προσπάθειά του να βγει από πάνω και να αυτοδικαιωθεί, αναρωτήθηκε μάλιστα «δηλαδή εμείς τι έπρεπε να κάνουμε στο οφσάιντ του Ενρίκε, να μπουκάρουμε μέσα;», εξομοιώνοντας στην ουσία ένα οφσάιντ γκολ από το πολλά που έχουν καταγραφεί στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία και τα ακόμα περισσότερα που θα μπουν στο μέλλον, με κάτι πρωτοφανές στα χρονικά, να ακυρωθεί καθαρό γκολ, που αρχικά μέτρησε, επειδή έτσι ήθελε η ομάδα που το δέχτηκε.

Ο ακριβής συσχετισμός των δυο περιπτώσεων όμως είναι ο εξής, «να ακύρωνε το γκολ ο Καλφόγλου, όπως όφειλε να κάνει και στη συνέχεια να μετρούσε το αντικανονικό γκολ, επειδή οι παίκτες του ΠΑΟΚ τον πήγαν καροτσάκι στη σέντρα». Γιατί ακριβώς αυτό συνέβη -από την ανάποδη βέβαια-, στην Τούμπα, ο Ποντίκης ορθώς μέτρησε το κανονικό γκολ και στη συνέχεια το ακύρωσε, επειδή έφαγε νταηλίκι από τους ποδοσφαιριστές της χάρτινης.
Τι θα έκανε άραγε ο tiger αν γινόταν έτσι, θα συνέχισε να παρακολουθεί ατάραχος τον τελικό και στο τέλος θα χειροκροτούσε το νικητή;

Πως θα αντιδρούσε ο Μαρινάκης αν του έκαναν το ίδιο σε αγώνα που έκρινε το πρωτάθλημα και μάλιστα μέσα στο Καραΐσκάκη, θα έδινε τόπο στην αργή και θα προέτρεπε στον διαιτητή να πάει να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του;
Φτάνεις τον άλλον στο αμήν, του ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι και τον κατηγορείς σε τελική για μη εγκράτεια που δε θα επιδείκνυε ούτε Άγιος, καλύπτοντας πίσω από μια εικόνα, όλη την απάτη που κατασκεύασες, το θέατρο που έπαιξες, και τη βρωμιά της ψυχής σου.
Αυτά είναι συμπτώματα αλαζονείας, που επιβεβαιώνονται αργά και βασανιστικά μέχρι σήμερα, όπου μετά την ανεπανάληπτη ξεφτίλα του τελικού, το περιβάλλον τους μοιάζει να έχει μολυνθεί από ραδιενέργεια..

Ο οικοδόμος αντιδρά λες και η παραμονή του στην Α4 ισοδυναμεί με καταδίκη, ο Γιόχανσον είπε «ευχαριστώ, δε θα πάρω», ο ψητάς προπονητής προτίμησε ομάδα της Β εθνικής της χώρας του, από την προοπτική πρόκρισης στους ομίλους του C.L, μιλάμε για καταστάσεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανεξήγητες, αλλά δεν είναι. Είναι νομοτέλεια, πως ο αλαζόνας δεν συμπεριφέρεται έτσι μόνο στους απέναντι, αλλά και στους οικείους του.
Αφορμή για τα παραπάνω, στάθηκε η πόρτα που έφαγε η Α4 από ποδοσφαιριστή του Εργοτέλη. Ξεπερνάω εντελώς τη δήλωση tiger πως «όποιον θέλουμε τον παίρνουμε» και στέκομαι στους ισχυρισμούς του εκπροσώπου του παίκτη, που υποστήριξε ότι «η πρόταση δεν ήταν ενδιαφέρουσα, έδειξαν απίστευτη αλαζονεία. Είναι η μοναδική ομάδα που δεν πρόκειται να πάει».

Αυτό ειπώθηκε από ένα παιδάκι του Εργοτέλη, που ακόμα κι αν έχει τις προτιμήσεις κι έκανε τις επιλογές του, έστω και με αποκλειστικό γνώμονα το οικονομικό, δε στέκει να κλείνει τόσο απότομα μια πόρτα, ειδικά όταν είναι στο ξεκίνημα της καριέρας σου. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πως εκείνο που εισέπραξε ήταν κάτι σε «και ευχαριστώ να λες που ενδιαφερθήκαμε για σένα. Εκτός από μπάλα, θα κάνεις κάθε πρωί καφέ στον κύριο tiger, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που σε έφερε στην ομάδα».

Πραγματικά δε μου πέφτει λόγος για το χαρακτήρα που βγάζουν, είναι καθαρά εσωτερικό τους θέμα. Δεδομένου όμως πως κατά τη διάρκεια της επόμενης περιόδου η ενασχόληση με την Α4 θα είναι από τα προσφιλή μου θέματα, είπα να ρίξω την πρώτη τουφεκιά, θέλοντας απλώς να επισημάνω πως αν ο tiger εκτός από να αντιγράφει σχέδια κλοπής πρωταθλημάτων, παραδειγματιζόταν κιόλας από τις συνέπειες της αλαζονείας, ίσως να ήταν καλύτερα για τον ίδιο.

MUST READ

Με επιστροφές αλλά χωρίς Έσε ο Ολυμπιακός κόντρα στην ΑΕΚ

Σε περίπτωση που το αντιλαμβανόταν, δε θα ήταν αλαζόνας θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο…