Η μέρα που ο Παναθηναϊκός έπεσε σε λάθος χέρια

Σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός άλλαξε σελίδα. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης έφυγε από την προεδρία και παρέδωσε την σκυτάλη στα νεότερα μέλη της οικογένειας.

Είναι ουσιαστικά η αρχή του τέλους για τους πράσινους. Πολλοί θα πείτε ότι το κακό ξεκίνησε αργότερα όταν ο Τζίγκερ άνοιξε την πόρτα της ΠΑΕ για να δημιουργηθεί η πολυμετοχικότητα.

Δεν είναι έτσι κατά την γνώμη μου. Η ιστορία της περιόδου από το 2008 και μετά σαφέστατα και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην κατάντια που βιώνει ο Σύλλογος τώρα, αλλά το πρόβλημα για την ομάδα ξεκίνησε με την αποχώρηση του Καπετάνιου.

Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή του ή όχι να φύγει, πολλοί λένε όταν τον εξώθησαν προς αυτή την κατεύθυνση, το αποτέλεσμα πάντως για τον Παναθηναϊκό ήταν καταστροφικό. Ο Τζίγκερ που ανέλαβε, κατά κύριο λόγο, ουδέποτε αγάπησε το άθλημα, ουδέποτε θέλησε να εμπλακεί επί της ουσίας στα διοικητικά της ομάδας, ουδέποτε μπόρεσε να εμπνεύσει τους φιλάθλους που δεν είδαν ποτέ στο πρόσωπο του έναν ηγέτη της επόμενης μέρας.

Σε μια εποχή παντοδυναμίας του αιωνίου αντιπάλου του ο Παναθηναϊκός είχε την ατυχία να πέσει σε χέρια άσχετων με το ποδόσφαιρο, τόσο σαν άθλημα όσο και για το εν Ελλάδι παρασκήνιο του, σε χέρια άτολμων και άοσμων παραγόντων που τον αντιμετώπισαν πιο πολύ σαν αγγαρεία παρά σαν εργασία και project.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ την εποχή εκείνη έπεσαν μεγάλα ποσά για μεταγραφές στους πράσινους, οι διοίκησεις έπεφταν από το ένα λάθος στο άλλο. Δεν είναι ότι οι πράσινοι πήραν μόνο δύο τίτλους, το double του 2004, είναι ότι αν και είχαν αξιοσημείωτες ευρωπαϊκές επιτυχίες δεν κατάφεραν να σπάσουν την κυριαρχία του Σωκράτη Κόκκαλη και των ερυθρόλευκων παίζοντας το ρόλο του φτωχού συγγενή εντός των τειχών.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αστειότητες με την μπίρα και τα τρία αστέρια στη φανέλα επί διοίκησης Φιλιππίδη; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ντροπιαστική εικόνα για τον Σύλλογο με τον ματωμένο Ευθυμιάδη στη Λεωφόρο;

Ποιος μπορεί να διαγράψει από την μνήμη του τις εικόνες από την Ριζούπολη σε ματς τίτλου με τους παράγοντες των πρασίνων να λάμπουν δια της απουσίας τους; Ποιος μπορεί να λησμονήσει ότι επί ημερών του Τζίγκερ και των συνεργατών του έσπασε το «άβατο» της Παιανίας ή κυνηγήθηκε ο Αργύρης Μήτσου από εξαγριώμενους οπαδούς στο αεροδρόμιο;

Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα που δείχνουν την τότε πραγματικότητα και που απεικονίζουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την ασχετοσύνη και κυρίως την απροθυμία των διοικούντων να ασχοληθούν σοβαρά με τον Σύλλογο.

Αποδοχή της αποτυχίας και η συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης όπου μίλησε για το παρασκήνιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο και πως ουσιαστικά αυτό ήταν που ευθυνόταν για όλα τα δεινά του Παναθηναϊκού αφού ο ίδιος δεν επέλεξε να συνεργαστεί μαζί του. Σωστά έπραξε, αλλά δεν έκανε και τίποτα για να το διαλύσει θα πω εγώ.

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…

Πέρα από όλα τα παραπάνω υπάρχουν στην μετά τον Καπετάνιο περίοδο και πολλά άλλα που αποδεικνύουν τον τίτλο του σημερινού άρθρου. Οι ευθύνες για το θέμα του γηπέδου, η δήλωση που δεν έγινε ποτέ πράξη περί θεματοφυλάκων των συμφερόντων του Συλλόγου, η πάράδοση της ομάδας στο Γιάννη Αλαφούζο είναι μόνο μερικά από αυτά. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί η καταστροφή ξεκίνησε στις 29/5/2000 και όχι οκτώ χρόνια αργότερα;